De CircusPatz Verhalen*winkel; een uitleg voor de winkels die ook CircusPatz verhalen verkopen...

Vanaf a.s. vrijdag heeft CircusPatz zijn eigen online verhalen*winkel. Niet alleen zijn daar alle CircusPatz verhalen te vinden, ook zullen we er speciale en unieke andere verhalenspulletjes gaan verkopen. Sommigen door ons bedacht en in kleine oplagen gemaakt, anderen zijn we gewoon tegen het lijf gelopen en passen enorm goed bij onze verhalen.

Het voelt voor ons logisch om deze stap te zetten. We waren al actief wat eigen verkoop betreft met onze CircusPatz Avonturen*kraam die van de zomer regelmatig te zien was in de regio op beurzen en zg. 'arts & craft' marken.

Toch wil ik even uitleggen waarom we deze stappen doen. Zeker naar winkels die onze spullen met veel plezier verkopen en het wellicht gewoon als keiharde concurrentie zien.

Bij het Wonderbaarlijke Verhalen*laboratorium maken we met veel plezier onze verhalen. Nagenoeg al onze geld en al onze aandacht zitten in onze boeken. Van verhaal tot vormgeving. Bij alles gaan we tot het uiterste. Niet voor niets zeggen we de laatste tijd steeds vaker dat we 'misschien wel de mooiste kinderboeken van Nederland maken'.

Deze manier van werken heeft ook een downside, we steken niet of nauwelijks geld in onze marketing. Al het budget dat we hebben zit in onze boeken. Het resultaat; we hebben mooie verhaalspullen, alleen worden we mondjesmaat ingekocht door de handel en dus veel te weinig verkocht aan de consument.

Een klein rondje onderzoek leert ons dat nagenoeg niemand onze boeken kent. We hebben dus niet te maken met een afwijzing, maar met onbekendheid.

En precies daarom besloten we vorig jaar om zoveel mogelijk zichtbaar te zijn. Om zoveel mogelijk mensen onze boeken te laten zien; onze Avonturen*kraam bleek een geweldige manier te zijn om dat te gaan doen. Immers, hoe meer mensen onze boeken zien, kopen en er blij van worden, hoe meer mensen aangestoken kunnen worden. Met andere woorden, hoe meer verkoop, hoe beter we de vonk kunnen laten overslaan. En verkoop als marketing heeft ook nog eens het bij-effect dat het zichzelf direct bedruipt. We maken reclame en de kosten daarvan worden door de verkoop weer goedgemaakt; het mes dat aan alle kanten snijd.

Natuurlijk gunnen we iedereen zijn deel. Natuurlijk willen we graag dat veel winkels kunnen meeprofiteren van onze bedenksels. Maar dan moeten we met zijn allen de schouders er onder zetten. Zie daarom onze Avonturen*kraam en onze online verhalenwinkel niet als concurrentie maar als een manier van marketing. Een nieuwe manier van marketing. Want zoveel mogelijk mensen laten proeven van onze prachtige boeken is de manier om van CircusPatz een succes te maken. En daar hebben we uiteindelijk allemaal wat aan.

Wilt u graag met uw winkel ook aan de slag met de spullen van CircusPatz? We staan te springen om een hechte band te creëren met retailers. Van boekhandel tot de betere speelgoedhandel, kinderkledinghandel etc etc. Als u in ons investeert dan investeren wij in u. Komen we langs met auteurs, geven we workshops in uw winkel, toveren we uw etalage om. Niets is onmogelijk. En alles doen we met veel plezier.

Graag tot ziens!

Met Buitengewoon Vriendelijk en Respectvolle Groet en...

May All Your Days be Circus Days!

Patz van der Sloot

Levensfases

Ik kan me nog herinneren dat ik samen met mijn vrouw een appartement betrok in Rotterdam. Het was een loft in een oud pakhuis. Dolblij waren we er mee. 1 grote ruimte waarin we leefde, sliepen en werkte. Stedelijk. Met uitzicht op de Maas en alle lichtjes van de stad.

Een paar jaar later kwam ons eerste kindje. En plots was de loft niet meer zo ideaal. En de omgeving ook niet. Er woonden nauwelijks kinderen in de buurt en er waren geen speelplekken. Toen zoontje nummer 2 werd geboren wisten we het zeker. Dit huis paste niet meer bij het leven dat we leefden. We hadden veel meer behoefte aan geborgenheid en veiligheid. Die grote stad gaf ons dat gevoel niet. En we verhuisden. Naar een rijtjeshuis in een wijkje vol kids. In een provinciestad.

Zo werkt het leven. Situaties waar je blij mee was kunnen anders gaan aanvoelen. Niet meer bij je passen.

Ook bedrijven maken dit soort fases door. Mijn eigen bedrijfje CircusPatz is al een tijdje aan het veranderen. Zonder dat we het echt doorhadden zijn we in een andere levensfase terechtgekomen.

Het kan soms moeilijk zijn om te beslissen dat dingen niet meer bij je passen. We waren zo blij geweest met de loft in Rotterdam dat het ook moeilijk was om echt in actie te gaan komen. Om de loft te koop te zetten en op zoek te gaan naar iets wat wellicht minder spannend is, maar wel veel beter bij je past. Soms heb je een duwtje nodig.

Zonder jullie nog details te kunnen vertellen hebben we onlangs zo'n duwtje gekregen. Een behoorlijke duw -die nogal wat gevolgen gaat hebben- maar uiteindelijk wel een duw is in de goede richting. Een flinke zet over een drempel die we al een tijdlang voor ons zagen en waar we maar tegenaan hikten. Waar we niet over durfden te stappen. Terwijl we ook zeker wisten dat we een keer die drempel over moesten. Omdat de toekomst van ons verhalen*laboratorium aan de andere kant van de drempel ligt.

Er gaan de komende tijd zeker dingen bij CircusPatz veranderen. Maar de weg die we zijn ingeslagen blijven we volgen. De Verhalen*school, het Verhalen*laboratorium waar misschien wel de mooiste kinderboeken van Nederland vandaan komen en binnenkort de Verhalen*winkel. Allemaal dingen die perfect passen bij de levensfase waar we nu in zitten.

Patz

Als klein jongetje wilde ik al astronaut worden.

Het leek een voor de hand liggende opmerking van astronaut André Kuipers; 'als klein jongetje wilde ik al astronaut worden'.

Maar er zit een grote boodschap in verborgen; 'Alles is mogelijk'. Zelf de onmogelijke wens om astronaut te worden kan blijkbaar werkelijkheid worden.

