Voor alle vrienden van CircusPatz...

Helemaal klaar met 2009.

Zoals jullie zullen begrijpen zijn we alweer keihard aan de slag voor 2010. Dus eigenlijk is voor het verhalen*laboratorium 2010 al lang begonnen. CircusPatz heeft zijn oud- en nieuw eigenlijk al gehad.

Dus de hoogste tijd om heel even terug te blikken. Want 2009 was het jaar dat CircusPatz voor het eerst vol gas voorruit kon. En het resultaat zie je hier boven. 6 mooie nieuwe verhalen kwamen uit op de Nederlands-Vlaamse markt.

Niet alleen zijn we erin geslaagd om 6 nieuwe producten te ontwikkelen en in de winkel te krijgen, ook wat promotie betreft hebben we er een paar mooie showcases bij; 'Hoe jij je eigen Avontureneiland ontdekte in het Maritiem museum'; waarbij kids (en ouders) in het Maritiem museum in Rotterdam een zwerftocht maakte langs 10 Wonderbaarlijke Avontureneilanden. Maar ook gingen we tijdens de kinderboekenweek samen met heel veel kids Groentegriezels maken ter promotie van Gregor Groentestein.

En in de winkels; 'Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte' etalage en winkelvloerpresentatie. En nu in feestlijke kerststijl de winkelvloer presentatie voor 'het geheim van de chefs'.

Natuurlijk als kers op de 2009 taart; de display op de Frankfurter Buchmesse. Om het warm van te krijgen...

Volgend jaar beloof ik jullie een nog spannender jaar. Met nog veel meer mooie, spannende verhalen, veel meer mooie promotie acties en nog meer spannende ontwikkelingen.

May All Your Days be Circus Days. Ook in 2010.

Patz

De oma en opa's van Villa Magda

Zoals jullie weten haal ik overal inspiratie vandaan voor de verhalen van CircusPatz. Veel komen gewoon rechtstreeks van mijn kinderen ('papa, stel je nou eens voor dat er in alle apparaten gewoon kleine mannetjes zitten die ervoor zorgen dat alles werkt...'), andere ideeën komen gewoon in mijn kop door om mij heen te kijken.

Iedere kans om even op bijzondere plekken rond te snuffelen pak ik dan ook met beide handen beet. Andere plekken inspireren nou eenmaal nog FF meer dan het dagelijkse ritje school-bakker-supermarkt.

Afgelopen jaar had ik het geluk om in aantal keren in Noord Spanje te mogen vertoeven. Ik heb daar vast wel eens wat over verteld. Een van de hoogtepunten was een rit langs de noord spaanse kust met oud collega en friend Ferd, die al een tijdje in Spanje woont. De rit bracht ons onder andere op een berg net boven Barcelona: Tibidabo. Een prachtige plek met waanzinnige uitzichten over de prachtige stad. Op de berg een prachtige oude sjieke wijk waar de Spaanse auteur Zafón boeken vol over schreef. En bovenop de berg, als een kleurrijke kers op een taartje, een kerk a-la Sacre Coeur plus een echt ouderwets pretpark.

Mijn eigenlijk doel was het pretparkje, met daarvoor een restaurant van de Avonturenclub. Ik had die tip eens gekregen van een uitgever en daar moest ik dus meer van weten. Ik ben natuurlijk dol op avontuur en daarom maakt CircusPatz al een tijdje mooi reis- en avonturenproducten voor kinderen onder de noemer De Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens. Het was de hoogste tijd dat ik eens polshoogte ging nemen in de Club dels Aventures.

Mooie gevel, mooi logo maar voor de rest eigenlijk best een beetje een tegenvaller. Zeer waarschijnlijk ook te wijten aan het feit dat het restaurant gesloten was. Beetje door de ramen gluren in een donker restaurant. Beetje jammer wel, volgende keer beter. We liepen nog een beetje rond het restaurant om te kijken of er een achteringang was en liepen per ongeluk tegen een enorm idyllisch laantje aan met grote oude villa's omgeven door bomen en tuinen vol bloemen. Het voelde aan of we een andere wereld waren binnengelopen. En daar ontdekte ik Villa Magda, het meest romantische bejaardenhuis (residencia 3a edat; huis voor de derde leeftijd...) van de wereld. Uit een paar kamers klonk oude muziek alsof we 60 jaar waren teruggegaan in de tijd. We konden nog net de tuin ingluren; daar zaten, op een prachtig terras met uitzicht over Barcelona een groep oude mensen met elkaar te praten en koffie te drinken. Grote witte zonnehoeden beschermde de oude dametjes voor de zon. Het geluid van gelach klonk met vlagen uit de tuin.

En mijn verhalenbrein begon gelijk te ratelend. Een boek vol verhalen van de opa en oma's van Villa Magda. Geweldig natuurlijk. Allemaal verhalen die plaatsvinden in de tijd en context van de betreffende oma of opa. Alsof je als kind in een verhalen-snoepwinkel ronddwaalt. Van kamer naar kamer. Van verhaal naar verhaal. En waarom stoppen bij een boek? Waarom geen film?

En zo worden de planken van het Verhalen*laboratorium gevuld met verhalen. Om te rijpen. Tot het juiste moment aanbreekt om het op wat voor manier dan ook uit te gaan werken.

Patz

Alleen voor jou.

Als ik de aarde ga verwarmen
Laat ik haar leven in m'n armen
Van sterren weefde ik het verre, aan het noorderlicht
Maar soms ben ik als kolkend lood
Ik ben het leven en de dood
In vuur, in liefde, in alle tijden
M'n kind ik troost je, kijk omhoog
Vandaag span ik mijn regenboog
Die is alleen voor jou.

Ramses,
bedankt voor al je moois!

Patz

Aandeelhouder van een verhaal.

Van een verhaal kan heleboel dingen maken. Je kan er een boek van maken. Of een film.

Een jaartje of tien geleden kwam ik er achter dat je er ook een lied van kan maken. Of een muziekstuk. Je tools zijn anders. Maar het doel is eigenlijk hetzelfde.

Het vertellen van een verhaal.

Nu is het voor verhalenvertellers die gebruik maken van muziek en van bv hun eigen stem nogal ingewikkeld om hun verhaal in de winkel te krijgen. Als je dacht dat het voor schrijvers een uitdaging was, moet je eens een keertje het hele proces van volgen van een singer-songwriter of een band.

Het is nogal een investering om een CD (zeg maar een boek voor een auteur) te maken, en deze in de winkel te krijgen. Zeker in een tijd waar heel veel mensen het veel vanzelfsprekender vinden om het gratis te downloaden dan het aan te schaffen.

Een platenmaatschappij (zeg maar een uitgever van muziek) bedenkt zich wel eerst een keer of 10 voor hij met een artiest in zee zal gaan. Logisch natuurlijk want de kans dat hij er ooit geld aan gaat verdienen is ook een stuk ingewikkelder geworden dan vroeger.

Het resultaat is wel dat er dus een heleboel goeie muziek-verhalenvertellers nooit meer de kans krijgen op hun verhaal te kunnen vertellen.

Maar stel je nou eens voor dat je het anders gaat doen.

Stel je eens voor dat je aan je fans gaat vragen om, voordat de CD er is, alvast een bedrag aan jou betalen. Dat kan een klein bedrag zijn. Zeg maar 10 euro's. Daarmee hebben ze eigenlijk al hun eigen CD betaald. Maar dat kan ook meer zijn. En dan heb je als fan niet alleen een CD, maar ook aandelen in de CD te pakken. Want stel je eens voor dat de CD, als deze eenmaal wel in de winkels ligt, een hele grote hit gaat worden?

Hind (ja, ja, bekend van Idols) heeft het zo aangepakt. Via de site www.sellaband.com kan je een aandeel van de CD kopen. Voor 10 euro koop je als het ware de CD (voordat deze is opgenomen), betaal je meer krijg je een winstuitkering als het een superhit gaat worden. Er is 40.000 euro nodig om een CD op te nemen. En als de 40.000 euro niet gehaald word, zorgt sellaband.com dat je je geld terug krijgt.

Op die manier funding binnenhalen is natuurlijk geweldig. Laat je fans in je investeren. Of niet fans. Zoals ik. Gewoon omdat ik het geweldig vind dat mensen op deze manier zo hun ding kunnen doen. Omdat ik graag investeer in een verhaal.

Patz

Over een man met een plan, over droombanen en het gevoel van Overvloed.

