Verhaal uit een fles.

Bertolli ontstond in 1865 in Toscane. In het kleine stadje Lucca maakten Francesco en Caterina Bertolli de eerste fles Bertolli olijfolie. In de jaren daarop groeide Bertolli uit tot een internationaal merk. Het is nu wereldwijd het grootste merk in olijfolie. En natuurlijk zijn er heel wat Bertolli producten bijgekomen.

Hoe hard Bertolli ook is gegroeid, een aantal dingen zijn hetzelfde gebleven. Al 140 jaar worden onze producten met evenveel trots gemaakt. En nog steeds is de Italiaanse levensstijl ons voorbeeld. Alles draait om genieten van de kleine dingen in het leven. En lekker en puur eten speelt hierbij een belangrijke rol.

Mensen houden van verhalen. Dat weten de mannen en vrouwen die hun geld verdienen met het aan de man (en vrouw) brengen van producten ook. Voorbeeld; Het verschil tussen een 'gewone' fles wijn en een fles wijn van Ilja Gort is groot. Zelf ook al is de smaak hetzelfde. Ilja Gort is die Nederlandse man met die snor die in Frankrijk nu prijswinnende wijntjes maakt. En die andere wijn? dat is gewoon wijn. Het verschil?

Het verhaal.

Verhalen maken de man. Maar in het geval van een product loop je wel op de rand van een afgrond. In het geval van Ilja Gort is er geen sprake van een afgrond. Het verhaal van die Nederlandse reclameman (met grote snor) die in Frankrijk prijswinnende wijntje maakt is namelijk gewoon waar. Hij heeft alleen ingezien dat hij zijn verhaal naar voren moet duwen. Dat hij zijn snor niet moet afscheren.

In het geval van Bertolli is het niet helemaal waar. Want de grondstoffen (olijven) komen inmiddels helemaal niet meer uit Toscane. Toscane heeft eigenlijk, behalve dan de historie van het merk, helemaal niks meer te maken met die fles olijfolie die je in de winkel koopt. Ze liegen niet echt. Ergens diep in hun verhaal zeggen ze namelijk dat 'de Italiaanse levensstijl hun voorbeeld is' en niet dat alles uit Toscane komt. Maar het verhaal is uit de fles. En in plaats daarvan is twijfel gekomen.

Nu is de vraag; in hoeverre bedonder je de consument. In hoeverre verdien je het om een afgrond in te donderen. In hoeverre verdien je die vraagteken? Mensen voelen nu eenmaal zich beter bij het Toscane verhaal dan bij het verhaal dat de olijven uit Spanje en Noord Afrika komen. De kwaliteit van het product is blijkbaar goed genoeg om in het verhaal te willen en te blijven geloven.

Wat ik wel weet is dat de consument terecht gevoelig is voor dingen die niet (helemaal) waar zijn. Dat hebben die reclame mannen en vrouwen natuurlijk wel een beetje aan zichzelf te danken. Dus als de Toscane bubbel barst, gaan mensen er vanuit dat je dan gelijk over alles wel zal jokken. Dat het product zelf ook wel slecht zal zijn.

Mijn tip? Zorg dat je verhaal waar is. Of dat het verhaal achter het verzonnen verhaal op zijn minst net zo leuk en aantrekkelijk is.

Storytelling? I love it!

Patz

Een emmer vol olifantenpoep.

Stop maar met de opnames van 'het beste idee van Nederland'. Productontwikkelaars eat your heart out. Op een onverwacht moment kwam ik in de dierentuin van Amersfoort een pracht product tegen. Een product waarvan ik enorm het gevoel had dat ik dat had willen bedenken.



Een emmer Olifantenpoep.

Ja mensen, jullie lezen het goed. Op een standje bij de uitgang verkochte ze emmers vol Olifantenpoep. Geweldig!

De dierentuin schijnt al jarenlang deze Olifantenmest 'weg te geven' aan een boer in de buurt. Die er weer goede sier mee maakt want het schijnt geweldige tuinmest te zijn.

