Het dorpje waar het altijd kerst is.

Onder aan de kerstboom bij mij thuis staat een klein gezellig dorpje. Een dorpje waar het altijd kerst is. Waar de sneeuw altijd ligt mooi te zijn en de lampjes gezellig branden. Mijn kinderen zitten regelmatig naar het dorpje te staren en te dromen. Het is hun ideale wereld. Iedere middag als het buiten donker wordt gaan alle lichtjes aan en start het leven in het straatje. Het is precies zoals het moet zijn. Het restaurantje is altijd open en gezellig druk. Van de oliebollenkraam komen de heerlijkste geuren. En de Kerstbomenverkoper op het pleintje heeft het maar druk. En als de kinderen naar bed gaan gaat het dorpje ook naar bed. Eerst gaan de lichtjes van de oliebollenkraam en kersbomenkraam uit, dan de andere huisjes en winkeltjes. En als laatste, als ze even naar het donkere slapende dorpje hebben gekeken, doven ook de lantarenpaaltjes.

Dit jaar was er een nieuwe winkel in het droomdorpje gekomen. Een winkel vol avonturen en verhalen. Een echte CircusPatz Avonturenwinkel. Dus dit jaar was het niet alleen het droomdorpje van mijn twee zoons, het was ook mijn droomdorpje geworden. Ook ik kon er nu uren naar staren en wegdromen. Naast mijn jongens. Samen dromen en fantaseren. Fantaseren over een mooie plek waar we al onze verhalenspullen zouden staan. Een winkel waar altijd wat te doen en te zien is. Een avontuur waar je echt kan binnenlopen. Maar ook een plek waar je zelf je eigen avonturen kan maken en verzinnen. Een plek waar verbeeldingskracht de hoofdrol speelt.

Ik wens jullie allemaal een mooie kerst zoals in het dorpje onder aan mijn kerstboom. Een kerst vol dromen. Een kerst waarin alles is zoals het moet zijn. En ik wens jullie eigenlijk ook zo'n 2012. Buitengewoon en Magistraal en weer zoals het moet zijn; vol dromen die uitkomen.

May All Your Days be Circus Days!

Patz

PS. In de plaats van kerstkaarten heb ik dit jaar wederom besloten om het geld van de kaarten over te maken aan een goed doel. Dit jaar heb ik 150,= overgemaakt aan de Stichting Vluchteling, die van dat bedrag 18 ha grond in een (voormalig)oorlogsgebied vrij kan maken van zg 'butterfly' mijnen die geproduceerd zijn om juist kinderen ernstig te verwonden of te doden, zodat ze geen kindsoldaat meer kunnen worden. Meer info hierover; http://www.knalopruiming.nl/

Een kijkje in het Laboratorium; Er was eens...

Ik zou jullie graag eens willen meenemen naar de creatie van een verhaal. Gewoon om het hele proces eens een keer mee te gaan maken. En nu is het precies het goede moment, een nieuw verhaal staat op het punt om geboren te worden. Gaan jullie mee?

Ik heb er al een paar keer over verteld; het gaat hier om Het Grote Verhaal. Werktitel; Via Sacra, genoemd naar een monument van de eerste wereldoorlog. Wees niet bang, dit gaat zeker niet de titel worden, maar het beestje heeft nu eenmaal een naam nodig.

Wat doen we eerst? Eerst is er een idee. Eigenlijk gaat het idee vaak per definitie 'de plank op'. In dit geval was het idee er al in 2009.

Simpel gezegd; we leggen het even weg. In de praktijk bleek dat verse verhalen altijd moeten rijpen. Het moet een tijdje over de tong en door de brein rollen. En het liefst bij meerdere mensen. Het moet vergeten worden en weer worden opgepakt. Heel veel verhalen blijven lang op de plank. Of komen er nooit meer vandaan. Andere verhalen blijven er maar vanaf komen. Zo ook Via Sacra. Op de plank, van de plank, op de plank. Van de plank.

Nu heb ik in ieder geval besloten dat we het gaan doen. Het is dus niet meer een kwestie 'of we het gaan doen', het is een kwestie van 'hoe we het gaan doen' en 'waneer we het gaan doen'. Dat is altijd een belangrijk moment. Het gaat het schema in. Het gaat besproken worden met onze uitgeefpartners. In principe is de productie, of in ieder geval de pre-productie, begonnen. De zg. outline van het verhaal moet gemaakt worden. Er moet een auteur worden gevonden die bij het verhaal past. Leggen we het voor bij onze eigen auteurs of gaan we opzoek naar een nieuwe? Wat gaat de vorm worden? De doelgroep?

Dit is een prettige proces. Het uitvogelen voor we echt los gaan. De betrekkelijke stilte voor de storm.

Ik hou jullie op de hoogte!