Ik moet jullie een verhaal vertellen.
Het gaat over een man die al een behoorlijk tijd aan het rondvertellen is dat het misschien wel een goed idee is als je een baan zou hebben waar je het echt helemaal naar je zin hebt.
Waar je iets doet wat je ook zou willen doen als je bv de 27,5 miljoen hebt gewonnen. Werk dat niet aanvoelt als werk. Werk dat ervoor zorgt dat je niet in paniek raakt als je misschien, ipv 65 tot je 67, zou moeten doorwerken.

Dat verteld hij niet alleen, daar schrijft hij ook boeken over.

Naast het feit dat deze man deze boodschap verteld en er boeken over schrijft (en dat ook weer doet met een steeds groter wordende groep van 'medwerkers/partners'), is het ook een geweldig positief figuur. Je ontkomt er niet aan, na een gesprek met hem kom je er altijd vandaan met een goed gevoel. Ik doe mijn best om een beetje positief te denken, ik ben een behoorlijke amateur in vergelijking met de hoofdpersoon van dit verhaal.

Goed. Probeer me even te volgen: Deze man gelooft (net zoals ik) in weggeven. Weggeven van dingen, van geld, van positieve gedachtes etc etc. Vanuit de gedachte dat je geeft op het moment dat er Overvloed in je leven is.
En als je een gevoel van overvloed in je lijf en hoofd heb zitten krijg je ook echt overvloed. Door te geven ga je ook ontvangen zeg maar.

Volgen jullie me nog?

Voor dat weggeven spaart hij samen met zijn vrouw ieder jaar een bedrag op. Maar dit jaar besloten ze het anders te doen. Van dat geld hebben ze in 50 dagen een geweldig feest georganiseerd in de Westergasfabriek.

Een feest met als thema Avond van de Overvloed. Niet zomaar een feest natuurlijk; het is een geweldig feest met DJ's, workshops, acts etc etc. The full monty. Ook mogelijk gemaakt door heleboel sponsors die ook blij werden van het Overvloed verhaal.
En om binnen te komen hoefde je maar 1 ding te doen; 100 euro schenken aan een goed doel naar keuze. Zodat jij ook vanuit een gevoel van Overvloed kan feestvieren. Overvloed, omdat je 100 euro's hebt kunnen schenken.

Gisterenavond was het zover. Een zaal vol Overvloeddenkers vierde de Avond van de Overvloed. En ik weet zeker dat ze het naar hun zin hadden.

Dikke vette respect voor je initiatief Huub . Bedankt dat je me een goed gevoel gegeven hebt!


Patz

PS. O ja. Dit jaar was ik van plan om voor het eerst geen gelukkig nieuwjaarwens per email te sturen maar echt iets leuks te bedenken. Heb nu besloten om het geld dat ik daarvoor had gereserveerd aan een mooi doel te schenken. Namens alle vrienden en relaties van het Circus.

Van Lego kun je alles maken...

Dat Lego geweldig is zijn we het (bijna) allemaal wel eens. Lego staat voor kwaliteit. Lego deugt. Ik was onlangs met zoon Julius op de Legoworld (een jaarlijks Lego event) en het was echt megadruk. With other words, Lego heeft het voor elkaar.

Waar ik nog meer bewondering voor heb is de innovativiteit van Lego. Niet alleen slagen ze erin om steeds weer nieuwe succesformules moeiteloos te integreren in Lego (StarWars. Indiana Jones, etc) ook zoeken ze steeds meer de grenzen op van hun merk.

Logisch natuurlijk, want van Lego kun je alles maken. En dat doen ze wat mij betreft erg goed. Van Lego horloges (je kan er ook een lego mannetje van maken) tot Lego bordspellen waarbij natuurlijk dingen van lego gemaakt moeten worden om te kunnen winnen. Niks is er bij de haren bijgesleept. Alles is relevant.

Onlangs zag ik iets waar ik kippevel van kreeg. Het was ze zowaar gelukt om Lego te gaan verkopen in de boekhandel! En weer helemaal (of in ieder geval bijna helemaal) zoals het hoort; een nieuwe verpakking die zo in het boekenschap past, een leesverhaal erin (wel een beetje te kort wat mij betreft) en een lego bouwpakket om de dingen uit het verhaal te bouwen.

Boem!

En opeens ligt Lego op een behoorlijk relevante manier in de boekhandel.

En dat is namelijk ook 1 van mijn dromen. Maar dan andersom. Dat de verhalen van CircusPatz in de speelgoedhandel komen te liggen. En dat het nog logisch is ook.

Let's do it!

Patz

Niet verder vertellen: Zeer Geheim!

In 2005, lang voordat de plannen van CircusPatz er lagen, bedacht ik het Ministerie van Zeer Geheime Zaken. Een ministerie die zaken oplost, als de 'normale' geheime diensten of de politie er niet uitkomen. Het Geheim van het Ministerie was het feit dat ze kinderen als agent inzette, omdat deze nu eenmaal anders denken dan volwassenen.

Het basis gegeven was simpel; als gewoon kind, in deze tijd, werd je plots benaderd om mee te helpen om een zaak op te lossen. Als junior agent kwam je even in de wereld van het Ministerie terecht, met magische genootschappen, geheimen en mysteries. Nadat je, samen met een aantal leeftijdgenoten, de zaak tot een goed einde had gebracht keer je weer terug naar je normale leven en het Ministerie lost op in rook zonder een spoor achter te laten. Om, heel misschien in de toekomst nog een keer een beroep op je te doen.

Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken moest een 'denkmerk' worden voor meisjes en jongens vanaf een jaar of 10. Dus niks 100% passief lezen of beleven, je moest er als het ware ingetrokken worden en je hersens gebruiken.

In 2007, zou het Ministerie van Zeer Geheime Zaken een grote rol gaan spelen in de start van CircusPatz. In mijn eerste 'zaaimissies' met CircusPatz zat ik op een dag tegenover een aantal uitgevers van Unieboek om mijn eerste concepten te presenteren. En dus ook Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken. Het concept was een speurpuzzel of speurboek, een dossiermap vol bewijsmaterialen. Met de krantenknipsel, brieven, foto's en een website met nog meer bewijsmaterialen zou een kind een zaak zelf kunnen oplossen.

Mijn eerste echte brug viel op zijn plek. Unieboek ging samen het CircusPatz het avontuur aan.

Met de bewijsmaterialen in ziplock zakjes, ansichtkaart, foto's, krantenknipsels, brieven, faxen, kaarten, het Handboek voor Agenten van het MvZGZ, een poster en exta bewijsmaterialen als geluidsfragmenten en filmpjes los je als junior agent zelf de zaak van het Verdwenen Spiegelpaleis op...

Het werd geweldig! Met Lineke, Marck, Michel, Nicole, Nathalie en Ferd aan de kant van het Circus en Marieke en Ferry aan de kant van Unieboek gingen we aan de slag en een half jaar later lag daar het dossier; Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: Het verdwenen Spiegelpaleis en de Orde van de Weerheren.

We pakte het groot aan. Samen met de Bruna boekhandels bedachten we een mooie actie en ik kreeg zelfs de gelegenheid om een aantal live vossejachten te maken in een aantal grote boekhandels. Speurtochten waarbij nagenoeg alle kinderboekenauteurs van Unieboek ook een echte rol kregen.

Ondanks dat we een boel uit te leggen hadden aan de boekhandel (Een speurpuzzel? Internet?) werd het een hit. Een dikke vermelding in de bestseller top 60. Op de 29ste plaats. Super natuurlijk!

Inmiddels zijn we twee jaar verder. Ik heb afscheid genomen van Unieboek en ben verder gegaan met A.W.Bruna Uitgevers. En het eerste meedenkboek (lekker lezen maar af en toe een beetje denken) van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: de Splijtende stad en het Raadsel van de Zwijgende Bazelaar kwam deze zomer uit.

En er komt meer. Nog meer meedenkboeken en nog meer dossiers. Mijn ambitie is groot; zelfs een tvserie en/of een bioscoopfilm behoort inmiddels tot de mogelijkheden. Dus hou het Ministerie in de gaten!

www.ministerievanzeergeheimezaken.nl

Patz

PS. We doen alles om meer mensen kennis te laten maken met het Ministerie: Het eerste speurboek van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: Het verdwenen Spiegelpaleis en de Orde van de Weerheren is opnieuw verkrijgbaar. En nu ook nog voor de waanzinnige prijs van 5,95. Dus voor alle meisjes en jongens vanaf 10 jaar die een geheime zaak willen oplossen, of ouders die hun kids op spannende dosis braintraining willen trakteren, vraag ernaar bij de boekhandel of bestel hier.

