zondag 21 maart 2010

Gewoon omdat we het graag willen.


Kent iemand toevallig de avonturen van Bob Evers? Stoere-jaren vijftig jongensboeken met klinkende titels als Pyjamarel in Panama en Trammelant op Trinidad waarin drie jongens de meest spannende avonturen beleefde. Van smokkelaarsbendes tot ontvoeringen. Nachtelijke achtervolgingen. Mysterieuze koffertjes achtergelaten in het bos. Dat soort werk. Ik vrat de avonturen op met huid en haar.

Nog beter; ik beleefde ze ook echt.

En dat had weer alles te maken met de leiding van mijn padvindersgroepje. Want die hadden de boeken van Bob Evers ook gelezen. En dat resulteerde dus in kampeer tripjes vol 'echt' jongensboeken-avontuur.


Wel eens The Game gezien? Een prachtige film, van meesterverteller David Fincher, waarin een miljonair verwikkeld raakt in een angstig avontuur. Om een lang verhaal kort te maken; Uiteindelijk blijkt zijn angstige avontuur een geregisseerd avontuur te zijn. Nep. In scene gezet. Van begin tot eind. Maar daar wist de hoofdpersoon niks van, van dat geregisseerde. Die dacht dat hij echt achternagezeten en beschoten werd. Dat hij echt opgesloten in een auto in zee werd gedumpt.

Okay, stel je een groep van 20 jongetjes voor van zo rond de 10-12 jaar en een groep begeleiders met een stevig gevoel voor avontuur.

Zonder te weten dat het hele avontuur strak geregisseerd was maakte we tijdens het zomerkamp wilde achtervolgingen mee in het bos, wachtlopen in de nacht, tenten die in brand werden gestoken door boeven, gevonden smokkelwaar en zelfs een nachtelijke bevrijding van een ontvoerde leider uit een oud huis in het midden op de hei. Compleet met S.O.S. lichtsignalen uit het raam.

Allemaal begeleid door een hele groep van oudere collega padvinders die rollen vervulde als boeven, als smokkelaars en zelfs als nep-politie-agenten. En zonder dat wij dat wisten.

Ieder avontuur eindigde in een ontknoping. In een happy end. Met 20 opgeluchte jongetjes van 10. Met patat en cola.
Maar iedere keer daarna gingen we er weer vol voor. Vonden we weer een oude smokkelaarskaart of waren we getuige van een mysterieuze ontmoeting tussen twee mannen met zonnebrillen die een koffertje uitwisselde. En, besloten we in ons koppie dat het dit keer echt was.

En waarom? Omdat we simpelweg wilde dat het echt was.

Geïnspireerd op die jeugdherinnering en om eens te kijken of het ook zou werken bij volwassenen had ik op mijn dertigste verjaardag (lang geleden ;-) iets soortgelijk georganiseerd voor een groep vrienden en vriendinnen.

Dit keer geen boeven, maar 'autopech' op een donkere landweg ergens in the middle of knowhere. En een oud krom en stinkend tover-vrouwtje die ons uitnodigde in haar oude boerderijtje. Die ons daarna onder het genot van rare drankjes en bizarre verhalen goed onder vuur nam. Die ons vragen stelde die behoorlijk confronterend waren.
Af en toe schoot ze uit en werd het raar. Waren we even terechtgekomen in een soort van surrealistische film.


Dit keer geen 10 jarige padvinders. Maar 8 mannen en vrouwen van rond de dertig. Het was prachtig om te zien dat iedereen -ondanks dat je op een geven moment ook wel door moest hebben dat het om een actrice ging- in zijn of haar rol bleef. Simpelweg omdat we wilde dat we door autopech in een bizar verhaal terecht waren gekomen.


Patz