In mei 2006 stopte ik definitief met mijn werk in de reclame om op zoek te gaan naar de baan die perfect bij me zou passen. De combinatie tussen al mijn skills (de bekende voor-de-hand liggende vaardigheden maar wellicht ook de verborgen of onbekende vaardigheden) zouden moeten leiden tot een droombaan. En die droombaan moest er weer voor zorgen dat ik niet meer het gevoel zou hebben dat ik tegen mijn zin mezelf, iedere dag weer naar mijn werk moest slepen. 

Nagenoeg iedereen om mij heen - met uitzondering van mijn eigen gezin- had er mixed feelings over. Het had alle symptonen van een midlife crisis, en waarschijnlijk had het er ook best wat mee te maken. Ik was immers vrij recent de veertig gepasseerd.

Na veel gesprekken, hard nadenken en vooral heel veel naar mijn kinderen kijken was ik er eind 2007 achtergekomen wat die perfecte combinatie van passie en skills zou moeten worden. Ik wilde verhalenverteller worden. Mijn fantasie zou eindelijk in de meest pure vorm worden ingezet.

En ik was er ook nog van overtuigd dat ik daar van zou kunnen leven. Niet veel mensen waren dat met mij eens. 'Misschien moet je eens een keer met iemand praten' (waarbij die 'iemand' een verwijzing was naar een psycholoog of erger) kwam vaak voorbij. En dat niet alleen. Iedere keer als ik een begin maakte aan een businessplan (dat hoort er nu eenmaal bij) kwam ik niet verder dan blz 4; hoe ga ik geld verdienen. Alles wees erop dat het een onmogelijke missie zou worden.

Toch wilde ik dit pad inslaan. 

En ik wist dat ik mijn verstand moest uitschakelen en mijn gevoel moest gaan volgen als ik deze weg een kans wilde geven. 

Dus stopte ik mijn kop in het zand en probeerde met de ogen van een kind naar de wereld te kijken. De obstakels niet te veel van te voren te benoemen maar gaandeweg oplossingen te bedenken voor de obstakels. 

Mijn metafoor voor deze periode; 'met mijn plank op de golf blijven...'.

Zolang ik erin zou slagen om op mijn surfplank te blijven staan terwijl hij over die grote golf zou blijven glijden zou het me lukken.

Ik vroeg aan mijn directe omgeving of ze mij wilde helpen om op die golf te blijven. Om het water onder mijn surfplank te zijn. Niet in de vorm van geld, maar in de vorm van vertrouwen. In de vorm van positieve energie. Ik ging mensen mijden die bleven roepen dat het niet zou gaan lukken. De 'dat-willen-we-allemaal-wel' mensen die bewust of onbewust willen voorkomen dat iemand zijn dromen waar gaat maken.

En wonder boven wonder leek het te lukken.

De onmnogelijke missie ging zeker niet zonder slag of stoot. Er waren maanden die ik de 25ste niet wist hoe ik de 30ste mijn hypotheek moest betalen. Ik stond nog wat wiebelig op mijn plank en was doodsbenauwd van mijn golf te vallen.

Maar op een gegeven moment werd het steeds makkelijker. Durfde ik zelfs kunstjes te maken op mijn kleine plankje op die grote golf. En de golf leek andere mensen aan te trekken. Mensen die ik nodig had om op die golf te blijven.

Al in 2009 zorgde een contract met een grote mooie uitgeverij ervoor dat ik vol gas verhalen kon gaan produceren. Iedere dag leerde ik weer vaardigheden om nog beter op mijn plankje te staan. Ik kreeg vertrouwen dat ik op de goede weg bezig was. Mijn reflex om dingen te forceren -1 van mijn vele achilleshielen- maakte plaats voor rust en vertrouwen dat het allemaal wel op de juiste plek zou vallen. 'Make it happen' maakte plaats voor 'Let it happen'. 

In 2011 was ik zelfs een paar millimeter verwijderd van een film- en tvcontract met  Disney en dit jaar tekenende ik een mooi filmcontract met een Belgische producent voor de verfilming van Gregor Groentestein. Allemaal bevestigingen dat ik op een goede golf zit.

Ik ben me er van bewust dat ik er nog lang niet ben. Maar deze golf voelt aan als de juiste golf. En het zou zo maar kunnen dat deze golf me weer op een ander golf brengt.

Als er 1 ding is dat ik geleerd heb is dat er daadwerkelijk een zee van mogelijkheden voor ons ligt. Een zee van dingen die we wellicht kunnen worden of gaan doen. Niets is onmogelijk. Andre Kuiper is er zelfs in geslaagd om astronaut te worden.

Patz 

De mythe van de hardwerkende ondernemer

Ondernemers werken keihard. Veel harder dan een werknemer. Vaak maken ze weken van wel 80 uur. Ondernemers zitten vol initiatief. Ze durven risico's te nemen.

En daarom mogen ondernemers meer verdienen. Daarom moeten we zuinig op ondernemers zijn. Moeten we hun initiatief belonen. Stimuleren. Uit de wind houden. Ze zijn letterlijk de motor achter de economie.

Tot zover het bekende riedeltje.

Ik starte op mijn negentiende mijn eerste eigen bedrijfje. Tijdens een rampzalige stage besloot ik voor mezelf te beginnen. Binnen 1 dag had ik een bedrijfspand gehuurd en een dag later was ik aan de slag. Na 5 jaar met veel plezier te hebben gewerkt moest ik er zoveel bijbaantjes naast houden om de huur te kunnen betalen dat het duidelijk was dat dit niet meer ging. Ik ging weer even in loondienst. Maar het bleef kriebelen. Er bleven plannen komen. Een postorder voor filmmerchandise tot een lokaal uitgaansmagazine. En uiteindelijk kwam er een kans voorbij en greep ik het weer. Na een carierre in de reclame startte ik samen met een aantal collega's een eigen communicatiebureau. In 2008 maakte ik een carierreswitch en begon CircusPatz.

Ik heb ondernemerschap nooit ervaren als een opoffering. Ik deed het altijd omdat ik mijn werk zo leuk vond dat ik liever werkte dan tv keek. En in het weekend doorwerkte. 'Voor mezelf werken' is voor mij een plezierige aangelegenheid. Het is mijn werk en hobby. Dus dan maak je behoorlijk wat uren.

Alle ondernemers die ik in al die jaren heb leren kennen hebben eigenlijk hetzelfde. Ze werken allemaal hard, maar doen dat omdat ze het leuk vinden. Ook het pro actieve karakter van veel ondernemers is geen verdienste.

There born that way.

Dus waarom zouden we als maatschappij ondernemers uit de wind moeten houden en ze extra belonen?