Smakelijk!

Een jaartje geleden vertelde mijn goede vriend Ferd dat hij door zijn Spaanse zakenpartner was meegenomen naar het lievelingsrestaurant van Ferran Adrià , de chefkok en eigenaar van het beste restaurant ter wereld; El Bulli.

Het lievelingsrestaurant was een klein restaurantje, ergens in Barcelona.

Ik was gelijk geïntrigeerd door deze gedachte. Prachtig natuurlijk, om de beste chef ter wereld als klant te hebben. Zeker als het gaat om een klein onbekend restaurantje.

De gedachte was in mijn kop gezet; Chefs. Createurs van smaken. Tovenaars bijna. Maar wel tovenaars die zelf lekker gaan eten in een klein achteraf restaurantje.

Eerlijk gezegd nam ik het merendeel van leven leven genoegen met 'gewoon lekker'. Mijn etentjes vonden meestal plaats bij de plaatselijke griek of italiaan. Tot ik, een jaartje of 10 geleden, per ongeluk in een restaurant in Bilbao in Noord-Spanje in aanraking kwam met de fijnere keuken.

Wat een ontdekking! Ik proefde smaken die ik haast niet kon thuisbrengen. Ze danste rond in mijn mond. Voor het eerst in mijn leven proefde ik het werk van een chef die daadwerkelijk aan het toveren was geslagen. Iedere hap was een openbaring, iedere hap was een reis langs herinneringen.

Na het verhaal van vriend Ferd was het zaadje in mijn kop gezaaid. Ondanks dat ik mij tot nu toe had beziggehouden met verhalen voor kinderen (en hun ouders natuurlijk) speelde ik met de gedachte om een boek te gaan maken voor volwassenen over eten. Over smaken. Over ingrediënten. Geen recepten. Geen kookboek. Maar culinaire, inspiratievolle verhalen. En natuurlijk verteld door chefs. Maar dan wel de beste.

Dat bleek nog moeilijk te zijn. Allereerst moest ik een auteur vinden met passie voor smaken. Die in gesprek kon gaan met een chef en hem of haar verhalen kon ontlokken. Daarnaast moesten het natuurlijk topchefs zijn. En, topchefs zijn tegenwoordig rock and roll sterren. Moeilijk te bereiken. Moeilijk enthousiast te krijgen voor een boek aangezien ze allemaal wel met hun eigen boek bezig zijn. En wat dacht je van het feit dat ze er helemaal geen tijd voor hebben. Een topkeuken runnen is nu eenmaal een topsport.

En toen kwam ik per toeval Denise Harskamp tegen. Zij was al een behoorlijke tijd met eten en smaken bezig en had net een boek geschreven over het organiseren van thema-etentjes. Een combinatie van verhalen en smaken. En dat sprak mij als verhalenmaker en liefhebber van lekker eten natuurlijk enorm aan. Ik besprak met haar het idee van de chefs en ze ging gelijk aan de slag.

Na een half jaar keihard werken ligt er nu een prachtig boek in de winkel waarin een lineup van de 11 beste chefs van Nederland vertellen over ingrediënten, smaken en hun passies. Het zaadje van een jaar geleden was uitgeroeid tot bundel prachtige inspiratievolle culinaire verhalen waar het water van in je mond loopt.

En ik ben er rete-trots op.

Patz

Ps. Het eerste CircusPatz verhaal voor volwassenen: Het Geheim van de Chefs, geschreven door Denise Harskamp en vormgegeven door Hans van der Baan is vanaf vandaag te koop:

Waar halen topchefs als Ron Blaauw, Onno Kokmeijer, Jacob Jan Boerma, Margo Reuten, Jonnie Boer, Martin Kruithof, Hans van Wolde, Lucas Rive, Mario Ridder, Nico Boreas en Sergio Herman de beste ingredienten vandaan? En wat waren hun opmerkelijkste culinaire ontdekkingen?

Gastronoom en auteur Denise Harskamp wist culinaire verhalen, vondsten en wetenswaardigheden te ontfutselen van Nederlandse meesterchefs. Verhalen waarin smaak en ingredienten de hoofdrol spelen en waarbij het water je in de mond zal lopen...

Je moet de Groente hebben van Groentestein...

In 6 Selexyz vestigingen (Leiden, Tilburg, Maastricht, Rotterdam, Eindhoven en Almere) waren we de afgelopen week te vinden met het 'maak je eigen Groentestein Groentegriezel' circus. Natuurlijk ter promotie van De Buitengewoon Opmerkelijke dagboeken van Gregor Groentestein, maar ook gewoon om het circus eens voor te stellen. Aan kids, papa's en mama's, maar ook aan de boekhandel.

Met de tong uit de mond 'bakte' een week lang kids, moeders en vaders onder leiding van juf Mariëlle en juf Nathalie Groentegriezels. Soms wat het rete-druk, soms gewoon een gezellig clupje. Maar altijd had ik het gevoel dat iedereen er blij mee was. En da's toch bijzonder, een promotieactie waar mensen blij van worden...

En dat is nu precies wat ik graag zie; promotie waarbij je iets geeft. Bij het eilandavontuur ging het om een spannende speurtocht in een museum. En nu bij de Groentegriezels werden er groentegriezels gemaakt.

En ik zie dat ik er enthousiasme voor terugkrijg. Enthousiasme over de producten, maar ook enthousiasme over het Circus. Dat er uiteindelijk ambassadeurs ontstaan. Bij de consument maar ook bij de boekhandel.

Raken in plaats van bereiken.

Patz

Boekavonturen op de Buchmesse.

CircusPatz op de Buchmesse

Moet je je even voorstellen, een zalencomplex ter grote van een stadje. Met zalen waar je een kwartier over doet om van de ene kant naar de andere kant te lopen. Die zalen staan weer vol met hokjes van 2 bij 3 meter, en hokken ter grote van een kleine Albert Heijn. En dan helemaal vol nieuwe boeken van over de hele wereld. Dat is de internationale Frankfurter Buchmesse. Het walhalla van boekenland. Alle zichzelf respecterende uitgevers (met voldoende geld) van over de hele wereld presenteren hier hun nieuwste boeken. Inkopers van over de hele wereld kopen hier nieuwe titels in.

Twee jaar geleden kwam ik hier voor het eerst. Mijn eerste stappen in de internationale boekwereld. Ik was gelijk verkocht. Wat een boeken! En wat een boel mensen die allemaal hun geld verdiende met boeken. Prachtig. Mijn eerste boek stond in de stand van mijn toenmalige uitgever Unieboek. Supertrots dat mijn boek hier ook te zien was. Weliswaar lag er maar 1 exemplaar. Op een plank vol andere boeken. Maar toch.

Nu, twee jaar later weer in Frankfurt. Midden in de kinderboekenweekpromotie van Groentestein toch een bliksembezoek aan de Buchmesse gebracht. En weer enorm trots. Dit keer niet een boek op de plank, maar een echte, eigen presentatie in de stand van mijn nieuwe uitgever A.W. Bruna. Een presentatie, bijna net zo groot dan menig stand van uitgevers die al 10 jaar bezig zijn. Nog net niet in tranen, maar mijn god, wat zag het er goed uit!. En wat een geweldige reacties!. Ik heb de hele dag met een enorme grijns op mijn gezicht rondgelopen.

En s'avonds, in de trein terug naar Utrecht, met zere voeten van al die kilometers die ik die dag had gelopen probeerde ik me voor te stellen, waar ik over 3 jaar zou zijn.

Impossible is nothing!

Patz

ps. Nog heel even een dik vet applaus voor alle vrienden bij A.W.Bruna voor al hun moeite, enthousiasme en geloof in de rare circus! Heb in de trein terug naar Nederland nog een biertje gedronken op jullie gezondheid. May all your days be circus days!

Groentestein was de naam toch?

