...Een Magistraal, Wonderbaarlijk en Opmerkelijk 2011!

De wens van de klant...

Iedereen heeft het vast wel eens gehoord. Als ondernemer moet je 'de wens van de klant centraal stellen'. Het lijkt namelijk simpel; als je echt doet wat de klant wil zal de klant je product of dienst willen hebben. Dus normaal klanten te woord staan bij de helpdesk, er vanuit gaan dat je de klant nodig hebt, en de klant niet altijd perse jouw nodig hebt.

Logisch natuurlijk. Of niet helemaal.

Een paar jaar geleden werkte ik voor een jong groeiend bedrijf. Lekkere no-nonsense mensen, modern pandje, succesvol, de hele mik-mak. Op de muur stond enorm groot;

who is running the company? The customers!

Die zin heeft mij altijd geïntrigeerd. Het leekt namelijk te kloppen. Het gaat niet om jou, het gaat om de klanten. Maar altijd kreeg ik de kriebels van die kreet. En eigenlijk had ik toen niet door waarom.

Veel later viel het kwartje. En dat gebeurde in een vliegtuig.

Net voor het vliegtuig opsteeg kregen we de veiligheidsinstructie te zien en te horen. U kent het wel, dat toneelstukje dat we eigenlijk niet willen zien. De stewardessen deden hun zwemvest-en-zuurstofmasker-dansje. En toen hoorde ik iets dat me bijbleef.

'Doe eerst zelf het zuurstofmasker voor voor je andere helpt...'

Denk eerst aan jezelf. Logisch. Je kan namelijk anderen veel beter helpen als je zelf in orde bent.

Tijdens de vlucht dacht ik daarover na. Het was namelijk zo waar.. Het leek een basisregel. Een oerregel. Toen moest ik denken aan die kreet op de muur. En plots begreep ik wat ik er al die jaren mis aan had gevonden. Waarom het zo arrogant klonk. Want stel je eens voor dat je daar werkt. En op de muur staat dat jouw belang volledig achtergesteld word aan die van de klanten. Want zij runnen het bedrijf. Jij niet.

Want natuurlijk is het zo dat 'Het personeel de company runt'. En als ze dat heel erg goed en met veel plezier doen de klanten dat ook wel voelen. 'De wens van de klant centraal stellen' lijkt dan weer zo op 'who is running the company?'. Je moet de wens van de klant niet centraal stellen, je moet de wensen van het personeel/bedrijf synchroon krijgen met die van de klant. Het bedrijf moet hetzelfde belang hebben bij het product als de klant. Niet de klant is het belangrijkste, met zijn allen zijn we belangrijk. Het is namelijk veel beter om geholpen te worden door iemand die een zuurstofmasker op heeft dan iemand die steeds naar adem moet happen omdat hij perse eerst de ander een masker op wil/moet zetten.

Patz

Circus...

"Impossible you say? Nothing is impossible when you work for the circus

De Ruimte in!

Deel twee uit de 'Hoe jij...' serie is uitgekomen. Het lees- en voorleesavontuur met de kaart en windkaartjes waarin jij de hoofdrol speelt!

Vorige keer gingen we de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekken met kapitein Klots en Gerrit de Zeekat, dit keer vertrekken we met astronaut Maud en haar robothondje Laika naar de Magistrale -en soms zelfs gevaarlijke- Avonturenplaneten.

Voor kinderen vanaf 4 jaar (voorlezen) tot ongeveer 9 jaar (zelf lezen), en natuurlijk voor mama's, papa's, oma's en opa's die met hun (klein)kinderen op avontuur willen gaan.

De verhalen komen weer van Krista Izelaar, de prachtige illustraties zijn dit keer van Denise van Leeuwen, bekend om haar illustraties voor mode- en lifestylebladen. De vormgeving was weer in handen van Bange Teddybeer producties die er weer een prachtig eigentijds-maar-toch-nostalgisch beleving (dit is geen boek, dit een beleving! :-) van maakte.

Supertrots met het resultaat!

Dikke Vette CircusPatz-Tip voor Sinterklaas (en Kerst by the way).

Patz

PS. De boektrailer;

Kapitein

Afgelopen week sprak ik een paar oude vrienden. Allemaal op weg in hun eigen leven. Maar sommige zitten op een trein waar ze eigenlijk niet willen zitten. Sounds familiair? Het antwoord is dan vaak zo simpel. Of juist zo angstaanjagend; stap over op een andere trein.

Waarom willen mensen daar niet aan? Vaak omdat we jarenlang getraind zijn om te leven als slachtoffer van omstandigheden. Wij zijn op de plek terechtgekomen waar we nu zitten door toeval. Of door 'schuld' van anderen. Gelovige mensen hebben een iets hoopvollere uitleg; omdat een God een plan met mij heeft. Maar nog steeds ligt het stuurwiel van ons leven in het handen van andere.

En daar zijn we blij en doodongelukkig over.

Want stel je eens voor dat JIJ zelf het stuur in handen hebt. Dat je helemaal niet slachtoffer meer hoeft te zijn van omstandigheden? Dat zou betekenen dat je ook voor een groot deel zelf verantwoordelijk bent. Dat je zelf moet handelen. Best een angstige gedachte niet? Aan de andere kant; ik hoef helemaal geen boekhouder te zijn als ik eigenlijk een drummer in een band wil zijn. Ik hoef helemaal niet boos te worden op mensen die langzaam rijden op de linkerrijstrook. Ik besluit om boos te worden. Of om niet boos te worden. Nagenoeg alles is een keuze.

De beslissing om zelf de controle over je leven te nemen doet denken aan een scène uit The Matrix waarbij de hoofdpersonage de keuze krijgt uit een rode of blauwe pil. Met de ene pil blijf zijn leven zoals het nu is. Met de andere pil gaat hij de echte wereld zien.

Voor mij was het een bevrijding. Alsof ik een geheim had ontdekt. Alsof ik na 40 jaar mijn ogen opende. Het was doodeng en prachtig tegelijk; Ik ben weer de kapitein van mijn eigen leven.