Omdat ze doen wat ze leuk vinden?

Omdat ze anders stoppen en in loondienst gaan?

I don't think so.

Ja, ze zijn misschien een behoorlijk belangrijk tandwiel in de motor van de economie.

Maar dat andere belangrijke tandwiel is de consument. Die weer de spullen van de ondernemer koopt. Zonder dat tandwiel is het tandwiel van de ondernemer waardeloos.

With other words; we zijn allemaal net zo belangrijk. En iedereen werkt hard voor zijn geld. Daarom hoeft er niemand op een schild worden gehezen. Hoeft niemand uit de wind worden gehouden. Hoeft niemand zich beter te voelen dan een ander.

Iedereen is wat hij is.

Niemand is beter.

En iedereen is een onderdeel van de motor van de economie.

Iedereen is gelijk.

Patz

There's gonna be evolution!

Ik hoor het vaak de laatste tijd. Het schijnt dat we een economische wetmatigheid gaan doorbreken. Kinderen gaan het economisch slechter krijgen dan hun ouders. Het evolutionaire gegeven dat we vooruit gaan en dat dus iedere volgende generatie het beter krijgt gaat wellicht de prullebak in.

Hmm.

Opmerkelijk dat we 'vooruitgang' bijna altijd verbinden aan de economie. Vooruitgang betekend meer vrije dagen, sneller met pensioen gaan, minder hard werken. Een hoger loon. In dat perspectief zal het de komende tijd wellicht wel minder gaan.

Maar er is meer. Vele meer. Groei of vooruitgang is niet alleen verbonden aan geld. Is een beter leven per definitie een leven met meer geld?

Ik zie wel degelijk vooruitgang. Ik zie mensen die hun kwaliteit vergroten door bv beter om te gaan met voedsel. Bewuster. Op zoek naar meer kwaliteit. En dat het niet gaat om een kleine groep 'geitenwollensokkers' kan je mooi zien in de Albert Heijn. Steeds meer biologische producten vullen de schappen. En dat doet de AH niet omdat ze het een warm hart toedragen, dat doen ze omdat er meer vraag naar is.

Maar er is meer.

Mensen delen steeds meer kennis. Ik zie in Nederland hele bedrijfsruimtes vol ZZPers die vol passie met elkaar samenwerken. Kinderen en jongeren hoor je steeds vaker zeggen dat ze werk willen hebben waar ze goed in zijn. Waar ze hun ziel en zaligheid in willen stoppen. Mensen keren zich langzaam maar zeker af van middelmatigheid. Van consessies. Ik zie een terugkeer naar vakmanschap en kwaliteit.

Maar ook is er een geestelijke en wetenschappelijke groei. Mensen gaan zich in het westen steeds meer bezighouden met zelfontplooiing. En niet alleen die enkele veertiger met een midlifecrisis. Er is een hang naar spiritueel leven. Naar zingeving.

De terugkeer naar vakmanschap en kwaliteit, in combinatie met de wetenschappelijke vooruitgang en de behoefte naar zingeving is wat mij betreft een perfect storm. Een perfect storm die een ongekend grote groei zal laten zien. 

Wat impact betreft misschien wel een grotere dan de industriële revolutie. En de wereldwijde financiële crisis is wellicht de beste duw die we hebben mogen krijgen. Een duw naar een volgende, betere fase.

Vooruitgang.

Evolutie.

Revolutie.

Patz

Gregors Groentestein's avonturen in filmland: entry 9: de handtekeningen zijn gezet!

Een grote stap is gezet. Een grote moeilijke deur is opengegaan. Het filmcontract is ondertekend. En we gaan gelijk internationaal; de producent, een mooie Vlaams/Waalse combinatie van twee samenwerkende producenten die de boel gaat optuigen richten hun pijlen op Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië.

En dan nu het volgende avontuur. De volgende fase. Het script moet geschreven, de characters moeten worden ontwikkeld, het geld moet worden opgehaald en de film moet worden gemaakt. Want achter deze deur zitten weer een vers aantal nieuwe deuren. We hebben slechts het eerste hoofdstuk van dit avontuur er op zitten.

Maar toch reden om even diep adem te halen. Want het eerste hoofdstuk is toch een belangrijke. 

Patz

PS. De hoofdrolspelers van het eerste hoofdstuk; (van links naar rechts); Mark Mertens,(producent en regisseur Skyline Entertainment), Joost van den Ossenblok (Uitgever A.W.Bruna/Arbeiderspers Uitgevers), Joop Boezeman (Algemeen directeur A.W.Bruna/Arbeiderspers Uitgevers), Arnauld de Battice (Directeur AT-Anim productions) en Patz. 

Luchtalarm

Vroeger klonk het maandelijks alarm veel indrukwekkender. Was het nog echt luchtalarm. Keken we bang omhoog op zoek naar vliegtuigen met soviet tekens er op. Nu lijkt het meer op een autoalarm. Of een hele harde wekker. 


Zo zie je maar. Niet alles was vroeger beter.


Patz

CircusPatz presenteert....De Verhalen*school!!

Ja, jongens. Het is zover... :-)

Check voor meer info www.circuspatz.com/verhalenschool.html

Tranen van Perfectie

Onlangs hoorde ik een quote van een collega-verhalenverteller. Hij had zich op een congres laten ontvallen dat het bedrijf waar hij voor werkte (dat inmiddels een internationale groei doormaakt) 'bewust niet de beste wilde zijn...'.

Een quote die mijn wenkbrauwen een tikje omhoog lieten gaan. Zeer waarschijnlijk (en hopelijk) miste ik de juiste context waarin deze opmerking werd gemaakt.

Mensen die mij goed kennen weten dat perfectionisme niet iets is wat me natuurlijk afgaat. Ik ben eerder voor de grote lijnen. Voor grote snelle stappen. Maar heb wel altijd enorme bewondering gehad voor perfectionisme. Sterker nog, ik denk dat perfectionisme de enige mogelijke weg is.

Afgelopen week bezocht ik ‪La Sagrada Família in Barcelona. Deze moderne kathedraal, oorspronkelijk ontworpen door de architect Gaudi, staat al sinds het begin van de bouw in 1882 in de steigers en zal pas rond 2026 klaar zijn. Dat heeft alles te maken met het feit dat de kathedraal gebouwd word met giften van bezoekers. Maar er is nog een reden.

Het lijkt bij de bouw van een kathedraal te horen. Neem maar eens de Notre Dame in Parijs waar ze bijna 180 jaar aan hebben gebouwd.

