Soms is fictie gewoon leuker...

Verhalen hebben waarde. Dat wisten we al lang. Verhalen verwonderen. Verhalen doen ons afreizen naar exotische plekken zonder daadwerkelijk de koffers te hoeven pakken. Gelukkig barst het van de verhalen om ons heen. Een ritje door de stad en je hebt er al tien te pakken.

Alleen zijn die verhalen niet altijd even zichtbaar. Een gebouw is een gebouw tot een verhalenverteller er een (wellicht zelfs fictief) verhaal omheen hangt. Een straatkrantverkoper is pas een verhaal als je over hem leest in de zaterdagbijlage van je krant.

Soms hebben we een beetje hulp nodig om het te ontdekken. Eenmaal zichtbaar verdringen mensen zich om het verhaal tot zich te nemen. De boeken van Zafon bijvoorbeeld. Als pelgrims lopen er mensen door Barcelona om naar de plaatsen te gaan die Zafon in zijn prachtige verhalen heeft beschreven. Net zoals Dan Brown in zijn verhalen het geheimzinnige en samenzweerderige van het Vaticaan gebruikt vermengt Zafon op een prachtige manier fictie- en non fictie. Tot een krachtige mix. Verpakken ze bestaande situaties in cadeaupapier van verzonnen verhalen.

Dat het toevoegen van een verhaal kracht geeft weten we ook al lang. Een fles olijfolie waar een verhaal aan vast gekoppeld zit (over de oprichter, over de fabriek – bv Bertoli) doet het een stuk beter dan een fles waar geen verhaal aan zit. Een oud bankje in een bos bij Soest is gewoon maar een oud bankje tot we er bij gaan vertellen dat op dit bankje koningin Wilhelmina ten huwelijk is gevraagd. Ik roep maar wat.

Lucas de ontdekker

De Drakenkop; het symbool van de Noormannenkoning van Utrecht

Laatst was ik in een park bij mij in de buurt. Een park waar ik al honderd keer langs ben geweest met de kids. Achter in het park, een beetje verscholen achter de gebouwen van de kinderboerderij heeft iemand ooit van oude stenen van de gasfabriek die daar ooit stond een soort van ruwe muurtjes zitten metselen. Trapjes en halve muurtjes. Grof op elkaar gezet.

Nu aan het begin van de zomer waren de muurtjes en trapjes half overwoekerd door groen. Voor kindjes leuk natuurlijk. Beetje klauteren. Beetje verstoppen. Terwijl mijn jongste zoon een beetje aan het heen-en-weer rennen was tussen de stenen en ik op een stenen Gaudi achtige bank zat toe te kijken bedacht ik me dat het best een oude ruïne zou kunnen zijn.

Dus vroeg ik mijn zoon of hij het verhaal al kende van de eerste koning van Utrecht. De Noorman die hier, toen nog een half ondergelopen polder aan de Vecht, zijn paleis-fort had gebouwd na een lange tocht vanuit Noorwegen. Ik gaf de stapels stenen een verhaal. En ondanks het feit dat iedereen wel kon zien dat het helemaal geen oude ruïne was gingen er steeds meer kinderen (en ouders) luisteren naar de avonturen van de eerste koning van Utrecht.

Toen het verhaal was afgelopen hoorde ik een vader aan zijn dochtertje vertellen dat het eigenlijk de stenen zijn van de oude fabriek die hier stond. 'O' antwoordde het meisje, 'ik vond het veel leuker dat het van een oud paleis was...'

En zo blijkt dat vaak het fictie leuker is dan de werkelijkheid. En dat is precies de reden waarom ik geloof dat Michael Jackson in het geheim en samen met Farrah Fawcett naar een tropisch eiland is afgereisd om daar in alle rust hun leven voort te zetten. En dat ze -as we speak- samen aan een tafeltje zitten terwijl de zon ondergaat en dat Elvis, die daar al een tijdje een strandrestaurantje runt, ze het heerlijke maar simpel menu aan het voorzingen is...

Patz

Impossible?

Van de week kreeg ik de nieuw aanbiedingsbrochure* van mijn collega Marieke bij A.W.Bruna Uitgevers. De derde alweer. Dit keer niet alleen twee nieuwe boekprojecten, maar ook een overzicht van alle CircusPatz producten die het afgelopen jaar op de markt waren verschenen (of die tussen nu en december nog uitkomen).

Prachtig natuurlijk.

Eenmaal weer achter mijn Circusbureau op mijn zolder heb ik even zitten staren naar deze pagina.

En ik werd er stil van.