Wake up (als je dat wil).

Patz

en dat is drie!

Boek 3 is uit van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken; Het Verzonken Labyrint en het Geheim van het Gedachtegas. Lekker spannend, af-en-toe meedenken met het oplossen van de zaak (als je dat wil hoor). Mariette Ciggaar maakte er weer een superspannend verhaal van. Dit keer met stoere illustraties (ja, ja... van ondergetekende ) en natuurlijk weer extra materiaal die je op een zeer geheime site kan downloaden. Kijkje nemen in het boek doe je hier!

Supertrotse Patz

ps. Aan het boek werkte mee; (aan de kant van het Circus) Mariette Ciggaar, Niels Schultz, Hans van der Baan en Marck van Dooren, (aan de kant van A.W.Bruna Uitgevers) Nina en Sanne, Timo en Joost.

Hellup!

Zoals vele van jullie -hopelijk- weten doen we bij CircusPatz ons best om net even andere verhalen te vertellen en om onze boeken en producten net even anders te maken dan wat je over het algemeen in de winkel tegenkomt. Dat doen we, omdat we dat nu eenmaal leuker vinden om te doen. Daar zit in de eerste instantie niet eens commerciële gedachte achter.

Sterker nog. Anders zijn werkt -in het begin- misschien wel een beetje tegen je. Wij geloven in net even een stapje verder gaan. Een extra kaart, mooier papier, een website waar je extra materiaal kan downloaden, andere soort omslagen.

Dat maakt allemaal het product duurder. En omdat het Circus niet op een grote berg met geld staat moeten we continu afwegen in hoeverre we de kwaliteit en de extra's kunnen handhaven. Doen we het niet, of maken we de producten duurder en lopen we het risico dat de mensen ons te duur gaan vinden.

En het is nog wat ingewikkelder. Wij maken producten die klaarblijkelijk zo anders zijn dat we moeite hebben om het in de boekhandel te krijgen. Want, die hebben het ook niet makkelijk tegenwoordig. Standaard is daar toch wel vaak het credo. Bekende bestsellers worden wel ingekocht. Risico's worden gemeden.

Ondanks dat we, m.u.v. het Verdwenen Spiegelpaleis, de bestsellerlijst nog niet halen merk ik wel dat degene die de verhalen kopen er bovengemiddeld blij mee zijn. Sterker nog, ik durf te zeggen dat veel van de mama's en papa's en jongens en meisjes die de boeken kopen of krijgen en lezen ambassadeurs worden. En dat zegt wel wat over de verhalen en de uitvoeringen.

Maar hoe krijgen we de verkoopcijfers nu omhoog? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat veel meer boekhandels, speelgoedwinkels etc etc onze verhalen gaan verkopen?

Het antwoord is eigenlijk simpel; de mensen die blij zijn met de verhalen van CircusPatz inzetten. Spread the word. Vertel iedereen om je heen hoe leuk het verhaal is. Hoe blij je kinderen werden van al die avonturen. En wij gaan in de nabije toekomst onze ambassadeurs helpen om ons te helpen. Niet alleen hou ik iedereen op de hoogte via Facebook, Hyves en Twitter, ook willen we kaartjes e.d. in de boeken meesturen die je weer kan doorgeven.

Als je het verhaal leuk genoeg vind natuurlijk. En als je graag zou zien dat het Wonderbaarlijke Verhalen*laboratorium CircusPatz nog veel meer mooie verhalen gaat maken!

Patz

Even een commercial break: Afl 2 van A.K.A.Kick Fearless...

Wil je weten hoe het verder gaat met de Avonturen van de Stoerste Fashionista van de wereld? Aflevering 2 van A.K.A.Kick Fearless is te koop of te bestellen in de boekhandel!

Afdeling marketing

Het was gisteren weer smullen geblazen bij de Keuringsdienst van Waarden. Dit keer was roomboter aan de beurt.
Een vakman van een grote melkproducent, gekleed in fabriekskleding met haarnet verteld vol enthousiasme over het productieproces. En dan, als de boter-expert helemaal los is gegaan over zijn mooie vak nemen ze de grote stap. De stap waar het programma om draait. De stap die de aap uit de mouw lokt.

Wat is het verschil tussen al die verschillende pakjes boter? Met gouden wikkel, in kuipjes en in papiertjes en met een prijsverschil van soms wel 1,50?

Op dat moment zie je de boter-expert onzeker worden. Hij zoekt met zijn ogen naar antwoorden. Als er dan ook nog eens wordt geconstateerd dat heleboel van die pakjes boter ook nog eens uit dezelfde fabriek komen laat de boter-expert een witte vlag zien;'dat kunt u beter vragen aan de afdeling marketing'.

Het vak van boter maken houd daar dus op. En je ziet en voelt dat we ons nu op glad ijs gaan begeven. De marketingdame weet de brand niet meer blussen. Het gaat van vaag naar vager. Tot de interviewer een eind maakt aan het lijden van de marketingdame en schijnbaar genoegen neemt met een soort van kul-verklaring. Maar de toren is reeds ingestort.

Daar waar het 'Vak' overgaat in de 'afdeling Marketing' is blijkbaar de lijn tussen een product dat door middel van ingrediënten en processen word gecreëerd en een product wat door middel van suggestie een plek in het schap heeft verworven. En waar suggestie zo'n enorme grote rol gaat spelen dat marketingsdames het niet meer goed kunnen uitleggen krijg je naar mijn mening een 'luchtproduct'. Een wiebelende onstabiele toren die ieder moment kan omdonderen. Een mouw met een verborgen apenkooi waar het slot het ieder moment kan gaan begeven.

En dat is eigenlijk een prima maatstaf. Zodra je het niet meer kan uitleggen zonder dat het bullshit alarm afgaat dan moet je jezelf even goed achter de oren krabben. Is je product geen product meer maar een luchtballonnetje. Heb je kans dat je klanten zich bedrogen gaan voelen. En heb je een afdeling marketing nodig om de mythe in stand te houden.


Patz

Hier doe ik het dus voor.