Tijd heeft niet of nauwelijks een rol gespeeld bij de bouw van deze geloofsmonumenten. Ook budget was daardoor geen issue, als er genoeg geld was ging men eenvoudigweg verder met de bouw. Vakmanschap, liefde voor hun geloof en wellicht prestige voor het instituut vormde het fundament voor deze gebouwen. Een combinatie van factoren die we tegenwoordig nauwelijks meer tegenkomen.

Een paar dagen geleden liep ik dus ‪La Sagrada Família binnen. En mijn adem stokte.

Het was een bombardement van indrukken. Alles was perfect.

Mijn ogen vlogen van detail naar detail. En voor het eerst in mijn leven schoot ik vol van een gebouw.

Ik zocht naar een verklaring van mijn tranen. Het was bijna een religieuze ervaring om ergens naar te kijken waar alles aan klopte. Tot aan de details.

Het was een ultieme uiting van perfectionisme. Het had niets met smaak te maken; het was pure vakmanschap. Van deuren tot aan een liftkoker. Van licht tot aan het materiaal. Alles was precies zoals het moest zijn.

Niet voor niets is er een gezegde; 'god zit in de details'. Want ondanks dat ik geen religieus mens ben voelde ik dat de optelsom van al die dingen wel zoiets als 'god' moest zijn. Wat dat ook betekende.

Ik ontdekte dat dat precies het gevoel is dat ik nastreef. Perfectie door liefde en vakmanschap bij elkaar op te tellen.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik er nog lang niet ben en ik besef me dat ik voor perfectie tegen heel veel goede en kundige mensen zal moeten aanleunen.

Maar voor mij is dat wel de weg. De enig mogelijke weg. Niet de grootste, maar gewoon de beste willen zijn. Omdat ik nu eenmaal graag tranen van geluk in mijn ogen wil krijgen van wat er uit mijn handen vandaan komt in plaats van internationale groei te ambiëren. 

Patz


PS. Het doet geen goed recht maar neem even een kijkje; http://www.sagradafamilia.cat/sf-eng/docs_instit/images.php

Mijlpaal zonder toeters-en-bellen

Toen ik CircusPatz begon had ik voor ogen dat ik middelvrij verhalen zou gaan bedenken. Simpel gezegd, ik start bij een verhaal en daarna ga ik wel nadenken over hoe we het verhaal naar buiten gaan brengen. Eigenlijk zou je na het bedenken van het verhaal opzoek moeten gaan naar het podium dat het best bij het verhaal zou passen. Logisch eigenlijk.

In de praktijk liep het wat anders. Ik kreeg de kans om met een geweldige partner samen te werken; A.W.Bruna Uitgevers. Dat betekende wel dat -naast een avonturenkoffer, een Tekenzakrugzak en een luisterboek- de focus wel op boeken lag.

Helemaal geen probleem natuurlijk.

Vandaag bedacht ik me plots dat we langzaam maar zeker van deze papieren-boek koers af beginnen te rollen. In mijn productieschema van de aankomende maanden stonden vier verschillende media; Een papieren boek, een app, een film/tvserie en een echte ruimte (het Verhalen*laboratorium en de Verhalen*school). Hoe middelvrij kan je verhalen vertellen?

Soms voelen mijlpalen aan als mijlpalen met champagne, soms voelen ze aan als een ingeving. Een constatering. Waarbij eigenlijk toeters en slingers horen, maar nu beperkt blijven tot een glimlach. Maar wel zo eentje die je tot in je tenen voelt.

Patz

Niet mijn verhaal

Soms zien dingen er anders uit dan het echt is. Kijk eens naar de foto hierboven. Een buitengewoon controversiële foto van Thomas Hoepker, gemaakt op 9/11. Het laat een groep jonge mensen zien die, terwijl de Twin Towers op de achtergrond in brand staan, relaxed met elkaar kletsen.

Deze foto was zo controversieel, dat de fotograaf de foto toen niet wilde publiceren.

Hoepker's vertelde bij de foto het verhaal over de -move on- mentaliteit van de amerikanen. De mensen op de foto waren alweer verder gegaan met hun leven. 'Er was niks mis met deze mensen ' vertelde hij, 'ze waren al verder gegaan met hun leven'. Een misschien schokkende, maar begrijpbare constatering.

Ik moest ogenblikkelijk terugdenken aan een documentaire waar ik behoorlijk dichtbij aanwezig was geweest.

Beeld uit de docu van Marco Zuilhof 'It's Magic Times'

Rond 2000 werkte ik als conceptmaker bij MagicMinds. Het was een tijd dat alles niet groot genoeg kon en dat ambities de vrije ruimte kregen. Ook bij dit bedrijf. We waren anders, we gingen anders met elkaar om dan iedereen om ons heen gewend was. We waren zo anders dat een documentairemaker ons een jaar lang volgde. Een jaar waarin alles veranderde en het eens zo prachtige bedrijf Magicminds failliet ging. En allemaal gevolgd door een cameraploeg.

Deze mensen wilde dat verhaal vertellen. En wij wilde dat het verhaal verteld zou worden. Alleen hadden we toen nog niet door dat je van een situatie wel 100 verschillende verhalen kan maken of kan zien. En dat zonder kwade wil.

De mensen op de foto van Hoepker hebben altijd ontkent dat ze er relaxed bijzaten. Ze waren in shock en bespraken wat voor gevolgen de aanslag zou hebben om hun leven. Een aantal elementen in het beeld suggereren anders. Tel daarbij op het verhaal dat Hoepker wilde vertellen en er ontstond een nieuwe realiteit. Een combinatie van een aantal beeldelementen en het verhaal van de maker.

De documentaire over MagicMinds deed precies hetzelfde. Ik was geshockeerd door wat ik op de tv zag. Het vertelde een verhaal dat ik niet zo had meegemaakt. Wij speelde een rol in een verhaal van iemand anders. Het was geen manipulatie, het was geen kwade wil. Het waren een aantal beeldelementen en het verhaal van de maker. Een grappig en opmerkelijk verhaal, maar niet het verhaal dat ik had meegemaakt.

En weet je wat het mooiste van dit alles is? Dat beide verhalen waarschijnlijk waar zijn. Er bestaat geen 'waar' verhaal. Het is slechts het verhaal dat je zelf wil vertellen.

Patz

PS. Mooi artikel over de foto van Hoepker op http://apps.facebook.com/theguardian/commentisfree/2011/sep/02/911-photo-thomas-hoepker-meaning

Lees meer over de docu 'its Magic Time' op http://www.filmfestival.nl/nl/films/its-magic-time

Zaaien

Ik praat graag over wat ik doe. Allereerst ben ik blij en trots met wat ik doe. Maar ik heb ook ontdekt dat 'zaaien' enorm krachtig is. Misschien is het wel de belangrijkste factor van het min of meer slagen van mijn Circus.