Patz

PS. Volgend jaar verschijnen er twee nieuwe verhalen. Via Sacra (werktitel) staat in principe voor begin 2013 gepland.

sociale media op scholen

Scholen worstelen met sociale media lees ik op NU.nl
(door Jeroen Boschma)

Oh jee, scholen moeten sociaal zijn, leraren kunnen contact hebben, wat moeten ze hier nou weer mee? Gelukkig heb je daar een stichting voor, een organisatie die subsidie krijgt om er verstand van te hebben, es even lezen wat de oplossing is:

Veel scholen hebben nog te weinig regels voor leraren die actief zijn op sociale media. Daar moet verandering in komen, stelt Remco Pijpers, directeur van Stichting Mijn Kind Online, zaterdag in het Nederlands Dagblad. De oplossing is regels stellen, inkaderen, afschermen die hap.

"Een leerling via sociale media helpen met huiswerk is niet bezwaarlijk. Maar kader het duidelijk in", licht Pijpers toe. "Om half elf 's avonds nog tips geven via Hyves moet je niet willen.

Om half elf geholpen worden met je economie tentamen stel je voor zeg, dat je opeens het inzicht krijgt, dat je opeens snapt waarom je tot nu toe alle opgaven fout maakt. Waarom zou je dat willen? En waarom op Hyves als je op Facebook zit? Bovendien half elf is dat niet een beetje laat? Je daagt dan al gauw uit en dan kunnen de grenzen zomaar vervagen en dan is het een kleine stap van online naar ontucht niet waar?

Meneer Pijpert van mijn kind online zou liever willen dat zijn kindje offline zou zijn. Hij moet er niet aan denken dat de leraar ook buiten school nog contact heeft met zijn kindje. Papa Pijpert wil dat zijn kindje, op haar zeventiende, om half elf gewoon in bed ligt en lekker slaapt, dromend van zoet gebakken koekjes.

Anders zou hij scholen toch juist oproepen om actiever te worden, om de blackboards open en transparant te maken, om lessen allemaal online te zetten, om loodzware gedateerde boeken massaal te verbannen en te vervangen door up to date digitale content, om huiswerk gezamenlijk te doen in een facebookgroep, om werkstukken in googledocs te maken met leerling en leraar tegelijkertijd meewerkend, schrijvend, lerend? Wat is er nou zo slecht aan dat een leerling huiswerk maakt na het tien uur journaal? Stel je voor dat je onderwijs zo leuk, interessant, uitdagend en interactief maakt dat het bijna net zo verslavend is als facebook en wordfeud. Dat zou pas werkelijk een nachtmerrie zijn niet waar?

Gadfly

bzzzz.nl

Pakjesavond bij Keesie

Er was eens een reclamebureau. Het bestond uit alleen maar prettige mensen die de hele dag aardig tegen elkaar deden. Het was er prettig werken. Geen spatje agressie. Geen geroddel.

Maar 1 x per jaar, alsof het was afgesproken, lieten ze al hun aardigheid varen. 1 avond per jaar brak de hel los. Op 5 december. Dan werden de zwaarden geslepen en ging men met gemene surprises en gedichten vol narigheid elkaar te lijf.

Een waar gebeurd verhaal. Ik zat er tussen en wist niet wat me overkwam. Surprise bij reclamebureau Keesie. Veel van de surprises waren best heftig. Mensen werden afgezeikt. De directeur had een een liedje gemaakt voor een van zijn collega's waarin hij hem uitmaakte voor lozer en nietsnut. ik kreeg een enorm lang gedicht waarin al mijn verloren pitches (soort 'wedstrijd' waarin een reclamebureau een klant kan binnenhalen) ruimschoots werden belicht en mijn rol bij het bureau werd afgedaan als 'als we maar niet door die gast naar de klote gaan' en 'kan die gast niet wat anders bedenken dan schatkaarten?'. Ik moet je zeggen, het was best ff slikken.

Voor de mensen bij Keesie ging het om 1 dag. Een gebruik waar iedereen zich bewust was dat er dezelfde avond nog, met een boel wijn en bier de boel weer goedgemaakt moest worden. Omdat je weer met elkaar verder wil en moet.Maar stel je eens voor dat je zoiets iedere dag meemaakt?

We weten allemaal dat er plekken zijn voor dit soort dingen dagelijks gebeuren. Schoolpleinen, maar ook kantoren. Waar mensen dagelijks getreiterd worden.

Iedere dag slepen kinderen en volwassenen zichzelf weer naar een arena vol beledigingen en geweld. En ervaren ze dat niemand er wat aan doet. Bazen, collega's, ouders en onderwijzers kijken ernaar en doen niks. Of vinden ze zelfs dat het goed is. Natuurlijke selectie. Het uitbannen van diversiteit. Dat soort dingen. Hoeft er helemaal niks worden goedgemaakt. Heeft het niets te maken met stoom afblazen en elkaar daarna weer de hand te schudden. Heeft het alles te maken met kapotmaken en je eigen angsten en tekortkomingen op andere bot te vieren.

Om droevig van te worden.

Je moet er toch niet aan denken dat het iedere dag pakjesavond bij Keesie is?

Patz

ps. Kijk eens naar dit filmpje en denk er eens over na. En kijk ook eens bij de reacties. Daar lees je ook mensen die het goedpraten. Om kippenvel van te krijgen.