Goedemorgen! Met CircusPatz.
Hallo, met het NRC
Hallo!
Ik bel naar aanleiding van het boek 'De bijzonder opmerkelijke dagboeken van Gregor Groentestein'
Leuk! Ik neem aan dat je vragen hebt.
Ja nogal. Ik heb begrepen dat het boek geschreven is door een zweedse jongen van 15.
Ja. Acke Vaerle.
Wat is de oorspronkelijke zweedse titel?
Nou, er is geen oorspronkelijke Zweedse titel. De dagboeken zijn namelijk nog nooit uitgeven.
Niet?
Nee, CircusPatz is de eerste die de boeken gaat uitgeven.
Maar kunnen wij die Acke Vaerle misschien spreken.
Nee, dat kan niet. De ouders van Acke willen niet dat hij bekend word. Acke Vaerle is dan ook een pseudoniem.
Een pseudoniem? Maar hoe weet ik dan dat dat verhaal waar is?
Ja, daar ga je nooit achterkomen denk ik. We hebben bergen papieren moeten ondertekenen. Alleen onder die voorwaarde mochten we de verhalen bewerken en uitgeven.
Hm. Kan je wel vertellen waar Acke dan vandaan komt in Zweden?
Uuh. Nee. Nou ja. Ongeveer 100 km boven Gotenborg.
Hm. Ja daar heb ik niks aan.
Niet echt he. Maar hoe belangrijk is het eigenlijk of het waar is? Heb je geen vragen over het boek zelf?
Nee, niet echt. Jullie maken het ons niet makkelijk zo natuurlijk.
Nee, dat begrijp ik. Maar we hebben dit verhaal niet uitgegeven om het makkelijker te maken voor de pers. Het was zo'n leuk verhaal dat we dat hele geheimhoudings ding maar op de koop toe hebben genomen.
Hm. Ja. Dat snap ik wel. Maar ja. Ik ben natuurlijk wel een journalist.
Maar we hebben het hier over een kinderboek he. Geen samenzwering of zo. Een kinderboek over een uitvinder die groentewezens tot leven brengt.
Ja. Maar wel geschreven door een jongen van 15.
Nou, eigenlijk begon hij al met de dagboeken van zijn alter ego Gregor toen hij zeven was.
Precies. Dat is natuurlijk ook mooi verhaal.
Ja he.
Maar ik weet natuurlijk niet of jullie de boel flessen.
Nee. Dat weet je niet. Meer kan ik er niet meer van bakken vrees ik.
Nou. Ik ga er eens over denken.
Prima. Ik hoor wel.
Vearle was de naam toch?
Ja. Acke Vaerle.
En uw naam?
Patz van der Sloot.
Patz?
Ja van CircusPatz.

Patz te gast in Idealize van Ronnie Overgoor.

Klik hier om de uitzending te bekijken op blueshots.tv

Dit moet ik nog maar een paar keer gaan oefenen. Iemand belangstelling?

Verhaal uit een fles.

Bertolli ontstond in 1865 in Toscane. In het kleine stadje Lucca maakten Francesco en Caterina Bertolli de eerste fles Bertolli olijfolie. In de jaren daarop groeide Bertolli uit tot een internationaal merk. Het is nu wereldwijd het grootste merk in olijfolie. En natuurlijk zijn er heel wat Bertolli producten bijgekomen.

Hoe hard Bertolli ook is gegroeid, een aantal dingen zijn hetzelfde gebleven. Al 140 jaar worden onze producten met evenveel trots gemaakt. En nog steeds is de Italiaanse levensstijl ons voorbeeld. Alles draait om genieten van de kleine dingen in het leven. En lekker en puur eten speelt hierbij een belangrijke rol.

Mensen houden van verhalen. Dat weten de mannen en vrouwen die hun geld verdienen met het aan de man (en vrouw) brengen van producten ook. Voorbeeld; Het verschil tussen een 'gewone' fles wijn en een fles wijn van Ilja Gort is groot. Zelf ook al is de smaak hetzelfde. Ilja Gort is die Nederlandse man met die snor die in Frankrijk nu prijswinnende wijntjes maakt. En die andere wijn? dat is gewoon wijn. Het verschil?

Het verhaal.

Verhalen maken de man. Maar in het geval van een product loop je wel op de rand van een afgrond. In het geval van Ilja Gort is er geen sprake van een afgrond. Het verhaal van die Nederlandse reclameman (met grote snor) die in Frankrijk prijswinnende wijntje maakt is namelijk gewoon waar. Hij heeft alleen ingezien dat hij zijn verhaal naar voren moet duwen. Dat hij zijn snor niet moet afscheren.

In het geval van Bertolli is het niet helemaal waar. Want de grondstoffen (olijven) komen inmiddels helemaal niet meer uit Toscane. Toscane heeft eigenlijk, behalve dan de historie van het merk, helemaal niks meer te maken met die fles olijfolie die je in de winkel koopt. Ze liegen niet echt. Ergens diep in hun verhaal zeggen ze namelijk dat 'de Italiaanse levensstijl hun voorbeeld is' en niet dat alles uit Toscane komt. Maar het verhaal is uit de fles. En in plaats daarvan is twijfel gekomen.

Nu is de vraag; in hoeverre bedonder je de consument. In hoeverre verdien je het om een afgrond in te donderen. In hoeverre verdien je die vraagteken? Mensen voelen nu eenmaal zich beter bij het Toscane verhaal dan bij het verhaal dat de olijven uit Spanje en Noord Afrika komen. De kwaliteit van het product is blijkbaar goed genoeg om in het verhaal te willen en te blijven geloven.

Wat ik wel weet is dat de consument terecht gevoelig is voor dingen die niet (helemaal) waar zijn. Dat hebben die reclame mannen en vrouwen natuurlijk wel een beetje aan zichzelf te danken. Dus als de Toscane bubbel barst, gaan mensen er vanuit dat je dan gelijk over alles wel zal jokken. Dat het product zelf ook wel slecht zal zijn.

Mijn tip? Zorg dat je verhaal waar is. Of dat het verhaal achter het verzonnen verhaal op zijn minst net zo leuk en aantrekkelijk is.

Storytelling? I love it!

Patz

Een emmer vol olifantenpoep.

Stop maar met de opnames van 'het beste idee van Nederland'. Productontwikkelaars eat your heart out. Op een onverwacht moment kwam ik in de dierentuin van Amersfoort een pracht product tegen. Een product waarvan ik enorm het gevoel had dat ik dat had willen bedenken.



Een emmer Olifantenpoep.

Ja mensen, jullie lezen het goed. Op een standje bij de uitgang verkochte ze emmers vol Olifantenpoep. Geweldig!

De dierentuin schijnt al jarenlang deze Olifantenmest 'weg te geven' aan een boer in de buurt. Die er weer goede sier mee maakt want het schijnt geweldige tuinmest te zijn.

Niks geen ludieke actie, niks geen protest. Het is een product. Een goed product.

Wat had ik dit product graag in de handel willen brengen. Want als dit geen product met een verhaal is. Het is een-en-al verhaal. Dat het goed werkt staat vast. Paardemest word al eeuwenlang gebruikt voor tuinen. Boeren halen al jarenlang olifantenpoep op bij dierentuinen om zelf te gebruiken.

Maar dit is een verhaal. Geen mest maar Poep van een olifant. En ook nog een emmer vol. Vers geschept. Bij het zien van het product (niet het product zelf maar de verpakking ;-) schieten mensen in de lach. Prachtig om te zien. Het standje in de dierentuin werd omringt door pers. Want als je Olifantenpoep gaat verkopen, dan willen ze er ook wel over schrijven.

Beste mensen van dierenpark Amersfoort, diepe respect voor degene die dat heeft bedacht. En ondanks het feit dat ik uit de reclame ben gestapt, met alle plezier zou ik hier een uitzondering voor maken om terug te keren en het NOG leuker te maken. En ik hoef er niks voor te hebben.

Nou ja. Misschien een paar emmers vol Olifantenpoep.

Patz

Soms is fictie leuker dan de realiteit: Papa had vroeger een aap.

Papa, had jij vroeger een aapje?

Mijn kinderen zouden inmiddels beter moeten weten om zo'n vraag op die manier te stellen. Het betrof een oude foto, gemaakt op de boulevard van Benidorm, 35 jaar geleden. Kleine Patz, compleet met old skool Adidas shirt en een uit Afrika gesmokkelde gedrogeerde aap in zijn handen. Lekker naief. Toen het nog kon zeg maar.

Natuurlijk kon ik het niet laten om hun versie van het verhaal op te pakken. Daar zat natuurlijk een veel beter verhaal in dan de zielige realiteit.

'Ja, heb ik jullie dat nooit verteld?' (mijn vrouw rolde inmiddels met haar ogen). Mijn kinderen, compleet met buurmeisje keken me met grote ogen aan.