Het begon al toen ik met een koffer vol concepten langs uitgevers leurde. Ik kan me nog herinneren dat heel veel mensen om mij heen mij adviseerde om dat niet te doen. Of ik moest in ieder geval, voor ik de concepten en ideeën liet zien mensen een verklaring laten ondertekenen zodat ze de concepten niet zouden 'stelen'.

Zie je het voor je? Een vreemde man met grote koffer staat voor je deur, wil je wat laten zien maar laat je eerste een verklaring ondertekenen?

Ik geloof daadwerkelijk dat die angst verlammend werkt. Ik zie het ook in de praktijk. Ik kom redelijk vaak mensen tegen die al 10 jaar lang dat ene geweldige plan hebben. Maar het aan niemand laten zien uit angst dat iemand het pikt. Of steeds met een stapel papieren rondlopen die je moet ondertekenen voordat ze het aan je willen vertellen.

Natuurlijk komt er een moment dat iemand een idee van je 'pikt'. Ik kan me nog herinneren dat, tijdens een internationale beurs in Frankfurt, iedereen enorm zenuwachtig deed over al die Chinezen die onze spullen in de stand fotografeerde. Maar wat is je alternatief? Niet laten zien? Natuurlijk zal het balen zijn, maar het zou ook wel een compliment zijn. En daarbij, ergens geloof ik dat ideeën stiekem helemaal geen eigendom zijn. Ik ben nog niet zo ver dat ik mijn ideeën helemaal zonder bescherming de markt op stuur (de merken en concepten worden wel min of meer vastgelegd), maar ik hoop dat er een tijd komt dat ik dat helemaal los ga laten.

Want niet alleen kunnen mensen geïnspireerd raken door wat je doet, of gewoon je idee overnemen (en misschien wel verbeteren!), ik ben er van overtuigd dat meer mensen tegelijk of bijna tegelijk hetzelfde idee bedenken. Het komt er eigenlijk op neer dat je wellicht alleen maar je echte unieke stempel op je product of concept kan zetten door middel van de uitwerking. Door middel van de liefde en vakmanschap die je er in stopt. And that's good enough for me!

Patz

Patz over CircusPatz...

De Verhalen*school

Zoals jullie weten heeft mijn verhalencircus alles te maken met fantasie. Ik heb er ongeveer 40 jaar over moeten doen om te ontdekken dat fantasie of verbeeldingskracht en verhalen mijn ding is. Of laat ik het anders zeggen. Ik heb er 40 jaar over gedaan om te herontdekken dat fantasie mijn ding was en is. Want als kind wist ik het natuurlijk wel.

Gelukkig had ik het niet helemaal weggestopt. Of laat ik het weer anders zeggen; gelukkig dat het onderwijssysteem en de wereld om mij heen het niet helemaal had weten uit te wissen.

De herontdekking kwam door mijn kinderen. In een woelige, onrustige periode in mijn leven had ik de deuren en ramen wijd opengezet op zoek naar iets nieuws. Door mijn eigen kinderen te observeren terwijl ik op zoek was naar mijn eigen 'ding' had ik het gevoel dat ik les kreeg. Les van twee kleine jongetjes. Over mezelf. En daar herontdekte ik mijn goud. Het goud dat er altijd al was geweest. En nu maak ik verhalen. Samen met mensen die verhalen vertellen ook geweldig vinden.

Maar ik wil meer.

Ik zou graag kinderen en ouders willen vertellen dat fantasie enorm belangrijk kan zijn. Zeker als het je ding is. Ik zou graag voorkomen dat de wereld om ons heen dat goud verstopt. En hoe kan je dat het best laten zien?

Ik begin een verhalen*school. In ons nieuwe verhalen*laboratorium in Utrecht waar we onze verhalen maken wil ik ook verhaalcurcussen en verhaalworkshops gaan houden. Voor kids die wat met fantasie en verhalen hebben en door mensen die verhalen door hun bloed hebben stromen. Om dat goud in al die kids glanzend te houden. Maar ook om ouders te verleiden om de mogelijkheden te laten zien van dat goud. Te vertellen dat het belangrijk is om naar de skills en passies te kijken van je kind in plaats van het kind zich aan te laten passen aan een maatschappij die niet te voorspellen is.

We starten er mee na de zomervakantie. We werken nu aan een mooi aanbod van verschillende verhaalworkshops en curcussen. Voor kids van een jaar of 7 tot een jaar of 12. En ik ga daar jullie nog heleboel over vertellen.

Patz

Concept & inspiratie; Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte

Ieder nieuw verhaal begint met een vonkje in je kop. Een kleine, soms rare, maar soms ook volkomen logische brug die je maakt tussen twee 'dingen' en uiteindelijk kan leiden tot een echt 'ding'.

Het is altijd mooi om achteraf nog eens goed na te denken hoe het allemaal gekomen is. Dus ben ik de broodkruimels weer eens, in tegenovergestelde richting gaan volgen. Het resultaat is een nieuwe serie foto's; 'Inspiratie en Concept' op de Flickr gallery van het verhalencircus. Soms een klein verhaal en soms een wat groter. Maar wel als vaste voorwaarde dat er uiteindelijk een verhaalproduct uit is voortgekomen.

'Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte' is het eerste verhaal in de gallery. Niet alleen heb ik echt de eerste notitie gevonden van ergens lang geleden, ook 1 van de belangrijkste inspiratiebronnen en de dummy waarmee ik aan ik-weet-niet-hoeveel-uitgevers het concept heb moeten uitleggen voor de vrienden van A.W.Bruna Uitgevers groen licht gaven voor het boek met kaart.

Loop eens op je gemak door de gallery heen. Wellicht plant ik hiermee in zaadje in jouw kop! (en dat zou toch geweldig zijn!)

http://www.flickr.com/photos/circuspatz-artwork/sets/72157629568270969/

Het uiteindelijke resultaat is te bewonderen via; http://www.circuspatz.com/eilandavontuur.html

Veel ontdek-plezier!

Patz

Brief aan mezelf (17 jaar geleden)

Beste Patz,

Je zit nu werkeloos thuis. Je hebt geen baan, je hebt net een einde gemaakt aan je relatie en je woont op je dertigste weer in een kleine kamer in een studentenhuis.

Je voelt je nu best een loser. Je hebt een paar spannende jaren achter de rug. Je was on top of the world met je eigen bedrijfje en nu ben je weer alles kwijt.

De pijn van het falen zal zoals altijd bij ons snel verdwijnen. Het lijkt er op dat we gemaakt zijn om te vallen, maar vooral ook om op te staan.