Beste Patz,

We wilden je even laten weten dat we ontzettend genoten hebben van het dagboek van Gregor Groentestein! In de bieb schreeuwde peenmans ons van de kaft al toe dat we dit boek moesten lenen. Thuis ben ik (de mama) het boek gaan voorlezen, maar beide zonen konden het geduld niet opbrengen om de avonturen af te wachten en zijn het uiteindelijk zelf gaan uitlezen, inclusief ruzie om wie nu weer aan de beurt was. Dit alleen al, geeft aan hoe superrrrr het verhaal is. We kunnen dus ook niet wachten tot het tweede klaar is.
Gelukkig zagen we op de site van Circus Patz dat er nog meer prachtige boeken door jullie zijn uitgegeven, daar zijn we ook erg benieuwd naar.

Dus Patz, fijn dat je hebt geluisterd naar de verhalenmaker die je bent!

Groetjes,
Daan, Job en Anouschka

De man in de kamerjas

Een paar jaar geleden liep ik iedere dag dezelfde route naar het station. Naar een bureau waar ik niet achter wilde zitten. Dag in dag uit kwam ik een man tegen die, terwijl ik in de regen, zon, of wind mezelf naar de trein sleepte, in zijn kamerjas aan de eettafel voor het raam koffie zat te drinken en de krant zat te lezen. De man was niet oud genoeg op gepensioneerd te zijn en zijn uiterlijk had niks weg van iemand die langdurig ziek thuis zat.

Af en toe knikte hij vriendelijk als ik voorbij kwam. En ik knikte vriendelijk terug. En iedere keer bedacht ik me dat ik ook iedere dag op dit tijdstip met mijn kamerjas aan de koffie wilde zitten.

Als kind kon ik alles fantaseren. Ik kon mezelf vermaken door mijn ogen te sluiten en te denken dat ik piloot was. Of astronaut. Alsof ik in mijn eigen film zat. Ik raakte die eigenschap maar niet kwijt. Alleen fantaseerde ik niet meer dat ik piloot of astronaut was, ik droomde dat ik een modefotograaf was. Of dat ik in de reclame werkte. Heel veel later realiseerde ik me dat nagenoeg al mijn droombanen daadwerkelijk banen werden. Behalve dat ik nooit de ruimte in ben geschoten of een vliegtuig heb mogen besturen.

Vanochtend tikte de regen tegen het raam en zat ik -in mijn kamerjas- koffie te drinken. En liep er een man voorbij die me door het raam vluchtig gedag knikte. En ik was niet ziek of ben nog lang niet gepensioneerd.

The power of dreams.


Patz

Magnus Opus

Ik sta op het punt te beginnen aan mijn persoonlijke Magnus Opus. Mijn Grote Werk.

Het Circus is up and running. Natuurlijk kan het allemaal nog véél beter, en véél succesvoller (vooral dat ;-), toch loopt het allemaal goed. Heb ik een beetje de truc van het boeken en verhalen produceren door en heb ik 100% het vertrouwen dat onze passie en skills door steeds meer mensen word herkend.

Daarom denk ik dat het moment gekomen is.

Geïnspireerd door een hele rij mensen en gebeurtenissen is bij mij de behoefte gegroeid om eens een keer als mijn visies op papier te gaan zetten. Een bonte combi van dromen en lessen die mij op dit punt hebben gebracht.

Het gaat geen visieboek worden. Dat begrijpen jullie. En geen non-fictie. Die les heb ik al eens geleerd. Op de plank in het verhalenlaboratorium ligt al een tijdje de perfecte drager voor dit verhaal. Want natuurlijk gaat het een verhaal worden. Voor kids van 10-100 jaar. Waarin het gedachtegoed achter CircusPatz naar voren moet komen.

Ik heb er zin in. Om weer eens lekker (met de hulp van andere verhaallaboranten en verhaalacrobaten) achter de typmachine te kruipen en op reis te gaan. Te vertrekken en gewoon eens te kijken waar ik terecht kom.

De titel van het boek is het vertrekpunt; Het Wonderbaarlijke Verhalenlaboratorium CircusPatz.

Ik hou jullie op de hoogte.


Patz

Hele lekkere broodjes bakken.

Tijdens mijn vakantie nog maar eens goed naar het business plan van CircusPatz gekeken. Hoe zat het ook al weer met de Unique Selling Proposition? En de S.W.O.T analyse? Hoe doen de 3 P's het eigenlijk?

Uiteindelijk kwam ik er helemaal uit. Ik zuchtte diep. Gooide mijn Brandkey's en Springboards overboord en besloot dat ik gewoon graag broodjes wilde bakken. Maar dan wel de lekkerste die er waren. Waarom? Omdat ik enorme lol heb in het maken van hele lekkere broodjes. En dat ik dan voor het gemak er vanuit ga dat mensen graag hele lekkere broodjes kopen. En dat die mensen het dan ook weer aan hun vrienden vertellen. Van die hele lekkere broodjes.

Zo. Ook weer gedaan. Leuk hoor. Marketing.

Patz

Het Paleis van de Ontdekking

Midden in Parijs, als aanhangsel van het prachtige museum Grand Palais ontdekte ik een paar weken geleden het Palais de la Decouverte, het Paleis van de Ontdekking. U begrijpt, mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van deze tekst. Ik ben nogal een hardcore Armchair Adventurer. Dus een museum vol ontdekkingen is voor mij natuurlijk het Walhalla.

Je moet Frans zijn om zoiets te verzinnen; geen natuurhistorisch museum, geen wetenschappelijk museum, nee, het Paleis van de Ontdekking; een enorm gebouw met een verzameling van wetenschappelijke en natuurhistorische avonturen. Los van het feit dat ik het hier en daar wellicht anders zou hebben gedaan was het gegeven geweldig. Van sterrenhemel tot wiskundige puzzels, er was van alles te ontdekken, te zien en te doen.

Een tijdje geleden had ik het idee om Avonturen- en Ontdekkings'kunde' als vak te gaan promoten op lagere scholen. Volgens mij is dan een Paleis, of misschien moet ik als Nederlander kleiner denken, een Huis van de Ontdekking een prima startplek.