'Dat was papa's aapje. Oempie. Was eigenlijk meer een soort van broertje'

Maar hoe kwam je aan dat aapje papa?

'Opa en oma hadden dat aapje meegenomen uit Indonesië. En zoals jullie weten zijn papa's broer en zussen best wel een paar jaar ouder dan papa. Dus kreeg papa van opa en oma een aapje. Als een soort klein broertje.'

Maar wat is er met dat aapje gebeurd papa?

'Dat aapje werd maar groter en groter. Dat kwam natuurlijk van het goede eten hier in Nederland. Op een dag stak bij bijna een kop boven papa uit. Leek het op zo'n grote chagrijnige gorilla die we wel eens in de dierentuin hebben gezien. Die altijd met zijn rug tegen de ruit van de kooi zit. Nou, toen hebben we hem weer teruggebracht naar Indonesië. Maar ja. Dat hielp dus mooi niet.'

Hielp het niet?

'Nee, want hij kwam gewoon weer terug. Zelf. Op een dag ging de bel en...ja hoor, Oempie stond weer voor de deur.'

Mijn kinderen keken we inmiddels een beetje argwanend aan.

'Dus opa weer met Oempie naar Indonesië. En daarna weer naar huis. En drie weken later? Oempie weer voor de deur. Hij klom gewoon iedere keer weer op een bananenboot naar Nederland. Oempie had helemaal geen zin om daar een beetje in de jungle bladeren te eten natuurlijk. En zo hebben we Oempie wel 10 x naar Indonesië gebracht. Oma en Opa werden er helemaal gek van natuurlijk. Iedere keer moest opa vrij nemen van zijn werk. En iedere keer weer met Oempie aan zijn hand naar Indonesië gaan om oempie terug te brengen.'

En toen?

'Op een dag kwam Oempie niet meer terug. Maar ja. Je weet het natuurlijk nooit. Misschien staat Oempie op een dag wel weer voor de deur.'

Een week later zat ik mijn jongste zoon te lunchen. De bel ging en hij liep naar de deur om te kijken wie het was. Ik hoor hem de deur open doen en hij begint te praten. Ik kan niet horen waar het over gaat maar dan gaat de deur weer dicht en hij komt weer naar binnen en gaat om zijn stoel zitten en eet weer verder. 'Wie was dat?' vroeg ik.

'Het was Oempie, maar ik heb hem weer teruggestuurd naar Indonesië' antwoordde mijn zoon met een strak gezicht. 'Daar heb ik geen tijd voor hoor, om hem terug te brengen. Ik moet over 10 minuten weer naar school...'

Patz

ps. De realiteit: Het schijnt nog steeds te gebeuren. Elk jaar weer krijgt de stichting AAP vele meldingen over apenfotografie in vakantielanden. Veel mensen zijn zich niet bewust van het dierenleed dat achter die leuke vakantiefoto's schuilt. Wist u bijvoorbeeld dat de meeste dieren drugs krijgen om ze tijdens hun 'werk' rustig te houden? Tanden worden afgezaagd, klauwen uitgetrokken, ze worden geslagen of uitgehongerd. Als dank voor hun diensten worden ze, tegen de tijd dat ze volwassen worden, ingewisseld voor een jonger exemplaar. Ze worden afgedankt, doorverkocht of krijgen een spuitje.

Update Mysterieus Pakket:

Het Mysterieuze Pakket had alles te maken met Gruzifuur, Mozzelnuf, Schoerf, Saskia en het Gevaarte.

(en met Tessa die me een ontzettend leuk verhaal stuurde...)

Patz

Via Sacra

Zoals jullie inmiddels weten ben ik een verhalen- maker en vinder. En zo ga ik ook wel eens op pad. Om te kijken of ik verhalen tegenkom. Soms naar een andere stad. Soms naar een ander land.

Alweer een tijdje geleden kwam ik in het noord-oosten van Frankrijk een monumentje tegen. Aan de kant van een Route Nationale. Ergens bij Bar le Duc en Verdun.

In Frankrijk stikt het van de monumenten. De meesten herdenken de doden uit de eerste wereldoorlog, of zoals de Fransen het noemen; La Grand Guerre. De Grote oorlog.
Ieder monument is een verhaal. Vol grote gebaren. Zo herdenken ze niet de gestorven soldaten, ze herdenken de gevallen Enfant de France. De Kinderen van Frankrijk. Of op monumenten die de tweede wereldoorlog herdenken spreek men niet van de Duitse bezetter (zoals in Nederland) maar van La barbarie nazi. Nazi barbaren.

Op het monumentje, dat ik aantrof op een regenachtige dag aan de rand van de weg lag een helm. Op de zijkant de tekst 'Voie Sacrée'. Meer niet. Geen gevallen kinderen van Frankrijk. Geen grote gebaren. Voor het verhaal moest je om je heen kijken.

Voie Sacrée bleek ook de naam van de weg te zijn. De Voie Sacrée. De Heilige weg.

Ik had wel eens gehoord van het romeinse Via Sacra. Zo noemde de Romeinen de weg naar de tempel. Over deze weg werden de offerdieren naar de tempel gebracht.

De weg naast het monument liep naar de slagvelden van Verdun. Tijdens de eerste wereldoorlog liepen er meer dan 200.000 Franse soldaten over deze weg. Om geofferd te worden in de loopgraven.

Na de oorlog werd de weg omgedoopt in Voie Sacree. En zo was er toch een verhaal. Compleet met groot gebaar.

Patz

ps. Via Sacra is de werktitel van een prachtig sprookje dat al een tijdje op de verhalen-plank ligt bij CircusPatz. Een donker sprookje dat alles te maken heeft met de loopgraven van de eerste wereldoorlog...

Vakantieavonturen 2: Ganzenlever bij de Lidl

Ik heb iets met mensen die alles hebben achtergelaten om in een nieuw land opnieuw te beginnen. Achter die gebruinde landgenoten die een camping, een bed &breakfast of een klein landhuis-hotel runnen zijn natuurlijk prachtige verhalen te vinden, vol avontuur, wanhoop en vaak ook succes. Hoe het eerst geweldig was, hoe het daarna moeilijk werd, hoe zwaar de kinderen het in het begin hadden, hoe de verbouwing hun huwelijk bijna had geruineerd maar ook ook blij ze nu zijn dat ze het gedaan hebben.

Zo kwamen we in onze vakantie terecht bij een prachtig verbouwd restaurant. Helemaal in the middle of nowhere. En we waren nog net op tijd voor de lunch. Tot onze verbazing werd het prachtige restaurant gerund door een Nederlands stel. Vrouw in de keuken, man met een tikje gebrekkig frans in de bediening.

Het eten was prima. Diepe respect voor iedereen die als Nederlander een restaurant begint in Frankrijk. Een restaurant waar note bene iedere klant Frans was.

We verbleven een weekje in hetzelfde dorp als waar mijn franse schoonmoeder de helft van het jaar woont. En, omdat ze daar franse les geeft aan Nederlanders die daar zijn gaan wonen is ze nogal op de hoogte. Op de hoogte van wat er allemaal speelt bij al die Nederlanders die daar campings, wijnboerderijen, en hotels runnen. Wij dus enthousiast vertellen over onze ontdekte helden van het restaurant.

'O, die man van het restaurant heeft vorig jaar nog in de lokale krant gestaan'.

Mooi. Dat konden we ons voorstellen. We hadden er niet voor niets prima gegeten. Mijn schoonmoeder ging verder:

'Die man was bij de plaatselijke Lidl betrapt met het stelen van twee boodschappentassen met ganzenlever'.

Wat?

'Ze hebben hem laten gaan omdat het de eerste keer was'

En opeens veranderde het verhaal. En veranderde ook onze beleving. Hij was inderdaad een beetje raar. Een beetje schrikkerig. Leek zo uit een sketch van Jiskefet te zijn gelopen. De fransen waren ook een beetje lacherig. Ik heb zelfs gezien dat een biefstukje tot 2 keer toe terug naar de keuken moest. En inderdaad, zo geweldig was het eten ook niet.

'Lidl zei je?'

Maar wat een verhaal. Wat zat er allemaal voor leed achter. Hoe kon die man zijn gezicht nog laten zien? En waarom stal hij? En waarom bij Lidl? Was het een wanhoopsdaad?