Toen ik drie jaar geleden iemand vertelde over mijn plannen met het Circus dacht hij dat ik gek geworden was. ''Okay, Patz...je bent geen schrijver (sterker nog, je kan niet eens normaal spellen..),
je bent geen ontwerper, je kent geen mens in de uitgeverswereld, je bent niet bekend met de productie van boeken en je wil boeken en verhaalproducten op de markt gaan brengen?...gaat het wel een beetje?''

En inderdaad. De kans dat het zou slagen was op zijn minst klein te noemen. 'Astronomisch klein' voegde hij er nog aan toe.

'Mag ik je een advies geven?' ging de persoon verder terwijl hij door mijn plannen heen bladerde...'don't quite your dayjob'


En toch erin gedoken. Against all odds. En soms weigerde ik eenvoudigweg om (behoorlijk realistische) beren op de weg te zien. Soms zagen we het zelfs even niet meer zitten.

En nu?

En nu kijk ik naar een brochure met 6 producten. En weet ik dat twee producten er niet eens instaan. Dus 3 jaar en 8 producten verder.

Ik ben er nog lang niet. Dat weet ik. Maar de kans dat het wat gaat worden is al behoorlijk groter dan 3 jaar geleden. Toen iemand me vroeg of ik gek geworden was. Toen de kans van slagen astronomisch klein was.

Ik heb altijd een beetje cynisch moeten gniffelen om inspirerende teksten op de muur. Haalde mijn schouders op voor mensen met een te positieve instelling. Kreeg de griezels van die blije mensen met blije cliche's.

Ook dat is veranderd.

Nog niet op mijn muur, maar wel met grote letters in mijn brein: de twee payoffs van twee concurrenten, achter elkaar gezet. Mijn waarheid. Mijn inspiratie.

Impossible is nothing. Just do it.


*In het jaar zitten 3 aanbiedingsbrochures. Voorjaar, zomer en najaar. Dit zijn de brochures die naar de boekinkoper (boekwinkels) worden verzonden.

Net als Columbus op Vakantie Avontuur!

Vroeger deden we er bijna 5 dagen over om van Nederland naar noord-spanje te komen. Toen de wegen nog door de zwart beroette dorpjes liepen, en je bij die enkele autoroute nog vanuit je auto een muntje in een soort trechter moest werpen (dat bijna altijd fout ging) om de slagboom open te laten gaan.

Mijn vader had toen de rare gewoonten om er nog een paar dagen reizen aan vast te knopen. Een gebruik waar mijn familie maar niet aan kon wennen. Behalve dan kleine Patz. Die achterin de auto, met een grote kaart op zijn schoot aan het meegenieten was.

De route die mijn vader nam was niet alleen 'weg van de autoroute', ook moesten er nog lange omwegen gemaakt worden om kastelen, bruggen en rivieren te gaan bezoeken die we anders 'zouden missen'.

Als ik erover terugdenk, kan ik me nog een heel klein beetje het gevoel oproepen van toen. De vreemde geuren. De hotels met krakende bedden en donkere gangen. De grote koppen koffie met enorme hoeveelheden melk (he, toen kregen kinderen nog gewoon koffie!). Het exotische geluid van een vreemde taal. De warmte achterin de auto en het windje dat door de open ramen naar binnen kwam (geen kinderzitjes, gordels of airco's).

Inmiddels hebben de meeste vakanties hun magie verloren. Natuurlijk is het aangenaam vertoeven. Lekker even niks doen. Maar het gevoel van Grote Ontdekkingen is, in ieder geval bij de meeste vakanties, verdwenen.

En zo ging ik een paar jaar geleden ook gewoon op vakantie. Mijn mijn twee kleine kids en vrouw naar het zuiden om een paar weekjes te gaan niksen aan een mooi strandje.

Maar net voordat we op vakantie gingen bedacht ik me dat ik weer op zoek moest gaan naar dat oude gevoel. Mijn kids (toen 3 en 5) kregen twinkeltjes in hun ogen als ik hen vertelde over de bergen die we tegen gingen komen. Het strand met de rotsjes. De vreemde talen.

Dus kocht ik de middag voor ons vertrek een oude kleine koffer, vulde deze met blikjes, flesjes en potjes en een leeg schift.

Dit zou hun eigen vakantie avonturenkoffer worden.





Souvenierwinkels werden gedurende de vakantie afgestruind, steentjes, schelpjes, stokjes en scherven werden kostbare schatten. Het kopen van een ansichtkaart (a 0,50 cent) was de kers op een mooie dag vol ontdekkingen en avonturen. Mijn jongens waande zich ontdekkingsreizigers. En eigenlijk waren zodat ook. Net als Columbus die voor het eerst rondliep door de jungle van zuid amerika.