Niks geen ludieke actie, niks geen protest. Het is een product. Een goed product.

Wat had ik dit product graag in de handel willen brengen. Want als dit geen product met een verhaal is. Het is een-en-al verhaal. Dat het goed werkt staat vast. Paardemest word al eeuwenlang gebruikt voor tuinen. Boeren halen al jarenlang olifantenpoep op bij dierentuinen om zelf te gebruiken.

Maar dit is een verhaal. Geen mest maar Poep van een olifant. En ook nog een emmer vol. Vers geschept. Bij het zien van het product (niet het product zelf maar de verpakking ;-) schieten mensen in de lach. Prachtig om te zien. Het standje in de dierentuin werd omringt door pers. Want als je Olifantenpoep gaat verkopen, dan willen ze er ook wel over schrijven.

Beste mensen van dierenpark Amersfoort, diepe respect voor degene die dat heeft bedacht. En ondanks het feit dat ik uit de reclame ben gestapt, met alle plezier zou ik hier een uitzondering voor maken om terug te keren en het NOG leuker te maken. En ik hoef er niks voor te hebben.

Nou ja. Misschien een paar emmers vol Olifantenpoep.

Patz

Soms is fictie leuker dan de realiteit: Papa had vroeger een aap.

Papa, had jij vroeger een aapje?

Mijn kinderen zouden inmiddels beter moeten weten om zo'n vraag op die manier te stellen. Het betrof een oude foto, gemaakt op de boulevard van Benidorm, 35 jaar geleden. Kleine Patz, compleet met old skool Adidas shirt en een uit Afrika gesmokkelde gedrogeerde aap in zijn handen. Lekker naief. Toen het nog kon zeg maar.

Natuurlijk kon ik het niet laten om hun versie van het verhaal op te pakken. Daar zat natuurlijk een veel beter verhaal in dan de zielige realiteit.

'Ja, heb ik jullie dat nooit verteld?' (mijn vrouw rolde inmiddels met haar ogen). Mijn kinderen, compleet met buurmeisje keken me met grote ogen aan.

'Dat was papa's aapje. Oempie. Was eigenlijk meer een soort van broertje'

Maar hoe kwam je aan dat aapje papa?

'Opa en oma hadden dat aapje meegenomen uit Indonesië. En zoals jullie weten zijn papa's broer en zussen best wel een paar jaar ouder dan papa. Dus kreeg papa van opa en oma een aapje. Als een soort klein broertje.'

Maar wat is er met dat aapje gebeurd papa?

'Dat aapje werd maar groter en groter. Dat kwam natuurlijk van het goede eten hier in Nederland. Op een dag stak bij bijna een kop boven papa uit. Leek het op zo'n grote chagrijnige gorilla die we wel eens in de dierentuin hebben gezien. Die altijd met zijn rug tegen de ruit van de kooi zit. Nou, toen hebben we hem weer teruggebracht naar Indonesië. Maar ja. Dat hielp dus mooi niet.'

Hielp het niet?

'Nee, want hij kwam gewoon weer terug. Zelf. Op een dag ging de bel en...ja hoor, Oempie stond weer voor de deur.'

Mijn kinderen keken we inmiddels een beetje argwanend aan.

'Dus opa weer met Oempie naar Indonesië. En daarna weer naar huis. En drie weken later? Oempie weer voor de deur. Hij klom gewoon iedere keer weer op een bananenboot naar Nederland. Oempie had helemaal geen zin om daar een beetje in de jungle bladeren te eten natuurlijk. En zo hebben we Oempie wel 10 x naar Indonesië gebracht. Oma en Opa werden er helemaal gek van natuurlijk. Iedere keer moest opa vrij nemen van zijn werk. En iedere keer weer met Oempie aan zijn hand naar Indonesië gaan om oempie terug te brengen.'

En toen?