Maar ook; verkopen ze bij de Lidl ganzenlever? Klopt het verhaal wel? Heeft het echt in de krant gestaan? Had mijn schoonmoeder het echt zelf gelezen of had ze het gehoord? Misschien wel verzonnen door een jaloerse mede-nederlander. Die met een mislukte wijnoogst zat. Of een leeg landhuis-hotel.

Mooi is dat. Zo'n verhaal-cadeau. Heb nog dagenlang zitten fantaseren. Heb zelfs op het punt gestaan om er weer naar toe te gaan. Om het te vragen. Maar uiteindelijk besloten om het zo te laten. Om mijn eigen fantasie het af te laten maken. Want misschien heb ik daar wel een pracht van een roman te pakken.

Patz

Ontvangen: zaterdag 16 augustus 16.32 uur, Mysterieus Pakket: afzender onbekend.

• A: Handschrift op pakket doet denken aan: vrouwenhandschrift of kinderhandschrift

• B: Pakket open. Tekst 'KA'B A WOUSCH !!! in deksel, tekst 'nieuwsgierig? Houd de brievenbus in de gaten' met tekeningetje (spiraaltje) op de bodem.
• C: Wit herenhemd. Maat XL. 100% katoen.
  
• D: Rond houten doosje met deksel. Hout. Met tekst 'boterdinkels' en inhoud: 2 kleverige, roodkleurige balletjes. Op stukje keukenpapier. Kleverig. Materiaal onbekend.
• E: stukjes hout.
• F: Lucifer

Hm.

Patz

PS. Over mysteries gesproken, wisten jullie dat het nieuwe boek van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: De Splijtende Stad en het Raadsel van de Zwijgende Bazelaar vanaf vandaag in de boekhandel te krijgen is?

(Meer info op http://www.ministerievanzeergeheimezaken.nl)

Vakantie Avonturen deel 1: Je hebt geen vallende ster nodig om een wens te mogen doen.

De nachtlucht boven onze Frans vakantieverblijf was een stuk mooier dan de nachtlucht boven Utrecht. Uren heb ik samen met mijn jongens en vrouw naar de sterrenhemel zitten staren.

Julius, mijn oudste zoon was vooral gefixeerd op vallende sterren. Hij heeft namelijk nog al wat wensjes. En zijn Oma-die-geen-oma-genoemd-wil-worden had hem verteld dat hij maar veel naar de lucht moest staren om vallende sterren te zoeken. '1 vallende ster = 1 wens die uitkomt'.

Ik geloof ook in wensen. Maar volgens mij heb je daar geen vallende ster voor nodig. 'ja, hoor' zei Julius, 'voor deze wens heb je wel een vallende ster nodig'.

Ik zit ook vol met wensen. Het zijn een soort van plaatjes van waar je wil zijn. Wie je wil zijn. Wat je om je heen wil hebben. Ik denk alleen dat je daar geen vallende sterren voor nodig hebt om ze voor elkaar te krijgen. Ik denk dat je -naast het feit dat je er zelf hard voor moet werken- vooral aan iedereen moet vertellen wat je wensen zijn. En aan zoveel mogelijk mensen. Want die zouden wel eens een schakel kunnen zijn in het vervullen van die wensen.

'nee papa, voor deze wens heb ik echt een vallende ster nodig'.

Na een lange avond sterren-staren, waarbij Lucas dacht minstens 3 vallende sterren gezien te hebben (om zijn oudere broer te pesten) en Julius helemaal niks kon ik hem overtuigen om in ieder geval zijn wens te vertellen.

'Ik zou zo graag een sterren-steen willen hebben, en daarvoor heb je nou eenmaal een vallende ster voor nodig'.

Ja. Daar zat wat in.

De volgende dag liep ik alleen door een stadje bij ons in de buurt. Ik was er nog nooit geweest. En eigenlijk was ik ook helemaal niet van plan om daar naartoe te gaan. Je kent het wel. Net even een andere afslag genomen. Toch gestopt om even een broodje kopen.

Midden in het dorpje was een museum. Lekker lullig. Het bleek eerder een winkel te zijn want op alle tentoongestelde dingen zat een prijsje. Dinobotjes. Fossielen. En, een vitrine met steentjes.

Allemaal in doosjes. Met prijskaartje en vindplaats erbij. Helemaal leuk dus.

Je raad het al. Tussen de steentjes zaten twee doosjes met piepkleine deeltjes van een meteoriet. Neergekomen in de woestijn. In 2002.

Voor Julius kwam zijn wens dus uit. Niet door een vallende ster, maar doordat hij het aan mij had verteld. En doordat ik die middag dat dorpje in liep. Om een broodje te kopen.

MvZGZ: Zoek het maar lekker zelf uit!

Eigenlijk nog voor de officiële geboorte van het circus, bedacht ik het Ministerie van Zeer Geheime Zaken. Een mysterieus ministerie, in het leven geroepen om zaken op te lossen die te ongewoon waren voor de 'normale' geheime diensten. Je moet hier denken aan graancirkels, inca-tempels en geheime genootschappen met bedenkelijke plannen. Beetje Harry Potter meets Sherlock Holmes met hier en daar een snufje National Treasure.

Het ministerie, gerund door de familie Maximus, zet kinderen in om deze zaken op te lossen. Logisch natuurlijk, kinderen denken nou eenmaal anders dan volwassenen en dat hebben die geheimzinnige zaken nou net even nodig om opgelost te worden.

Het eerste echte CircusPatz team (Lineke, Michel, Marck, Ferd en ondergetekende) bedacht Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: Het verdwenen Spiegelpaleis en de Orde van de Weerheren.

Het zou de eerste uitgave worden van CircusPatz.

Het werd een geheimzinnige zaak die door de lezertjes zelf moest worden opgelost. We ontwikkelde een echte dossiermap, vol bewijsmaterialen als foto's, documenten, posters en bewijsmaterialen gekoppeld aan een zeer geheime website waar je meer bewijsmaterialen (w.o. geluids- en filmfragmenten) kon downloaden. En in oktober 2007 brachten we het samen met uitgeverij Unieboek op de markt.

Het dossier werd een succes. Bijna 7 duizend dossiers gingen in korte tijd over de toonbank en Het verdwenen Spiegelpaleis en de Orde van de Weerheren haalde zelfs de 29ste plaats in de bestseller top 60.

Fans waren dol enthousiast. Naast het feit dat op veel scholen het dossier werd gebruikt als lesmateriaal voor begrijpend lezen ontving ik regelmatig mailtjes van kleine agentjes die er eigen theorieën op na hielden over de zaak van de Weerheren. Het absolute toppunt was een gecodeerd bericht op mijn prive hyves. De jonge agenten van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken hadden me opgespoord!

Na twee jaar was het dus de hoogste tijd om het Ministerie weer in actie te laten komen. Met de 'De Splijtende stad en het raadsel van de zwijgende Bazelaar' starten we met een spannende reeks meedenkverhalen rechtstreeks uit de geheime archieven van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken.

Dit boek is geen speurpuzzel; kids kunnen gewoon lekker lezen. Hier en daar vragen we wel hoe de lezer het zelf zou oplossen en kunnen er extra materialen worden gedownload vanaf een geheime website. Een prima manier voor de wat passievere lezertjes om kennis te maken met het Ministerie en een mooie training voor de echte agenten (want natuurlijk staat er ook weer een echte speurpuzzel op het programma).

Patz

PS. In de eerste week van augustus 2009 zal Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken: De Splijtende stad en het raadsel van de Zwijgende Bazelaar in de boekhandel verschijnen. De tweede speurpuzzel staat medio 2010 in de planning. Meer info over het Ministerie is te vinden op http://www.ministerievanzeergeheimezaken.nl

Soms is fictie gewoon leuker...

Verhalen hebben waarde. Dat wisten we al lang. Verhalen verwonderen. Verhalen doen ons afreizen naar exotische plekken zonder daadwerkelijk de koffers te hoeven pakken. Gelukkig barst het van de verhalen om ons heen. Een ritje door de stad en je hebt er al tien te pakken.

Alleen zijn die verhalen niet altijd even zichtbaar. Een gebouw is een gebouw tot een verhalenverteller er een (wellicht zelfs fictief) verhaal omheen hangt. Een straatkrantverkoper is pas een verhaal als je over hem leest in de zaterdagbijlage van je krant.