En die glunderende koppies na de vakanties. Hun verhalen werden geïllustreerd door al het moois uit hun vakantiekoffer. Maandenlang stond de koffer open in hun kamer. En na die maanden verdween het op zolder. Om over 20 jaar weer tevoorschijn gehaald te worden. Zodat ze zelf terug kunnen denken aan die magische en avontuurlijke vakanties.


Patz

PS. De eerste Vakantie Avonturenkoffer van CircusPatz kwam vorig jaar op de markt. Toen alleen verkrijgbaar bij de ANWB winkels. De verbeterde versie (steviger, iets kleiner dus makkelijker mee te nemen, en een extra los bakje voor kleine schatten) is vanaf nu verkrijgbaar of te bestellen bij iedere boekhandel.

FF wat anders; mooi verhaal!

Zomaar tegengekomen; een vriend van mij had wat problemen met zijn versnellingsbak en er moest een nieuwe koppeling in. Beetje technisch verhaal; komt erop neer dat het een dure operatie zou worden. Niet vanwege de onderdelen, maar vanwege de manuren.

En omdat die vriend dus een gezonde argwaan heeft voor garages is hij gewoon op een forum voor liefhebbers van zijn smaak auto even gaan zaaien. En het oogsten kwam rap; een aantal liefhebbers en sleutelaars zijn -as we speak- onder het genot van een kop koffie, samen die koppeling aan het vervangen. Voor nop. gewoon, omdat ze het leuk vinden.

Kosten: onderdelen en koffie. Baten: nieuwe koppeling (en alles wat er gelijk in de buurt van de koppeling vervangen kon worden) en voor iedereen een geweldig prettige middag.

Ik zeg: dik voorbeeld voor hoe we het moeten gaan doen.

Patz

PS. Ik las gisteren: there's more currency then money.

De Volgende Stap.

Heeft u even?

Laten we dan even een paar jaar terugspoelen...

Eigenlijk was het ergens in 2005 dat ik voelde dat ik niet blij ging worden met wat ik deed. Ik maakte reclamecampagnes voor behoorlijk zichtbare merken en verdiende daar lekker mee. Maar toch, echt blij zou ik er niet meer van worden. Mijn ding werd, hoe zal ik het zeggen, een baan. Een baan waar je met frisse tegenzin naar toe ging en opgelucht weer naar huis van kwam.

Ik had geen idee waaraan het lag. Het werk kon mij niet meer boeien.

Toen kreeg ik de kans om naar een leuker reclamebureau te verhuizen. Het was leuk omdat het bureau gespecialiseerd was in communicatie gericht aan kinderen en jeugd. En daar had ik wat mee. De mensen waren leuk en verfrissend. Dit was wellicht de stap die ik nodig had.

Maar na een half jaar begon het weer te rommelen in mijn kop. En weer wist ik niet waaraan het lag. Waren het de collega's? Was het mijn baas?

Ik was even lost. Weer met tegenzin naar mijn werk. Balen in de file. Irritaties over collega's. Dit was dus ook niet de oplossing. Voor het eerst werd ik me bewust van het feit dat ik opzoek moest gaan. Dat ik een reis moest maken. Op zoek naar datgene wat ik echt wilde gaan doen. En de eerste stap van die reis was ontslag nemen. Zonder echt goed na te denken over de gevolgen. Of ik ging op reis, of ik zou, net zoals honderdduizenden anderen, me voortaan naar het werk moeten slepen, en uit te kijken naar de weekenden of de vakantie.

Ik nam dus die stap. En doordat ik die stap nam moest mijn vrouw en twee kinderen met me mee gaan. Ik was kostwinnaar en was gewend aan een behoorlijk loon. Dat gooide ik overboord. Alle zekerheden waren weg. Maar wij waren op reis. Op reis naar iets beters.

Soms heb je wel eens dat dingen tegenzitten. Maar soms heb je het gevoel dat alles meezit. Dat je op een golf zit. Nu denk ik te weten dat het niks te maken heeft met meezitten. Nu denk ik dat als je op het juiste pad zit er vanzelf bruggen over rivieren (lees uitdagingen) vallen. Dat gebeurde ook in mijn situatie. Net toen het eruit zag dat ik gewoon maar weer voor een reclamebureau aan de slag moest vanwege mijn hypotheek kreeg ik de gelegenheid om parttime en freelance te gaan werken bij een joint venture van de KPN en Endemol met de werknaam Xie. Het opzetten van een digitale tv zender. Als creatief, maar ook als techneut en marketeer. Een andere wereld. Een ander perspectief.