Het zal nog even duren voordat je door krijgt dat falen gelijk staat aan proberen. En dat je alleen door te proberen de mogelijkheid hebt tot slagen. Wat dat slagen ook mag betekenen.

Wij hebben het vermogen onszelf opnieuw uit te vinden, Dat is geen verdienste, dat hebben we nu eenmaal. Dromen kunnen we ombuigen en we kunnen zonder heel veel moeite de dromen achter de dromen ontdekken. En juist dit jaar ga jij jezelf weer opnieuw uitvinden en een koers inslaan die bepalend zal zijn voor de rest van je leven.

JIJ staat nu aan het begin van een renaissance. Ik, de 47 jarige jij, zit er nu midden in. De hele status quo word doorbroken. Banken gaan omvallen. Internet zal revoluties teweegbrengen.

Mensen zullen massaal in actie komen.

Zelfs nu hebben de meeste van ons het niet eens door. Wellicht hadden de mensen in de renaissance het ook niet door. Kun je zoiets alleen maar vanaf voldoende afstand zien.

Je zal je ogen niet geloven als je op het punt bent aangekomen waar ik nu ben. Omringd door spirituele ondernemers die niet het gebruikelijke 'greed is good' als mantra hebben geadopteerd maar quotes als 'Money is not the only currency' hanteren. Die weer geloven in passie. Die geloven in Karma. Die vinden dat je niet alleen maar kan nemen maar ook moet geven.

Het is een tijd van licht en donker. Van crisis en van heldere lichtpunten.

De wetenschap maakt enorme sprongen. We ontdekken bijna per dag nieuwe planeten en we hebben de kennis van de hele wereld via onze mobiele telefoon altijd bij ons. Zelfs de lichtsnelheid is niet meer absoluut.

Maar voor nu heb je een geweldig jaar voor je. Ga op het strand slapen, ga weer verliefd worden. Verf je haar. Ga dronken worden. Doe alles wat je in je puberteit hebt moeten missen omdat je zo snel volwassen wilde worden. Geniet van dit jaar. Je zal er nog genoeg aan terug denken.

Mijn advies aan jou; heb vertrouwen. Ook als het weer spannend gaat worden. Ook als je jezelf voor de zoveelste keer weer moet heruitvinden (en dat zal je nog een paar keer moeten doen).

Alle rare kronkels in je levenspad zullen later, als je achteruitkijkt, volkomen logisch zijn. Je zult de stippen kunnen verbinden tot er een mooie tekening ontstaat. Geniet van het moment en kijk vooral niet teveel en te ver naar voren. Want je zou zomaar iets over het hoofd kunnen zien als je niet goed om je heen kijkt.

De 47-jarige Patz

Ps. 'Brief aan mezelf' heb ik afgekeken van mijn nieuwe vriend Sikko. Hij schreef, op een scharnierpunt in zijn leven een brief aan zijn jongere ik. En ik kon niet anders om het ook eens te proberen. Dus zocht ik naar een scharnierpunt in mijn leven en ontdekte een enorm belangrijk moment in mijn leven. 17 jaar geleden....

Thanks voor de inspiratie dude! Dat ik maar veel meer dingen van je mag afkijken ;-))

Gewoon omdat ik in een betere wereld geloof

Blijf fascinerend hoe mensen klaar staan om prachtige initiatieven de grond in te boren; laten we het eens hebben over de criticasters van de Kony 2012 actie. De missie was simpel; maak de oorlogsmisdadiger Kony bekend zodat de grote machtige landen gedwongen worden hem voor het oorlogstribunaal te slepen. De kritiek op deze actie heeft alles te maken met details; Kony is inmiddels niet meer in Oeganda, de organisatie die de actie initieerde strijkt financieel wellicht meer op dan nodig is. De kritiek gaan aan de kern voorbij; Joseph Kony moet berecht worden. In wat voor land hij ook zit of welke organisatie de mensen ook oproept.

Wat is zo fascinerend aan de kritiek? Ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat we in het westen steeds weer redenen bedenken om niet te hoeven helpen. Hulporganisaties strijken teveel op, het heeft geen zin, het meeste geld verdwijnt in de zakken van corrupte afrikaanse ambtenaren etc etc. Dus geven we maar niets. Alsof we excuses aan het bedenken zijn.

Hoe sta ik daar in? Simpel. Als van iedere 10,= er 0,50 cent terecht komt bij iemand die ik daar mee help heb ik geen enkele moeite dat 9,50 terecht komt bij de verkeerde personen. Zeker als er geen alternatief is. Ik kan me niet voorstellen dat we om die 9,50 maar gewoon helemaal stoppen om mensen te helpen.

Dus, ik blijf roepen dat Joseph Kony moet worden opgepakt. In welk land hij ook zit. En welke organisatie dan ook hetzelfde doel heeft. Gewoon omdat ik in een betere wereld geloof. En omdat alles beter is dan niets doen.

Patz

Laten we van de wereld een beter plek maken.

Even iets totaal anders; Ik zou het geweldig vinden als jullie even de tijd zouden nemen om het filmpje te bekijken. Help de oorlogsmisdadiger Joseph Kony te stoppen met het ontvoeren en misbruiken van kinderen.

Laten we proberen de wereld beter te maken.

Bedankt!

Patz

Evolutie

Ik ga er altijd vanuit dat dingen beter worden. Het is een natuurwet. Het is niet 'vroeger was alles beter', het is 'vroeger was alles minder'.

Wij van 'vroeger' bekijken de wereld alleen vanuit het perspectief van vroeger. Wij zijn de dino's die de wereld om ons heen zien veranderen en ons in die nieuwe wereld wellicht minder thuis voelen. Wij dino's verwarren 'anders' met 'minder'. 'vroeger was alles anders' zou een passendere opmerking zijn.

Zoals jullie wellicht weten gaat de technologische superstorm waar we nu inzitten niet voorbij aan het boekenvak. Na de revolutie in de muziek(dragers) zijn ook de boeken aan de beurt. En het lijkt er op dat papier als verhalendrager min of meer gaat verdwijnen. En logisch natuurlijk. Ondanks dat ik een groot liefhebber ben van papier is het natuurlijk ook wel een beetje achterhaald. Je hele boekenkast in een apparaatje zo groot en zo dik als een flinke glossy. Daar zeg je toch geen nee tegen? Toevoeging van actualiteit (dmv links e.d. met internet), geluid en filmpjes bij verhalen, da's toch geweldig eigenlijk?

