Ik heb wat met reizen. Dat had ik al als kind. Wij gingen vroeger, als enige in de straat, met de auto naar Spanje. We hebben het dus over eind jaren 60, begin jaren zeventig. Toen Spanje nog 50.000 km ver lag. Toen de gemiddelde Nederlander op vakantie ging naar Stadkanaal.
We deden er vier dagen over. Sliepen in hotels, aten vreemd eten en probeerden met handen en voeten (en een zus die 4 woorden frans sprak) te communiceren met al die exotische buitenlanders. En een dashboard vol wegenkaarten. Paspoorten werden nog gestempeld en bij iedere grens moest keurig netjes achter een slagboom wachten tot je door mocht rijden. En soms was Voor mij was een paspoort een magisch ding. Een paspoort betekende reizen. Soort raar streng officieel boekje met stempels. En zegels. En watermerken. En perforaties.
Maar het ultieme reis-symbool was voor mij de T.E.E. De Trans Europ Express. Alleen van die naam krijg ik nu nog zin om te reizen.
Mijn vader moest, lang lang geleden voor zijn werk op reis. Dat gebeurde nooit. Mijn vader had geen exotische baan en ging daarvoor iedere dag braaf naar een kantoor in Den Haag. Het was dus nogal een gebeurtenis. Twee nieuwe elementen werden in mijn jong leven geïntroduceerd; mijn papa vertrok voor een paar dagen zonder mij (Trauma nummer 1: dikke tranen dus) en, hij ging met de Trans Europ Express.
Het Europese symbool voor vooruitgang. Met het chrome logo van de T.E.E op de neus van de locomotief en met prachtige namen als 'Aurora' en 'Edelweis' denderde de futuristische trein over grenzen alsof ze niet bestonden. Want voor deze trein bestonden geen grenzen. Want voor de mensen aan boord van deze trein was er slechts 1 land; Europa.
Om mij te troosten (van trauma nummer 1) vertelde mijn vader me alles over deze deze prachtige trein. Een luxe trein, met tafeltjes. En daarop lampjes. Een trein die door heel Europa reed. Vol chroom en pluche tapijt. Er waren zelf bedden aan boord. Kan je nagaan. Bedden op een trein!
met de T.E.E.
In mijn fantasie reed ik in de trein en zag ik door de treinramen heel Europa voorbij komen. Terwijl ik aan een tafeltje zat. Met een lampje erop. Ik passeerde bergen en bossen, meren en zeeën.
Ik was reiziger. Een reiziger op de T.E.E. Een reiziger zonder grenzen.
Mijn vader moest slechts naar Brussel. En kwam thuis met Mannekepis kurketrekkers, foto's, Belgische chocolade maar ook een heleboel kaartjes, folders en dingetjes van de T.E.E. Genoeg om mij, veertig jaar later, nog kippevel te laten krijgen als ik er over vertel.
Thanks Pap.
Patz
P.S. De Vakantie Avonturenkoffer komt er weer aan. De avontuurlijke koffer waar je vakantieherinneringen in spaart. Zoals bijvoorbeeld reserveringsbewijsjes en kaartjes, maar ook steentjes, zand, takjes etc etc. Vanaf Maart-April weer te koop in de boekhandel.