'Op een dag kwam Oempie niet meer terug. Maar ja. Je weet het natuurlijk nooit. Misschien staat Oempie op een dag wel weer voor de deur.'

Een week later zat ik mijn jongste zoon te lunchen. De bel ging en hij liep naar de deur om te kijken wie het was. Ik hoor hem de deur open doen en hij begint te praten. Ik kan niet horen waar het over gaat maar dan gaat de deur weer dicht en hij komt weer naar binnen en gaat om zijn stoel zitten en eet weer verder. 'Wie was dat?' vroeg ik.

'Het was Oempie, maar ik heb hem weer teruggestuurd naar Indonesië' antwoordde mijn zoon met een strak gezicht. 'Daar heb ik geen tijd voor hoor, om hem terug te brengen. Ik moet over 10 minuten weer naar school...'

Patz

ps. De realiteit: Het schijnt nog steeds te gebeuren. Elk jaar weer krijgt de stichting AAP vele meldingen over apenfotografie in vakantielanden. Veel mensen zijn zich niet bewust van het dierenleed dat achter die leuke vakantiefoto's schuilt. Wist u bijvoorbeeld dat de meeste dieren drugs krijgen om ze tijdens hun 'werk' rustig te houden? Tanden worden afgezaagd, klauwen uitgetrokken, ze worden geslagen of uitgehongerd. Als dank voor hun diensten worden ze, tegen de tijd dat ze volwassen worden, ingewisseld voor een jonger exemplaar. Ze worden afgedankt, doorverkocht of krijgen een spuitje.

Update Mysterieus Pakket:

Het Mysterieuze Pakket had alles te maken met Gruzifuur, Mozzelnuf, Schoerf, Saskia en het Gevaarte.

(en met Tessa die me een ontzettend leuk verhaal stuurde...)

Patz

Via Sacra

Zoals jullie inmiddels weten ben ik een verhalen- maker en vinder. En zo ga ik ook wel eens op pad. Om te kijken of ik verhalen tegenkom. Soms naar een andere stad. Soms naar een ander land.

Alweer een tijdje geleden kwam ik in het noord-oosten van Frankrijk een monumentje tegen. Aan de kant van een Route Nationale. Ergens bij Bar le Duc en Verdun.

In Frankrijk stikt het van de monumenten. De meesten herdenken de doden uit de eerste wereldoorlog, of zoals de Fransen het noemen; La Grand Guerre. De Grote oorlog.
Ieder monument is een verhaal. Vol grote gebaren. Zo herdenken ze niet de gestorven soldaten, ze herdenken de gevallen Enfant de France. De Kinderen van Frankrijk. Of op monumenten die de tweede wereldoorlog herdenken spreek men niet van de Duitse bezetter (zoals in Nederland) maar van La barbarie nazi. Nazi barbaren.

Op het monumentje, dat ik aantrof op een regenachtige dag aan de rand van de weg lag een helm. Op de zijkant de tekst 'Voie Sacrée'. Meer niet. Geen gevallen kinderen van Frankrijk. Geen grote gebaren. Voor het verhaal moest je om je heen kijken.

Voie Sacrée bleek ook de naam van de weg te zijn. De Voie Sacrée. De Heilige weg.

Ik had wel eens gehoord van het romeinse Via Sacra. Zo noemde de Romeinen de weg naar de tempel. Over deze weg werden de offerdieren naar de tempel gebracht.

De weg naast het monument liep naar de slagvelden van Verdun. Tijdens de eerste wereldoorlog liepen er meer dan 200.000 Franse soldaten over deze weg. Om geofferd te worden in de loopgraven.

Na de oorlog werd de weg omgedoopt in Voie Sacree. En zo was er toch een verhaal. Compleet met groot gebaar.

Patz

ps. Via Sacra is de werktitel van een prachtig sprookje dat al een tijdje op de verhalen-plank ligt bij CircusPatz. Een donker sprookje dat alles te maken heeft met de loopgraven van de eerste wereldoorlog...