Soms hebben we een beetje hulp nodig om het te ontdekken. Eenmaal zichtbaar verdringen mensen zich om het verhaal tot zich te nemen. De boeken van Zafon bijvoorbeeld. Als pelgrims lopen er mensen door Barcelona om naar de plaatsen te gaan die Zafon in zijn prachtige verhalen heeft beschreven. Net zoals Dan Brown in zijn verhalen het geheimzinnige en samenzweerderige van het Vaticaan gebruikt vermengt Zafon op een prachtige manier fictie- en non fictie. Tot een krachtige mix. Verpakken ze bestaande situaties in cadeaupapier van verzonnen verhalen.

Dat het toevoegen van een verhaal kracht geeft weten we ook al lang. Een fles olijfolie waar een verhaal aan vast gekoppeld zit (over de oprichter, over de fabriek – bv Bertoli) doet het een stuk beter dan een fles waar geen verhaal aan zit. Een oud bankje in een bos bij Soest is gewoon maar een oud bankje tot we er bij gaan vertellen dat op dit bankje koningin Wilhelmina ten huwelijk is gevraagd. Ik roep maar wat.

Lucas de ontdekker

De Drakenkop; het symbool van de Noormannenkoning van Utrecht

Laatst was ik in een park bij mij in de buurt. Een park waar ik al honderd keer langs ben geweest met de kids. Achter in het park, een beetje verscholen achter de gebouwen van de kinderboerderij heeft iemand ooit van oude stenen van de gasfabriek die daar ooit stond een soort van ruwe muurtjes zitten metselen. Trapjes en halve muurtjes. Grof op elkaar gezet.

Nu aan het begin van de zomer waren de muurtjes en trapjes half overwoekerd door groen. Voor kindjes leuk natuurlijk. Beetje klauteren. Beetje verstoppen. Terwijl mijn jongste zoon een beetje aan het heen-en-weer rennen was tussen de stenen en ik op een stenen Gaudi achtige bank zat toe te kijken bedacht ik me dat het best een oude ruïne zou kunnen zijn.

Dus vroeg ik mijn zoon of hij het verhaal al kende van de eerste koning van Utrecht. De Noorman die hier, toen nog een half ondergelopen polder aan de Vecht, zijn paleis-fort had gebouwd na een lange tocht vanuit Noorwegen. Ik gaf de stapels stenen een verhaal. En ondanks het feit dat iedereen wel kon zien dat het helemaal geen oude ruïne was gingen er steeds meer kinderen (en ouders) luisteren naar de avonturen van de eerste koning van Utrecht.

Toen het verhaal was afgelopen hoorde ik een vader aan zijn dochtertje vertellen dat het eigenlijk de stenen zijn van de oude fabriek die hier stond. 'O' antwoordde het meisje, 'ik vond het veel leuker dat het van een oud paleis was...'

En zo blijkt dat vaak het fictie leuker is dan de werkelijkheid. En dat is precies de reden waarom ik geloof dat Michael Jackson in het geheim en samen met Farrah Fawcett naar een tropisch eiland is afgereisd om daar in alle rust hun leven voort te zetten. En dat ze -as we speak- samen aan een tafeltje zitten terwijl de zon ondergaat en dat Elvis, die daar al een tijdje een strandrestaurantje runt, ze het heerlijke maar simpel menu aan het voorzingen is...

Patz

Impossible?

Van de week kreeg ik de nieuw aanbiedingsbrochure* van mijn collega Marieke bij A.W.Bruna Uitgevers. De derde alweer. Dit keer niet alleen twee nieuwe boekprojecten, maar ook een overzicht van alle CircusPatz producten die het afgelopen jaar op de markt waren verschenen (of die tussen nu en december nog uitkomen).

Prachtig natuurlijk.

Eenmaal weer achter mijn Circusbureau op mijn zolder heb ik even zitten staren naar deze pagina.

En ik werd er stil van.

Toen ik drie jaar geleden iemand vertelde over mijn plannen met het Circus dacht hij dat ik gek geworden was. ''Okay, Patz...je bent geen schrijver (sterker nog, je kan niet eens normaal spellen..),
je bent geen ontwerper, je kent geen mens in de uitgeverswereld, je bent niet bekend met de productie van boeken en je wil boeken en verhaalproducten op de markt gaan brengen?...gaat het wel een beetje?''

En inderdaad. De kans dat het zou slagen was op zijn minst klein te noemen. 'Astronomisch klein' voegde hij er nog aan toe.

'Mag ik je een advies geven?' ging de persoon verder terwijl hij door mijn plannen heen bladerde...'don't quite your dayjob'


En toch erin gedoken. Against all odds. En soms weigerde ik eenvoudigweg om (behoorlijk realistische) beren op de weg te zien. Soms zagen we het zelfs even niet meer zitten.

En nu?

En nu kijk ik naar een brochure met 6 producten. En weet ik dat twee producten er niet eens instaan. Dus 3 jaar en 8 producten verder.

Ik ben er nog lang niet. Dat weet ik. Maar de kans dat het wat gaat worden is al behoorlijk groter dan 3 jaar geleden. Toen iemand me vroeg of ik gek geworden was. Toen de kans van slagen astronomisch klein was.

Ik heb altijd een beetje cynisch moeten gniffelen om inspirerende teksten op de muur. Haalde mijn schouders op voor mensen met een te positieve instelling. Kreeg de griezels van die blije mensen met blije cliche's.

Ook dat is veranderd.

Nog niet op mijn muur, maar wel met grote letters in mijn brein: de twee payoffs van twee concurrenten, achter elkaar gezet. Mijn waarheid. Mijn inspiratie.

Impossible is nothing. Just do it.


*In het jaar zitten 3 aanbiedingsbrochures. Voorjaar, zomer en najaar. Dit zijn de brochures die naar de boekinkoper (boekwinkels) worden verzonden.

Net als Columbus op Vakantie Avontuur!

Vroeger deden we er bijna 5 dagen over om van Nederland naar noord-spanje te komen. Toen de wegen nog door de zwart beroette dorpjes liepen, en je bij die enkele autoroute nog vanuit je auto een muntje in een soort trechter moest werpen (dat bijna altijd fout ging) om de slagboom open te laten gaan.

Mijn vader had toen de rare gewoonten om er nog een paar dagen reizen aan vast te knopen. Een gebruik waar mijn familie maar niet aan kon wennen. Behalve dan kleine Patz. Die achterin de auto, met een grote kaart op zijn schoot aan het meegenieten was.

De route die mijn vader nam was niet alleen 'weg van de autoroute', ook moesten er nog lange omwegen gemaakt worden om kastelen, bruggen en rivieren te gaan bezoeken die we anders 'zouden missen'.

Als ik erover terugdenk, kan ik me nog een heel klein beetje het gevoel oproepen van toen. De vreemde geuren. De hotels met krakende bedden en donkere gangen. De grote koppen koffie met enorme hoeveelheden melk (he, toen kregen kinderen nog gewoon koffie!). Het exotische geluid van een vreemde taal. De warmte achterin de auto en het windje dat door de open ramen naar binnen kwam (geen kinderzitjes, gordels of airco's).

Inmiddels hebben de meeste vakanties hun magie verloren. Natuurlijk is het aangenaam vertoeven. Lekker even niks doen. Maar het gevoel van Grote Ontdekkingen is, in ieder geval bij de meeste vakanties, verdwenen.

En zo ging ik een paar jaar geleden ook gewoon op vakantie. Mijn mijn twee kleine kids en vrouw naar het zuiden om een paar weekjes te gaan niksen aan een mooi strandje.

Maar net voordat we op vakantie gingen bedacht ik me dat ik weer op zoek moest gaan naar dat oude gevoel. Mijn kids (toen 3 en 5) kregen twinkeltjes in hun ogen als ik hen vertelde over de bergen die we tegen gingen komen. Het strand met de rotsjes. De vreemde talen.

Dus kocht ik de middag voor ons vertrek een oude kleine koffer, vulde deze met blikjes, flesjes en potjes en een leeg schift.

Dit zou hun eigen vakantie avonturenkoffer worden.





Souvenierwinkels werden gedurende de vakantie afgestruind, steentjes, schelpjes, stokjes en scherven werden kostbare schatten. Het kopen van een ansichtkaart (a 0,50 cent) was de kers op een mooie dag vol ontdekkingen en avonturen. Mijn jongens waande zich ontdekkingsreizigers. En eigenlijk waren zodat ook. Net als Columbus die voor het eerst rondliep door de jungle van zuid amerika.