Sponsoren/ondernemingen met avontuur en ontdekking in de aderen; de deur van het Circus staan wagenwijd open om eens te brainen over zo'n concept!

Met Avontuurlijke Groeten!

Patz

Armchair Adventurer

Mag ik u voorstellen aan Kick?

Er is weer een nieuw circuskindje geboren. En dit keer nog specialer-dan-speciaal; het is de eerste aflevering van een nieuwe serie: A.K.A. Kick Fearless, de stoerste fashionista van de wereld.

Het idee voor A.K.A. Kick Fearless is een jaartje geleden geboren nadat we ons afvroegen of het Ministerie van Zeer Geheime Zaken nu voor wel voor jongens EN meisjes was. En toen wandelde midden in een brainstorm Kick, de stoerste fashionista van de wereld het verhalenlaboratium binnen en overtuigde ons dat we een serie voor stoere meiden moesten maken...

Een verhaal dat deed denken aan een spannende tv-serie. Vol cliffhangers. Daarom besloten we al snel om de verhalen in afleveringen en seizoenen uit te gaan brengen. Dus kleine, korte deeltjes van 100 pagina's die om de maand zouden uitkomen. Zodat de lezers iedere keer weer moesten wachten;

'is de nieuwe Fearless er al?'

Auteur Mariette Ciggaar nam Kick onder haar hoedde en maakte er een geweldig verhaal van. En vormgever Hans van der Baan gaf het de juiste look.

En nu ligt de eerste aflevering voor me. Helemaal super. Precies zoals ik het me had voorgesteld. Aflevering 2 volgt in september en aflevering 3 in november.

Het blijft altijd een wonderbaarlijk iets. Dat creëren. Dat je een idee kan hebben en dat het een tijdje later gewoon voor je ligt. Sommige mensen noemen dat 'gewoon doen'. Maar ik blijf het magie vinden als een idee na een tijdje als product voor je ligt. Alsof je brein een kindje heeft voorgebracht.

Patz

ps. Natuurlijk hebben er nog veel meer mensen te maken gehad met de creatie van A.K.A. Kick Fearless dus even een goede aftiteling met dik vet applaus voor; Mariette Ciggaar, Hans van der Baan, Nina, Sanne, Timo en Joost voor alle moeite, enthousiasme en geloof in dat rare circus.

D-tjes en t-tjes, brood bakken of auto's repareren.

Mensen die mijn blog lezen hebben het vast al wel eens opgemerkt; ik ben niet zo'n taalkundige.
Dat is natuurlijk best opmerkelijk te noemen aangezien mijn verhalen vaak als boek in de winkel komen. Nu staan in al die boeken de d-tjes en de t-tjes natuurlijk wel gewoon goed, aangezien daar weer mensen aan werken die dat wel weer goed kunnen. En bedenk ik de meeste verhalen alleen en schrijf ik ze niet. En zo komt het toch allemaal weer goed. Als we allemaal maar doen wat we goed kunnen.

Het zit blijkbaar in de familie. Mijn zoon Julius (van 8) sucked big time met zijn spelling. Zijn spelling is zo slecht dat er alarmbellen zijn afgegaan. Een paar juffen zaten met een rood hoofd tegenover me. Het feit dat hij 1 boek per avond las was niet van belang. Dat hij door het prachtige geschenk van taal in staat was om nieuwe werelden te ontdekken en vol verhalen zat door geïnspireerd te raken door die boeken. Zijn spelling was niet in orde. En daar ging het om.

De laatste dagen heeft taalkundig Nederland alarm geslagen. Want, en nu komt het, kinderen twitterde en hyve-te naar hartelust dat ze geslaagt waren. Met een T.

Ik las zelfs dat als een kind geslaagt met een T schrijft ipv met een D de opleiding van het kind mislukt was.

Omdat ik verhalenmaker ben en deze verhalen meestal eerst in boekvorm op de markt komen heb ik nogal vaak met 'taalmensen' te maken. Die zich natuurlijk groen ergeren (sommige laten het niet merken maar ik zie steeds hun ogen rollen) aan mijn gebrek aan spellingsvaardigheden.
En, daar heb ik me nooit zoveel van aangetrokken. Zo rolt ook mijn boekhouder steeds met zijn ogen als ik de boekhouding inlever en rolt ook mijn vrouw met haar ogen als ik kook. Ik kan veel (al zeg ik het zelf ;-), heleboel dingen kan ik weer niet. Je kan namelijk niet overal goed in zijn.
Daarom zijn er ook zoveel bakkers, slagers, automonteurs en schoenmakers. Omdat mensen nu eenmaal niet alles goed kunnen.

Nu is taal en spelling natuurlijk best belangrijk. Het heeft namelijk alles te maken met communicatie. En communicatie is belangrijk. Dus is taal belangrijk. Simpel.
Nu kun je taal op een aantal manieren gebruiken. Je kan taalkunstenaar zijn die iedere millimeter gebruikt om zich beter en/of mooier uit te drukken. Die kunst maakt.
Net zoals een chefkok los kan gaan op smaken. Op nuances. Net als een huisschilder los kan gaan op het schilderen van een schuur.
Nu kun je taal ook gebruiken om te communiceren. Om te vertellen dat je geslaagd bent.

En, of een meisje of jongen nu geslaagd met een d of een t schrijft, ik begrijp de boodschap. Er zijn geen misverstanden. Communicatie is geslaagd. Zij hebben nooit de bedoeling gehad om er een boek over te schrijven. Slechts vertellen aan hun vrienden dat ze geslaagd zijn. Gaan zij ooit taalkunstenaars worden? Ik denk het niet. Maar misschien ook geen automonteur. En misschien ook geen huisarts. Maar misschien gaan ze de wereld wel redden van de ondergang. Of misschien vliegen zij wel als eerste naar een nieuwe planeet. Of misschien gaan ze wel schrijven en huren ze een taalkundige in om het werk te corrigeren.