Deze verandering zal -naast een heleboel mooie, spannende nieuwe dingen- ook slachtoffers veroorzaken. En da's logisch. Vooruitgang gaat per definitie ten kosten van dingen van vroeger. De komst van het gedrukte boek heeft een boel monniken werkeloos gemaakt. De komst van de auto was de doodslag voor de paardenpoep-ophalers. Slachtoffers door evolutie is een fact of nature.*

Ik moet jullie zeggen, ik ben er niet zo bang voor. Maar dat heeft wellicht te maken hoe we bij CircusPatz verhalen maken. Het zijn verhalen vol interactie, vol vormgeving en vol illustraties. Je zou kunnen zeggen dat deze digitale boekrevolutie juist de wind in onze zeilen zou kunnen zijn. Onze papieren boeken zullen het nog wel een tijdje volhouden. Mits we mooie boeken blijven maken die mensen graag willen hebben. En digitaal? Ik sta te trappelen om jullie te laten zien hoe CircusPatz hier mee om zal gaan. Er staat een wereld vol nieuwe mogelijkheden op ons te wachten!

Patz

*De Amerikaanse econoom Joseph Schumpeter noemde het ook wel 'Creative Destruction'; de vernietiging van een industrie doordat er een nieuwe, betere industrie ontstaat.

Lowtech is de nieuwe hightech; een brief door de brievenbus.

Ik zeg wel eens 'lowtech is de nieuwe hightech'. James Bond kon in de jaren 80 met schietpennen, duikbootauto's en camera's in zijn horloge het publiek verbazen. Maar tijden veranderen. Verhalen waarin mensen met apparaatjes rondliepen zo groot als een mobiele telefoon waar je alles mee kon doen is nu realiteit.

Kortom, het is ingewikkeld om mensen nu met hightech nog te verbazen. Dat alles met techniek mogelijk is is een gegeven waar men zijn schouders min of meer voor optrekt.

Geen wonder dat de nieuwe James Bond is teruggekeerd naar good old val- en vuistenwerk en de science fiction het pad van mannen in strechpakken heeft omgeruild voor old school ruimtepakken vol maanstof. Met hightech is geen eer meer te behalen.

Voor Malmberg hebben we een tijdje geleden een lespakket gemaakt gebaseerd op die gedachte. Niks apps, niks mobiele telefoons. We maakten drie brieven. Van die papieren dingen met postzegels er op. Dikke enveloppen vol papiertjes, notities en krantenknipsels. Er zat zelfs een 'steentje van Mars' in 1 van de enveloppen. Met alle brieven, die de kids verspreid over een week in de klas kregen kon een probleem worden opgelost. Meer lowtech kunnen we het bijna niet maken.

Brieven zijn leuk. En volle dikke enveloppen nog meer. Vol spannende dingen. It beats een iphone die al gewoon is geworden. Brieven zijn (weer) magisch.

Want niemand krijgt nog brieven toch?

Stel je eens voor dat je een abonnement hebt op dit soort brieven. Iedere maand, het liefst een beetje onregelmatig valt er de ene keer een dikke envelop met spannende inhoud, de andere keer een dunne envelop met 1 raadselachtig ding door de brievenbus. Zou dat voor kids niet ontzettend spannend zijn?

De koppeling met het Ministerie van Zeer Geheime Zaken is snel gemaakt. 10 mysterieuze brieven per jaar. Sommige bevatten een opdracht/verhaal, andere verhalen en opdrachten zijn weer verdeeld over een paar enveloppen. Maar iedere keer is het weer spannend als er een enveloppe door de brievenbus valt. Een verrassingspakket. Iedere keer weer een ander formaat. Iedere keer weer met een andere inhoud. Zou dat niet geweldig zijn?

Patz

PS. Neem even een kijkje op onze Flickr CircusPatz Flickr Gallery. Hebben we een mooie serie foto's staan over het lespakket met de brieven.

Het Circus-met-Niets en het Jongetje Vol Verhalen

Uit de portfolio van Nina Smit

We zijn begonnen aan de productie van een waanzinnig prentenboek over het oorsprong van onze eigen verhalencircus CircusPatz. Mijn langgekoesterde wens; een kinderboek maken waarin ik vertel waarom ik doe wat ik doe komt hiermee in vervulling.
Aangezien het een prentenboek gaat worden, en ik het verhaal voornamelijk met beelden wil vertellen was de keuze van de illustrator nogal van belang. En de lat lag enorm hoog.
Na een lange zoektocht liep ik Nina Smit tegen het lijf, een jonge maar enorm getalenteerde illustrator met een geweldige stijl en visie en wist gelijk dat ik de juiste had gevonden om deze geweldige reis mee te gaan maken. Thank god dat ze ook graag met mij op reis wilde.

Ik hou jullie hier op de hoogte van alle ontwikkelingen. Werktitel; Het Circus-met-Niets en het Jongetje Vol Verhalen, Illustrator Nina Smit, Verhaal; Patz van der Sloot. Geplande release Nederland/Vlaanderen november 2012).

Patz

PS. De bovenstaande illustratie van Nina is uit haar prachtige portfolio. Neem maar een kijkje op www.nina-smit.nl

Gregor Groentestein's avonturen in filmland: entry 8: Daar in dat mooie restaurantje in het centrum van Brussel

Ik ben begonnen aan de lange weg om De Buitengewoon Opmerkelijke Dagboeken van Gregor Groentestein door middel van film of tv te gaan vertellen. Op deze plek breng ik verslag uit van mijn filmavonturen. Nu deel 8

In een mooi restaurantje in het centrum van Brussel zijn we aan het eerste contractbespreking begonnen. Naast mij mijn uitgever Joost en voor ons de onze Belgische filmvrienden die de klus moeten gaan klaren. Het blijft een raar moment; natuurlijk wil je gewoon zo snel mogelijk de handtekening zetten, aan de andere kant weet ik inmiddels dat je een handtekening maar 1 x kan zetten. Het is dus wel van belang dat je een handtekening zet onder een optimaal contract. Een contract waar je later geen spijt van gaat krijgen.

Mooi om te horen dat de Belgische filmvrienden graag zien dat ik betrokken ga worden bij de ontwikkeling van het script van de Groentestein film. Natuurlijk ga ik dat script niet schrijven, ik zou niet weten hoe, maar wil wel zo dicht mogelijk op het proces zitten. Niet alleen om er zeker van te zijn dat er een mooi en goed script komt maar ook omdat ik deze reis graag wil maken.

Ook bij de production design, een moeilijke term voor 'zo gaat de film er uit zien' zal ik mijn steentje moeten bijdragen. Ook dat gaat al een geweldig avontuur worden. Ik verheug me er enorm op.