En die glunderende koppies na de vakanties. Hun verhalen werden geïllustreerd door al het moois uit hun vakantiekoffer. Maandenlang stond de koffer open in hun kamer. En na die maanden verdween het op zolder. Om over 20 jaar weer tevoorschijn gehaald te worden. Zodat ze zelf terug kunnen denken aan die magische en avontuurlijke vakanties.


Patz

PS. De eerste Vakantie Avonturenkoffer van CircusPatz kwam vorig jaar op de markt. Toen alleen verkrijgbaar bij de ANWB winkels. De verbeterde versie (steviger, iets kleiner dus makkelijker mee te nemen, en een extra los bakje voor kleine schatten) is vanaf nu verkrijgbaar of te bestellen bij iedere boekhandel.

FF wat anders; mooi verhaal!

Zomaar tegengekomen; een vriend van mij had wat problemen met zijn versnellingsbak en er moest een nieuwe koppeling in. Beetje technisch verhaal; komt erop neer dat het een dure operatie zou worden. Niet vanwege de onderdelen, maar vanwege de manuren.

En omdat die vriend dus een gezonde argwaan heeft voor garages is hij gewoon op een forum voor liefhebbers van zijn smaak auto even gaan zaaien. En het oogsten kwam rap; een aantal liefhebbers en sleutelaars zijn -as we speak- onder het genot van een kop koffie, samen die koppeling aan het vervangen. Voor nop. gewoon, omdat ze het leuk vinden.

Kosten: onderdelen en koffie. Baten: nieuwe koppeling (en alles wat er gelijk in de buurt van de koppeling vervangen kon worden) en voor iedereen een geweldig prettige middag.

Ik zeg: dik voorbeeld voor hoe we het moeten gaan doen.

Patz

PS. Ik las gisteren: there's more currency then money.

De Volgende Stap.

Heeft u even?

Laten we dan even een paar jaar terugspoelen...

Eigenlijk was het ergens in 2005 dat ik voelde dat ik niet blij ging worden met wat ik deed. Ik maakte reclamecampagnes voor behoorlijk zichtbare merken en verdiende daar lekker mee. Maar toch, echt blij zou ik er niet meer van worden. Mijn ding werd, hoe zal ik het zeggen, een baan. Een baan waar je met frisse tegenzin naar toe ging en opgelucht weer naar huis van kwam.

Ik had geen idee waaraan het lag. Het werk kon mij niet meer boeien.

Toen kreeg ik de kans om naar een leuker reclamebureau te verhuizen. Het was leuk omdat het bureau gespecialiseerd was in communicatie gericht aan kinderen en jeugd. En daar had ik wat mee. De mensen waren leuk en verfrissend. Dit was wellicht de stap die ik nodig had.

Maar na een half jaar begon het weer te rommelen in mijn kop. En weer wist ik niet waaraan het lag. Waren het de collega's? Was het mijn baas?

Ik was even lost. Weer met tegenzin naar mijn werk. Balen in de file. Irritaties over collega's. Dit was dus ook niet de oplossing. Voor het eerst werd ik me bewust van het feit dat ik opzoek moest gaan. Dat ik een reis moest maken. Op zoek naar datgene wat ik echt wilde gaan doen. En de eerste stap van die reis was ontslag nemen. Zonder echt goed na te denken over de gevolgen. Of ik ging op reis, of ik zou, net zoals honderdduizenden anderen, me voortaan naar het werk moeten slepen, en uit te kijken naar de weekenden of de vakantie.

Ik nam dus die stap. En doordat ik die stap nam moest mijn vrouw en twee kinderen met me mee gaan. Ik was kostwinnaar en was gewend aan een behoorlijk loon. Dat gooide ik overboord. Alle zekerheden waren weg. Maar wij waren op reis. Op reis naar iets beters.

Soms heb je wel eens dat dingen tegenzitten. Maar soms heb je het gevoel dat alles meezit. Dat je op een golf zit. Nu denk ik te weten dat het niks te maken heeft met meezitten. Nu denk ik dat als je op het juiste pad zit er vanzelf bruggen over rivieren (lees uitdagingen) vallen. Dat gebeurde ook in mijn situatie. Net toen het eruit zag dat ik gewoon maar weer voor een reclamebureau aan de slag moest vanwege mijn hypotheek kreeg ik de gelegenheid om parttime en freelance te gaan werken bij een joint venture van de KPN en Endemol met de werknaam Xie. Het opzetten van een digitale tv zender. Als creatief, maar ook als techneut en marketeer. Een andere wereld. Een ander perspectief.

Ik ging praten. Over mijn vaardigheden, over mijn passies. Tegen iedereen die het wilde horen. En ik kreeg er inzichten voor terug. In die tijd kwam ik er achter dat ik verhalen wilde vertellen. En ik begon concepten te bedenken die verhalen als basis hadden. Bedacht een rare naam. Ik kon niet schrijven, ik kon niet vormgeven (hooguit schetsen maken),maar ik kon wel verhalen verzinnen. En ik wist hoe ik met vormgevers en schrijvers moest werken en hun te motiveren. En ik wist voldoende van marketing om een plan te bedenken waarmee er ook geld kon worden verdiend aan die verhalen.

Dus Patz ging op pad. Met een oude koffer vol verhaalconcepten gegarneerd met koffie- en vanillegeuren, antieke kompassen en zeekaarten.

Mijn eerste doel; uitgevers. En ik ging zaaien. Leuren. Afspraken forceren. En het lukte. De uitgevers hadden geen idee wat ze er bij moesten voorstellen dus lieten ze me langskomen. Kreeg ik een kwartier dat in de meeste gevallen uitliep tot een uur. Of twee uur. Want verhalen vertellen kon ik als de beste.

De reacties waren heel enthousiast. Maar eerst natuurlijk geen vervolg. Maar ik had geen haast. Als je zaait kan je nooit gelijk oogsten. Weer vielen er bruggen. De ene uitgever kon niks met mijn concepten maar belde andere uitgevers. En toen zat ik opeens met drie uitgevers voor mijn neus. Ik presenteerde de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken bij Unieboek. Ze keken elkaar aan alsof ik iets raars had gepresenteerd. Wat bleek: die ochtend hadden ze te horen gekregen dat het nieuwe thema van de kinderboekenweek 'Zeer Geheim' zou zijn. En dat ze juist hadden besproken dat ze iets groots wilde doen. Boem! Weer een brug die over een rivier viel.

En zo was ik niet meer die rare man met een koffer vol plannen maar die man met dat leuke product. En ik maar doorgaan met zaaien.

Toen mijn werkzaamheden in Aalsmeer bij de vrienden van Xie eindigden viel er weer een brug en kon ik voor een jaar aan de slag bij Eckky, een online kids game/community. Geen haast dus.

En na de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken, kwam de eerste vakantie Avonturenkoffer. Het oogsten was een beetje begonnen. En zo was ik niet meer die man met die plannen, niet meer die man met dat leuke product, maar die man met die leuke productEN. De bruggen bleven vallen, ik ging fulltime aan de slag met het Circus en tekende een prachtdeal bij AWBruna.

Zakelijk gezien had ik een milestone bereikt. Ik kon mijn eigen broek ophouden met de inkomsten van het Circus. Ik moest me nu gaan afvragen wat ik nu echt wilde met het Circus. Ik deed wat ik leuk vond. Maar wel lekker op een zolderkamer. Maar zat er niet meer potentie in CircusPatz? Moest ik niet verder gaan met zaaien? Moest ik niet mijn ambities (omhoog) bijstellen?

De afgelopen maanden heb ik daarover zitten nadenken. En heb daar mooie gesprekken over gehouden met leuke mensen. Zaaien. En inzichten geoogst.

En gisteren kwam ik tot de conclusie dat ik verder wil met CircusPatz. Dat CircusPatz moet uitgroeien tot een nieuw, authentieke variant van studio100 of Disney. Me niet te laten beperken door mijn verhalen alleen nog maar in boek- en spelvorm te laten uitgeven. Aim at the stars! Waarom geen films, musicals, whatever?

Dus ik heb een nieuwe missie. Naast prachtige verhalen op de markt te brengen CircusPatz te laten groeien tot een waanzinnig leuk bedrijf. Samen met leuke mensen en partners. Die het allemaal doen omdat dit is wat ze echt leuk vinden. Hoe ik dit ga doen? Nog geen flauw idee. Misschien dat ik daarvoor in de nabije toekomst eens bij u aanklop.

U hoort nog van me!

Patz