Ze hebben blijkbaar wel geleerd om te communiceren. Ze hebben wel geleerd dat ze een grote groep van vrienden, kennissen en familie op de hoogte blijft houden van al hun avonturen. Wat communicatie betreft een prima stap. Maar blijkbaar niet goed genoeg. Want de D-tjes en T-tjes stonden niet goed. En daar gaat het blijkbaar juist om.

Even terug naar mijn zoon Julius. Ik heb de juf verteld dat ik meer mijn best zal doen om hem te stimuleren goed te schrijven. En dat ik ondertussen zijn sollicitatiebrieven wel door een corrector laat nakijken. Flauw natuurlijk. Maar ik kon het niet laten.

Want als ik me had laten weerhouden om verhalen te maken omdat mijn spelling suckte was ik nooit aan mijn droom begonnen. Had ik geen blog. Was ik nooit zo blij geweest als dat ik nu ben. En had ik niet al die mensen blij gemaakt met de spulletjes van CircusPatz.

Dus als spellingsenthousiastelingen roepen dat als de leerlingen denken dat ze geslaagt zijn, de school gezakt is roep ik dat een opleiding hopelijk meer is dan D-tjes en T-tjes. En zou ik wel eens willen weten hoe die spellingsmannen en vrouwen koken, hun huis schilderen of hun auto onderhouden. En of ze wel eens met hun buren praten of aan hun kinderen voorlezen.


Patz


ps. Ik wilde dit stuk nog laten corrigeren maar heb het lekker niet gedaan ;-)

Een must see; The Secret Powers of Time

(met dank aan Eric Bartels)

Kinderen een lesje leren

Ik heb wat met onderwijs. Of eigenlijk moet ik het anders zeggen; ik heb er niets mee. In ieder geval niet hoe ik het heb 'gekregen' en hoe heel veel kinderen het nu krijgen.

Mijn schoolcarrière was lang en vervelend. Natuurlijk hadden we het onder elkaar leuk, ik had alleen de pech om les te krijgen van leerkrachten uit de vorige eeuw in een leersysteem dat minstens net zo oud was. Leerkrachten die niet begrepen hoe kinderen van toen in elkaar staken en een systeem bedacht om arbeiders te creëren om de industriële revolutie te voorzien van gehoorzame werkkrachten. Nog net niet in een rij de klassen binnen, nog net niet een fabriekshoorn die de arbeiders de fabriek in schreeuwt.

Ik krijg nog steeds de kriebels als ik een school binnenloop. Ik zie leerkrachten hun lesje afdraaien met verveelde leerlingen tegenover hen. En ik hoor leerkrachten klagen. Hoe moeilijk het nu is om voor de klas te staan. Hoe de horde tot aan de tanden gewapend met camera's, mobieltjes en high-tech communicatiemiddelen je aan stukken scheuren. Die onopgevoede wilden die op geen enkele manier respect weet op te brengen.

Maar dan bedenk ik me dat het vroeger niet anders was. Wij waren nog net even meer geconditioneerd door onze ouders en de wereld om ons heen om het op te brengen om naar zo'n uitgebluste leerkracht te luisteren zonder hardop te roepen dat we het niet meer trokken. Maar wat snakte ik ernaar op geïnspireerd te worden. Wat snakte ik ernaar om tegen een docent te roepen;'als je mij niet kan inspireren, wat doe je in godsnaam voor de klas?' het zou nog een paar generaties duren voordat leerlingen het hardop gingen zeggen.

Natuurlijk is het nu dan ook een zwaar vak. Dat klopt. Natuurlijk moet een leerkracht veel meer verdienen. Natuurlijk moeten er meer leerkrachten komen. Maar dan zeg ik ook; het is een Vak. Geen bijbaan. Geen 3 dagen in de week-beroep. Onze kinderen verdienen beter. Het is een roeping. Neem het vak serieus. Verdiep je in de materie. Onderwijs met vuur. Zorg ervoor dat kinderen verliefd worden op wat je ze verteld. Verdiep je in degene die je iets moet leren. Snap dat ze in een andere tijd leven. Snap dat ze niet meer automatisch in de houding springen zoals jij dat ooit deed. Neem de moeite om je onder te dompelen in hun wereld. Wees vol van datgene wat je moet overbrengen. Inspireer.

En in godsnaam; ga wat anders doen als je het niet meer trekt. Een leerkracht die het vak eigenlijk niet meer ziet zitten of de wereld waarin kids en jongeren nu leven niet wil begrijpen is als een chirurg met trillende handen. Die horen niet thuis in de arena.


Patz

Achter iedere uitdaging weer een nieuwe uitdaging

Zoals jullie inmiddels wel begrepen hebben hebben we bij het Circus de verhalen die we op de markt breng onderverdeeld in een soort van series. Deze series bestaan uit verschillende boeken die samen 1 geheel vormen, of -en dat heeft mijn voorkeur- een hele reeks van verschillende verhaal 'spulletjes' die elkaar aanvullen.

Zo staat er nu het Ministerie van Zeer Geheime Zaken (eind 2010 met 3 titels), Gregor Groentestein (met nog maar 1), Kick Fearless (eind 2010 met 3 titels) en de Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens (eind 2010 maar liefst 4 titels).

De Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens. Gebaseerd op de echt bestaande 'Explorers Club' (een club van stoere mannen en vrouwen die over de hele wereld bergen beklimmen, oceanen overzeilen, poolkappen over wandelen etc etc), brengt avontuurlijke reis-, avontuur- en ontdekkingsspullen voor kinderen op de markt.
Op dit moment zijn we hard bezig om het 'label' Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens weer goed en duidelijk neer te zetten. En, ik zie bij de Club eigenlijk de meeste potentie om op kort termijn veel breder te gaan dan de andere series.

Ik roep wel eens; 'CircusPatz maakt verhaalproducten. Dit kunnen boeken zijn, films, musicals, spelletjes maar ook bv horloges en tassen'... Bij De Club zie ik dit gelijk voor me. Denk aan een nostalgisch merk voor kinderen die van avonturen en ontdekken houden en je bedenkt er met gemak 10 relevante authentieke producten bij.