Weer een stap verder. Er moet een scenario komen, we moeten gaan nadenken over hoe de film er gaat uitzien en er moet geld binnengehaald worden. Veel geld. En dat zou ook nog wel eens even kunnen gaan duren.

Geduld Patz. Geduld.

Patz

Ps. Deel 7, Deel 6, Deel 5, deel 4, deel 3, deel 2 en deel 1

Meer dan letters

Ik zeg wel eens lachend dat we bij CircusPatz de 'Mooiste kinderboeken van Nederland maken'. Natuurlijk met een knipoog. Maar doen we onszelf met die knipoog niet een beetje tekort?

Natuurlijk, het gaat niet alleen om mooi. Dat snappen we natuurlijk ook. We stoppen enorm veel energie in het maken, bedenken en schrijven van al die verschillende verhalen. Maar een boek is meer dan alleen maar een verhaal

Wij vinden het belangrijk dat we alles goed voor elkaar hebben. En dat vinden we niet omdat onze boeken dan beter zouden verkopen, dat doen we omdat wij graag hele mooie en goede dingen maken. Omdat het maken van mooie spullen ons ding is. En ondanks dat geld reuze handig is om te leven staat stiekem toch niet helemaal bovenaan.

Het gaat ons dus niet alleen een enorm goed verhaal, maar ook een goede uitvoering. En daar gaat we toch stiekem wel hier en daar wat verder dan de meeste collega's. Al zeggen we het zelf.

Teksten in een boek 'gooien', daar doen we niet aan. Ondanks dat het meestal niet eens direct zichtbaar of voelbaar is, we geloven er heilig in dat je ook heel doordacht die lettertjes op het papier moet zetten. Of WAT voor lettertjes je op het papier moet zetten. Daar kunnen onze vormgevers alleen al uren op pielen. Waar anderen roepen dat ze er het budget niet voor hebben speelt geld bij ons niet of nauwelijks een rol. Dan verdienen we er maar minder aan.

We kunnen zelfs uren discussies voeren over het soort papier. Je moest eens weten hoeveel keuzes je daarin kan maken!

Zoals gezegd, we doen dit omdat het ons ding is. Maar ook hebben we het gevoel dat we met al die moeite en liefde het boek beter en mooier maken waardoor het voor de lezer en voorlezer prettiger is. Waardoor de lezer of voorlezer het verhaal beter en prettiger beleefd. Want uiteindelijk gaat het daar ook om.

We speuren stad en land af naar bijzondere illustratoren. We nemen nooit de eerste de beste, alles is een doordachte keuze. Achter iedere element die weer iemand die er zijn hart en ziel in stopt. En het beste wil maken.

Dat maakt het niet altijd makkelijk. Dagelijks moeten we vechten tegen kreten als 'dat zien de mensen niet' en 'dat maakt niets uit'. Want natuurlijk hebben we mensen om ons heen die het allemaal maar onzin vinden. 'Het gaat om het verhaal'. Ook al druk je het op wc papier'. En dat geloven we dus niet. In ieder geval niet bij onze verhalen.

En omdat we dat graag willen laten zien hebben we een account aangemaakt op Flickr, speciaal om eens goed te laten zien hoe mooi onze verhalen er uitzien. Zodat iedereen kan zien dat ik misschien niet enorm overdrijf als ik zeg dat we bij CircusPatz de mooiste kinderboeken van Nederland maken!

Patz

http://www.flickr.com/photos/circuspatz-artwork/

Schoolplichtambtenaren without a clue

Lees ik net; Schoolplichtambtenaren roeren zich omdat Laura Dekker, de 15 jarige avonturierster op haar solo wereldreis te weinig aan haar huiswerk zou hebben gedaan.

Het duurde even voordat het tot mij doordrong.

Laten we het nog een keer op een rijtje zetten; een vijftienjarige meisje zeilt alleen de wereld over. Ik ben als armchair-adventurer (je kent ze wel, veel boeken en docu's kijken zonder uit hun stoel te komen) enigzins bekend met het fenomeen rond-de-wereld-zeilen. Dit zijn bezigheden die normaal gesproken door zeer ervaren en behoorlijk volwassen zeilers worden gedaan. En zelf die haken grootscheeps af. Want het is namelijk nogal wat om oceanen over te zeilen.

En dan hebben we Laura Dekker die zo jong de zee opgaat.

Ik volg haar al een tijdje en ik heb diepe respect gekregen voor de manier hoe ze omgaat met technische storingen, stormen, windstiltes en vreemde havens. Kun je je dat voorstellen? Een paar duizend kilometer van wal vandaan in de nacht rondvaren op een zeilbootje terwijl je de zeilen aan het repareren bent? Of ergens bij een klein eilandje een haven binnenlopen en op je gemak contacten leggen en het eiland te gaan verkennen? Op je 15de?

En dan hebben we een onderwijssysteem met regels die bepalen dat Laura te weinig heeft gerekend. Te weinig aan taal heeft gedaan. Haar huiswerk heeft verwaarloost. Ambtenaren die vanuit hun grijze kantoorgebouwen, vanachter hun computer, slechte koffie en lullige grappen-cultuur verklaren dat deze avonturierster te weinig heeft geleerd.

Dan heb je ook nog mensen die roepen dat Laura lui is. Laaggeschoold zal eindigen zonder werk. Dat ze zal opgroeien voor galg en rad. Omdat ze haar huiswerk niet heeft gedaan terwijl ze de wereld over heeft gereisd.

Dan begrijp ik er gewoon niets meer van. Dan heb ik zin om mijn kinderen van school te halen en naar een ander land te verhuizen. Weg te gaan van zoveel domheid. Of om een nieuw soort school te beginnen. Gerund door mensen die in het leven staan. Die de essentie begrijpen van onderwijs. Die de gedachte achter leerplicht te begrijpen. Die het leven begrijpen.

Het is tijd dat we de noodvlag hijsen. De hoogste tijd dat er mensen opstaan om te roepen dat de mensen achter dit soort beslissingen niet sporen. Dat dit soort leerplichtambtenaren met hun regeltjes thuishoren in een 19de eeuwse maatschappij waarin de functie van de leerplicht was op te voorkomen dat kinderen gedwongen werden om in de steenkoolmijnen te gaan werken en niet thuishoren in de 21ste eeuw om te voorkomen dat kinderen de meest waanzinnige ervaring van hun leven beleven.

Dat juist zo'n ervaring Laura tot grote hoogte zal lanceren. Vele malen hoger dan dat ze -zoals ons domme bange mensen- thuis was gebleven en haar huiswerk braaf had gemaakt.

Patz