Ik ging praten. Over mijn vaardigheden, over mijn passies. Tegen iedereen die het wilde horen. En ik kreeg er inzichten voor terug. In die tijd kwam ik er achter dat ik verhalen wilde vertellen. En ik begon concepten te bedenken die verhalen als basis hadden. Bedacht een rare naam. Ik kon niet schrijven, ik kon niet vormgeven (hooguit schetsen maken),maar ik kon wel verhalen verzinnen. En ik wist hoe ik met vormgevers en schrijvers moest werken en hun te motiveren. En ik wist voldoende van marketing om een plan te bedenken waarmee er ook geld kon worden verdiend aan die verhalen.

Dus Patz ging op pad. Met een oude koffer vol verhaalconcepten gegarneerd met koffie- en vanillegeuren, antieke kompassen en zeekaarten.

Mijn eerste doel; uitgevers. En ik ging zaaien. Leuren. Afspraken forceren. En het lukte. De uitgevers hadden geen idee wat ze er bij moesten voorstellen dus lieten ze me langskomen. Kreeg ik een kwartier dat in de meeste gevallen uitliep tot een uur. Of twee uur. Want verhalen vertellen kon ik als de beste.

De reacties waren heel enthousiast. Maar eerst natuurlijk geen vervolg. Maar ik had geen haast. Als je zaait kan je nooit gelijk oogsten. Weer vielen er bruggen. De ene uitgever kon niks met mijn concepten maar belde andere uitgevers. En toen zat ik opeens met drie uitgevers voor mijn neus. Ik presenteerde de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken bij Unieboek. Ze keken elkaar aan alsof ik iets raars had gepresenteerd. Wat bleek: die ochtend hadden ze te horen gekregen dat het nieuwe thema van de kinderboekenweek 'Zeer Geheim' zou zijn. En dat ze juist hadden besproken dat ze iets groots wilde doen. Boem! Weer een brug die over een rivier viel.

En zo was ik niet meer die rare man met een koffer vol plannen maar die man met dat leuke product. En ik maar doorgaan met zaaien.

Toen mijn werkzaamheden in Aalsmeer bij de vrienden van Xie eindigden viel er weer een brug en kon ik voor een jaar aan de slag bij Eckky, een online kids game/community. Geen haast dus.

En na de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken, kwam de eerste vakantie Avonturenkoffer. Het oogsten was een beetje begonnen. En zo was ik niet meer die man met die plannen, niet meer die man met dat leuke product, maar die man met die leuke productEN. De bruggen bleven vallen, ik ging fulltime aan de slag met het Circus en tekende een prachtdeal bij AWBruna.

Zakelijk gezien had ik een milestone bereikt. Ik kon mijn eigen broek ophouden met de inkomsten van het Circus. Ik moest me nu gaan afvragen wat ik nu echt wilde met het Circus. Ik deed wat ik leuk vond. Maar wel lekker op een zolderkamer. Maar zat er niet meer potentie in CircusPatz? Moest ik niet verder gaan met zaaien? Moest ik niet mijn ambities (omhoog) bijstellen?

De afgelopen maanden heb ik daarover zitten nadenken. En heb daar mooie gesprekken over gehouden met leuke mensen. Zaaien. En inzichten geoogst.

En gisteren kwam ik tot de conclusie dat ik verder wil met CircusPatz. Dat CircusPatz moet uitgroeien tot een nieuw, authentieke variant van studio100 of Disney. Me niet te laten beperken door mijn verhalen alleen nog maar in boek- en spelvorm te laten uitgeven. Aim at the stars! Waarom geen films, musicals, whatever?

Dus ik heb een nieuwe missie. Naast prachtige verhalen op de markt te brengen CircusPatz te laten groeien tot een waanzinnig leuk bedrijf. Samen met leuke mensen en partners. Die het allemaal doen omdat dit is wat ze echt leuk vinden. Hoe ik dit ga doen? Nog geen flauw idee. Misschien dat ik daarvoor in de nabije toekomst eens bij u aanklop.

U hoort nog van me!

Patz

Daar doe ik het nu voor....

Beetje drukke paar dagen achter de kiezen. Van die dagen dat je je to do lijstje maar niet leeg krijgt. Eentje weg, en gelijk er weer eentje bij. Nou ja. Je kent het vast wel.
En dan krijg je zo'n mailtje binnen. En dan maakt het helemaal niet uit dat het wat druk is...


Geachte heer/mevrouw,

Van de serie mvzgz, vond ik het mistery over het spiegelpalijs erg leuk om op te lossen en ik vroeg me af of er nog een deel komt (waar je zelf in kan oplossen), misschien een soort uitbreidings set waar nieuw materiaal voor een nieuwe zaak in zit, maar geen handboek enz. zoadat je eerst het eerste mistery moet hebben. ik zou het erg leuk vinden als er nog zo iets komt, ik weet dat er binnekort ook een boek uitkomt, maar ik vind het juist zo leuk om het zelf zo op te moeten lossen.

Met vriendlijke groet,

Max