Stiekem merk ik dat mijn hart harder gaat kloppen bij de gedachte dat we zo breed gaan met onze spulletjes. Van boeken tot kleding. Ieder product voorzien van een verhaal en een mooie hedendaags nostalgisch gevoel. Natuurlijk gaat het een uitdaging worden. Je wil niet weten hoe ingewikkeld het was om een avonturenkoffer en een tekenboekrugzak te produceren. Maar ik ga ervoor. Dus weer op zoek naar nieuwe partners en producenten die kunnen helpen het voor elkaar te krijgen.

En zo is er gelukkig na ieder uitdaging weer een nieuwe uitdaging te vinden.


Patz


ps. Voor de Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens is het Circus op zoek naar retailers (van bv kinderkleding?) die een Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens willen plaatsen. Het gaat om een nostalgische grote koffer gevuld met het Eilandenavontuur, Tekenboekrugzakken en Avonturenkoffers. Kijk hier voor meer info.

Henk de Velde en het Eilandavontuur

Henk de zeezeiler was voor een paar dagen in Nederland. Hij onderbrak zijn avonturenreis even om zijn nieuwe boek 'Nergens is ook ergens' te promoten. Aangezien Henk 1 van de inspiratiebronnen is van het concept achter het boek 'hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden' greep ik de kans aan om hem het boek, ruim een jaar nadat het was verschenen, aan te bieden. Julius legt het boek nog eens uit aan Henk...

Alice in Wonderland op de iPad.

Mooie manier om met nieuwe media verhalen te vertellen...

Het is weer tijd voor Vakantie Avonturen

De Vakantie Avonturenkoffer blijft één van mijn favoriete Circus-dingen.

Ondanks het feit dat de koffer er natuurlijk geweldig avontuurlijk uitziet (Met dank aan Bange Teddybeer!) gaat het natuurlijk om de inhoud. En dan heb ik het natuurlijk over de inhoud NA een Vakantie Avontuur.

Ik heb inmiddels al behoorlijk wat gevulde avonturenkoffers gezien. Van mijn eigen kids (die er al 4 jaar iedere vakantie mee rondzeulen), maar ook van buurtkinderen, vriendjes, nichtjes en neefjes. En natuurlijk van foto's die ik toegestuurd krijg. Allemaal zijn het kleine avontuurlijke schatkistjes geworden.

Eigenlijk zou ik eens een keertje een grote expositie willen houden van gevulde avonturenkoffers. Vol reisverhalen. Prachtig om te zien hoe een 'gewone' vakantie voor kinderen zo makkelijk in een avontuur kan worden veranderd.

Door drukte heb ik het dit jaar maar even van mijn to do lijstje geschrapt. Maar, ik had wel tijd om alvast 1 vitrine in te richten met een paar reisverhalen. En dankzij de vrienden van de prachtige boekhandel Donner Selexyz in Rotterdam staat er nu vast een proefje op de kinderboekenafdeling.

Dus mocht je in de buurt zijn...

Patz

Kijken: What adults can learn from children

(met dank aan Inez Groen)

Gewoon omdat we het graag willen.

Kent iemand toevallig de avonturen van Bob Evers? Stoere-jaren vijftig jongensboeken met klinkende titels als Pyjamarel in Panama en Trammelant op Trinidad waarin drie jongens de meest spannende avonturen beleefde. Van smokkelaarsbendes tot ontvoeringen. Nachtelijke achtervolgingen. Mysterieuze koffertjes achtergelaten in het bos. Dat soort werk. Ik vrat de avonturen op met huid en haar.

Nog beter; ik beleefde ze ook echt.

En dat had weer alles te maken met de leiding van mijn padvindersgroepje. Want die hadden de boeken van Bob Evers ook gelezen. En dat resulteerde dus in kampeer tripjes vol 'echt' jongensboeken-avontuur.


Wel eens The Game gezien? Een prachtige film, van meesterverteller David Fincher, waarin een miljonair verwikkeld raakt in een angstig avontuur. Om een lang verhaal kort te maken; Uiteindelijk blijkt zijn angstige avontuur een geregisseerd avontuur te zijn. Nep. In scene gezet. Van begin tot eind. Maar daar wist de hoofdpersoon niks van, van dat geregisseerde. Die dacht dat hij echt achternagezeten en beschoten werd. Dat hij echt opgesloten in een auto in zee werd gedumpt.

Okay, stel je een groep van 20 jongetjes voor van zo rond de 10-12 jaar en een groep begeleiders met een stevig gevoel voor avontuur.

Zonder te weten dat het hele avontuur strak geregisseerd was maakte we tijdens het zomerkamp wilde achtervolgingen mee in het bos, wachtlopen in de nacht, tenten die in brand werden gestoken door boeven, gevonden smokkelwaar en zelfs een nachtelijke bevrijding van een ontvoerde leider uit een oud huis in het midden op de hei. Compleet met S.O.S. lichtsignalen uit het raam.

Allemaal begeleid door een hele groep van oudere collega padvinders die rollen vervulde als boeven, als smokkelaars en zelfs als nep-politie-agenten. En zonder dat wij dat wisten.

Ieder avontuur eindigde in een ontknoping. In een happy end. Met 20 opgeluchte jongetjes van 10. Met patat en cola.
Maar iedere keer daarna gingen we er weer vol voor. Vonden we weer een oude smokkelaarskaart of waren we getuige van een mysterieuze ontmoeting tussen twee mannen met zonnebrillen die een koffertje uitwisselde. En, besloten we in ons koppie dat het dit keer echt was.

En waarom? Omdat we simpelweg wilde dat het echt was.

Geïnspireerd op die jeugdherinnering en om eens te kijken of het ook zou werken bij volwassenen had ik op mijn dertigste verjaardag (lang geleden ;-) iets soortgelijk georganiseerd voor een groep vrienden en vriendinnen.

Dit keer geen boeven, maar 'autopech' op een donkere landweg ergens in the middle of knowhere. En een oud krom en stinkend tover-vrouwtje die ons uitnodigde in haar oude boerderijtje. Die ons daarna onder het genot van rare drankjes en bizarre verhalen goed onder vuur nam. Die ons vragen stelde die behoorlijk confronterend waren.
Af en toe schoot ze uit en werd het raar. Waren we even terechtgekomen in een soort van surrealistische film.


Dit keer geen 10 jarige padvinders. Maar 8 mannen en vrouwen van rond de dertig. Het was prachtig om te zien dat iedereen -ondanks dat je op een geven moment ook wel door moest hebben dat het om een actrice ging- in zijn of haar rol bleef. Simpelweg omdat we wilde dat we door autopech in een bizar verhaal terecht waren gekomen.


Patz

Reiziger zonder grenzen

Ik heb wat met reizen. Dat had ik al als kind. Wij gingen vroeger, als enige in de straat, met de auto naar Spanje. We hebben het dus over eind jaren 60, begin jaren zeventig. Toen Spanje nog 50.000 km ver lag. Toen de gemiddelde Nederlander op vakantie ging naar Stadkanaal.

We deden er vier dagen over. Sliepen in hotels, aten vreemd eten en probeerden met handen en voeten (en een zus die 4 woorden frans sprak) te communiceren met al die exotische buitenlanders. En een dashboard vol wegenkaarten. Paspoorten werden nog gestempeld en bij iedere grens moest keurig netjes achter een slagboom wachten tot je door mocht rijden. En soms was Voor mij was een paspoort een magisch ding. Een paspoort betekende reizen. Soort raar streng officieel boekje met stempels. En zegels. En watermerken. En perforaties.

Maar het ultieme reis-symbool was voor mij de T.E.E. De Trans Europ Express. Alleen van die naam krijg ik nu nog zin om te reizen.

Mijn vader moest, lang lang geleden voor zijn werk op reis. Dat gebeurde nooit. Mijn vader had geen exotische baan en ging daarvoor iedere dag braaf naar een kantoor in Den Haag. Het was dus nogal een gebeurtenis. Twee nieuwe elementen werden in mijn jong leven geïntroduceerd; mijn papa vertrok voor een paar dagen zonder mij (Trauma nummer 1: dikke tranen dus) en, hij ging met de Trans Europ Express.

Het Europese symbool voor vooruitgang. Met het chrome logo van de T.E.E op de neus van de locomotief en met prachtige namen als 'Aurora' en 'Edelweis' denderde de futuristische trein over grenzen alsof ze niet bestonden. Want voor deze trein bestonden geen grenzen. Want voor de mensen aan boord van deze trein was er slechts 1 land; Europa.

Om mij te troosten (van trauma nummer 1) vertelde mijn vader me alles over deze deze prachtige trein. Een luxe trein, met tafeltjes. En daarop lampjes. Een trein die door heel Europa reed. Vol chroom en pluche tapijt. Er waren zelf bedden aan boord. Kan je nagaan. Bedden op een trein!

Het echte reserveringsbewijsje van mijn vader voor zijn legendarische reis
met de T.E.E.

In mijn fantasie reed ik in de trein en zag ik door de treinramen heel Europa voorbij komen. Terwijl ik aan een tafeltje zat. Met een lampje erop. Ik passeerde bergen en bossen, meren en zeeën.

Ik was reiziger. Een reiziger op de T.E.E. Een reiziger zonder grenzen.

Mijn vader moest slechts naar Brussel. En kwam thuis met Mannekepis kurketrekkers, foto's, Belgische chocolade maar ook een heleboel kaartjes, folders en dingetjes van de T.E.E. Genoeg om mij, veertig jaar later, nog kippevel te laten krijgen als ik er over vertel.

Thanks Pap.

Patz

P.S. De Vakantie Avonturenkoffer komt er weer aan. De avontuurlijke koffer waar je vakantieherinneringen in spaart. Zoals bijvoorbeeld reserveringsbewijsjes en kaartjes, maar ook steentjes, zand, takjes etc etc. Vanaf Maart-April weer te koop in de boekhandel.

Echt meegemaakt.

Het leven geeft cadeautjes. Zeker als je er alert op bent. Afgelopen zomer waren we (mijn twee jongens en mijn vrouw Nathalie) op vakantie ergens in zuid-Frankrijk. Vlakbij een behoorlijk groot stuwmeer omringd door bergen. Er waren zelfs wat eilandjes.

Sinds ik een paar jaar geleden De Gelukkig Eilanden van Paul Theroux had gelezen heb ik al een passie voor kanoën. In het prachtige reisverhaal voer de Amerikaanse auteur van eiland naar eiland in de Oceanië. Met een kano. En iedere keer als het leven mij aan de rand van een groot meer, of een warm strand bracht spookte het weer door mijn hoofd; ik zou dolgraag eens over het water gaan peddelen. Om mooie nieuwe plekken te ontdekken. Of om gewoon -net Theroux- rustig peddelend en in gedachten verzonken over het water te staren.

Iedereen heeft wel van die dromen. Voor de een is het een oldtimer, voor de ander een motorfiets. Ieder jaar komt er wel een moment dat ik weer een kano of kayak winkel binnenloop. Of toch even op marktplaats ga kijken. Maar nooit kocht ik er een of ging ik uberhaubt met een kano het water op.

Op een mooie zomerdag op dat meer in zuid Frankrijk gaf het leven me een cadeau. Vroeg in de ochtend huurde we twee grote kano's en voeren het enorme meer op. Het was prachtig weer. Sluierwolkjes en het koele water zorgde voor een aangename temperatuur. Het was perfect.

Nog even de angst of ik het wel leuk zou vinden. Maar na 5 minuten wist ik het al: een droom kwam uit.

De jongens besloten dat we op eilandavontuur gingen. Maar dan echt! De hele dag gingen we van strand naar strand en van eiland naar eiland. Bij ieder stop gingen ze het eiland verkennen en beleefde ze avonturen. Aten we kleffe stokbroodjes. Net zoals in het boek 'Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte'. Het ene strand was het 'Modderstrand', het andere eiland 'het eiland met het oude bankje'. En van ieder eilandje of strandje ging er iets in hun Vakantie Avonturenkoffer.

Het Eiland met de 100.000 Toversteentjes

En de cadeautjes bleven maar komen. 's Avonds, toen we weer terug waren in ons vakantiehuis hebben we de hele reis nog eens overgedaan. De jongens maakten net zoals in het Eilandavontuur een kaart van het meer, met alle ontdekte eilanden erop (voor het gemak waren alle strandjes die we hadden ontdekt ook gewoon eilandjes).

Tot laat in de avond vertelde we elkaar aan de hand van de gevonden dingen uit de avonturenkoffer wat we allemaal hadden meegemaakt op het Avonturenmeer. Wat we ECHT hadden meegemaakt.

Patz

PS. Ik ben van plan om deze lente een aantal volle Vakantie Avonturenkoffers te gaan exposeren op een mooie plek. Ik ben daarvoor op zoek naar Vakantie Avonturenkoffers die op reis zijn geweest en vol zitten met verhalen. De volle koffer krijg je natuurlijk terug samen met een Tekenboekrugzak als dank. Om nog meer avonturen mee te beleven!

Jaargang 3!

Ja beste Circus- en Patzvrienden, we zijn weer een jaartje verder. Jaargang 45 voor ondergetekende en aan het begin van jaargang 3 voor het Circus. Laten we eens voorruit gaan kijken, ik sta te trappelen om u te gaan vertellen wat ik allemaal van plan ben te gaan doen met het circus in 2010!

Allereerst komen er dit jaar weer een paar waanzinnige titels op de markt. Samen met de vrienden van AWBruna uitgevers, en een heleboel andere circusartiesten hebben we voor 2010 weer nieuwe verhalen kunnen ontwikkelen. In de zomer beginnen we met een nieuw serie voor meiden; A.K.A. Kick Fearless: de stoerste fashionista van de wereld. Gaat het een superspannende soap worden in boekvorm? In ieder geval starten we zomer 2010 met het eerste seizoen dat uit 3 delen zal bestaan...

Naast de avonturen van Fearless komen we in 2010 met twee nieuwe avonturen van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken. Een nieuw 'meedenkboek' (zoals de Splijtende stad) met de mysterieuze titel; Het Verzonken Labyrint en het Geheim van het Gedachtengas en het langverwachte vervolg op het succesverhaal 'Het verdwenen Spiegelpaleis en de Orde van de Weerheren'; niks relaxed meedenken zoals in de Splijtende Stad of Het Verzonken Labyrint, maar echt een zaak dmv bewijsmaterialen, aantekeningen, foto's en geluidsfragementen zelf oplossen!

Ook gaan we verder met de Buitengewoon Opmerkelijke Dagboeken van Gregor Groentestein. In deel 2 van deze maffe serie dagboeken voor eigenwijze kinderen van 9 tot 99 jaar maken de jonge uitvinder Gregor en zijn Groentegriezels weer buitengewoon opmerkelijke avonturen mee.

Last but not least; Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte krijgt een vervolg. Dit keer gaan we de ruimte in met; Hoe jij de Miraculeuze Avonturenplaneten ontdekte. Natuurlijk mag je ook dit keer zelf je koers bepalen met een ruimtekaart en zonnewindkaartjes. Geen scheepsjournaal zoals bij de Avontureneilanden, maar een echt ouderwets sciencefiction boek...

Ik kan er nog niet heel veel over vertellen maar het ziet er naar uit dat het Circus de bioscoop in gaat. We zijn al een tijdje keihard bezig om het voor elkaar te krijgen en het ziet er goed uit. Je zult begrijpen dat er nog een droom gaat uitkomen als we dat voor elkaar gaan krijgen. Duimen dus dat het in 2010 gaat gebeuren...

En verder? Weer lekker doorstomen, mooie gesprekken hebben met oude en nieuwe vrienden en mooie plekken bezoeken. En natuurlijk mijn twee jongens weer een stuk groter zien worden en avonturen zien beleven! Ik heb er in ieder geval enorm zin om dat allemaal mee te gaan maken.

Ik hou jullie op de hoogte. Misschien komen er nog wel een paar dingen bij. Je weet het immers nooit met het Circus...

Patz

ps. Het nieuwe circusprogramma komt mede tot stand door; Mariette, Krista, Denise, Hanne, Niels, Hans, Marck, Timo, Joost, Sanne, Nina, Nathalie en natuurlijk mijn twee jongens Julius en Lucas voor de inspiratie!

Meer in plaats van minder

Zoals collega verhalenverteller Marcel van Driel zo mooi in zijn blog zei; goede voornemens hebben meestal te maken met slechte eigenschappen. Met stoppen en minder. Stoppen met roken, minder eten, minder geld uitgeven.

Ook ik heb goede voornemens. Niks stoppen met roken(ik rook alleen als ik bij mijn uitgever mensen tref die gezelli een sigaretje gaan roken), niks afvallen (hoewel dat voor mij wellicht niet een slecht idee zou zijn), niks stoppen met drinken. Ik wil juist meer in plaats van minder.
Ja ipv nee.

2009 was voor mij een geweldig jaar. Iedereen die mijn blog een beetje volgt heeft dat vast al wel ergens gelezen. Van dat geweldig zou ik graag nog wel meer willen hebben.

Daarnaast graag nog meer uitdagingen. Vorig jaar stond in het teken van de boekhandel, in 2010 doe ik daar film en tv bij. Weet er nog helemaal niks van, dus dat gaat weer een geweldig avontuur worden. De eerste stappen zijn al gemaakt in 2009, is nu gewoon een kwestie van doorpakken. Nothing is impossible weten jullie nog?

Graag nog meer mooie gesprekken met nieuwe en oude vrienden. Meer geld geven aan zwervers, meer mensen helpen met het voor elkaar krijgen van hun eigen dromen. Meer mooie plekken bezoeken vol inspiratie en nieuwe ideeën.

Zodat ik in 2011 nóg meer wil.

Patz