Als ik mijn ogen sluit kan ik nog steeds de wazige, niet begrijpende blik voor me zien toen ik voor het eerst aan iemand vertelde dat ik een verhalenlaboratorium wilde beginnen. Mijn lijf bruiste van de opwinding toen ik eindelijk wist wat ik echt wilde gaan doen. Maar op 1 of andere manier was dat gevoel wat moeilijk over te brengen. 'Dat willen we allemaal wel' was een goeie samenvatting van de meeste reacties op mijn plan.
Maar mijn plan had rekening gehouden met dit soort reacties. Mijn strategie, opgedaan door naar mijn twee zoons te kijken omvatte 1 zin. Een zin die ik als een mantra voor mezelf herhaalde. 'Wees als een kind'. Ik wierp alle argwaan en al het cynisme van me af. Naïviteit was mijn geheime wapen.
Het werkte. In ieder geval voor mij. Er kwam een Verhalen*laboratorium. Er kwamen verhalen.
En nu was ik klaar voor de volgende stap. En weer zou ik hetzelfde geheime wapen gebruiken. Ik dacht als een kind. Zette mijn naïeve pet op (die heerlijk zat). Ik riep keihard 'ik wil dat een boek verfilmd gaat worden'. Aan iedereen die het wilde horen. Ik begon aan een blog waarin ik het hele proces wilde vangen. Om mensen eens mee te nemen in het hele proces. En voor iedereen die het proces een beetje gemist heeft heb ik alle entry's op een rijtje gezet. Om eens te zien hoe ver je kan komen door te denken als een kind.
Heel veel plezier.
Patz
1:
Het begin.
'Ik heb het gevoel dat er iets opmerkelijks gaat gebeuren. Iets waarvan je later zegt; 'wat jammer dat niet alles is opgeschreven'. Daarom ga ik vanaf nu alles bijhouden.
Gregor'
Zoals jullie inmiddels wel weten heb ik nogal wat ambities. 1 van die ambities is om de circusverhalen dmv film of televisie te gaan vertellen. Met dat soort ambities is het handig als je geen haast hebt, een bord voor je kop hebt -en dus al die beren op de weg niet ziet- en er heilig in gelooft dat alles mogelijk is. En kijk, ik voldoe precies aan die beschrijving.
Deze entry begint met de eerste woorden uit De Buitengewoon Opmerkelijke Dagboeken van Gregor Groentestein. En dat is natuurlijk niet toevallig. Want juist dit boek wil ik dolgraag laten verfilmen.
Zonder alles over het verhaal te vertellen (koop het boek maar), het is een buitengewoon kwetsbaar verhaal (als in makkelijk te verknallen) over een 12 jarige jongen die niet helemaal past in deze wereld. Daarnaast heeft hij de drang om - net zoals zijn overleden opa- dode dingen tot leven te wekken. Het resultaat hiervan zijn een paar levende groentegriezels (1.20 mtr hoge levende peen-, broccoli- en champignonmannen) die het de jonge uitvinder niet makkelijker maken. Het boek is voor jong en oud (of zoals we in het boek zeggen; voor eigenwijze kids van 10 tot 100) en een film zou dus ook voor beide doelgroepen moeten zijn.
Op deze plek ga ik jullie, net zoals Gregor zijn dagboek begint, op de hoogte houden van alle avonturen en ontwikkelingen rond dit filmproject. Gewoon, omdat ik net zoals Gregor ook het gevoel heb dat dit een geweldige reis gaat worden. Een reis waarvan je achteraf zou denken, 'had ik maar alles opgeschreven'.
2:
The two layered cake.
Als je een film wil maken ben je afhankelijk van een aantal partners. Want, net zoals we bij het Circus een partner (A.W.Bruna Uitgevers) hebben die onze verhalen in boekvorm in de winkel brengt, heb je ook partners nodig (nog veel meer dan bij boeken) om een film te maken. Want laat het duidelijk zijn; CircusPatz gaat niet ZELF een film maken.
Voor zover ik weet (en ik ben niet enorm bekend van de film en tv-wereld) zijn een producent en een distributeur enorm belangrijk. Deze vormen naast het verhaal de basis van een filmproductie. De producent zorgt ervoor dat de film daadwerkelijk gemaakt gaat worden. Die zorgt voor een regisseur, scriptschrijvers etc etc. En net zo belangrijk, die gaat op jacht naar budget. Want, een film is enorm kostbaar. Een distributeur zorgt ervoor dat de film ook echt in de bioscoop komt. Of dat de DVD's in de winkel komen. De distributeur is dus een belangrijk onderdeel in de jacht naar budget. Want verkoop = geld.
Terug naar Groentestein. Allereerst heb ik mezelf de vraag gesteld wat voor soort film het moet gaan worden. Zoals eerder gezegd, Groentestein is een kwetsbaar verhaal. Het is een two-layered-cake die gezamenlijk een buitengewoon opmerkelijke smaak heeft. Laag 1 is het verhaal van een jonge uitvinder die groentegriezels (soort monsters van peen, broccoli, lof etc) tot leven wekt. Laag 2 is de humoristische en absurde kijk van deze uitvinder op het leven. Voor mij is het essentieel dat beide lagen in een verfilming aan bod komen. Juist die combi maakt het een bijzonder boek voor kinderen van 9-99 jaar. De film moet dus ook kinderen EN volwassenen aanspreken. En da's best ingewikkeld. Groentestein moet een personage worden met karakter. En, net zoals we ons best doen om onze boeken een authentieke kwalitatieve uitstraling te geven moet een film dat ook hebben. Ik ben dus nogal veeleisend.
Dus nu op zoek naar een producent die niet alleen iets ziet in Groentestein maar ook nog eens kwaliteit in zijn genen heeft zitten.
3:
Deur 1.
Ik heb altijd respect gehad voor mensen die langs de deur hun geloof verkondigen. Los van het feit dat ik er vanuit ga dat ze dit doen vanuit een enorm positieve gedachte (ze willen mensen redden) in plaats van 'we willen onze wil opleggen', weten en voelen ze dat er een heleboel deuren voor hun neus worden dichtgeslagen voordat ze iemand vinden die wel open staat voor hun boodschap. En zij zien het niet als falen. Want het is het allemaal waard als ze 1 zieltje winnen.
Ik heb zo'n vermoedde dat ik 'haast' en 'ongeduld' niet mee op reis moet nemen. Dat er een boel deuren voor mijn neus zullen dichtslaan.
Maar dat maakt niet uit. Zoals de mensen die keer op keer deuren zien dichtslaan mij hebben geleerd; het is het allemaal waard als ik at the end of the day maar 1 producent kan overtuigen om het filmavontuur met Gregor Groentestein aan te gaan.
En zo zat ik op een prachtige ochtend op de grond in de riante huiskamer van een goede vriend mijn concept te vertellen. Aan niemand minder dan Johan Nijenhuis. Voor mensen die hem niet kennen; hij is regisseur van o.a. Foeksia de miniheks, Costa en bedenker van o.a. Zoop en Spangas. Door een twist of fate had ik hem via-via-via zover gekregen dat hij naar me wilde luisteren. En daar zat ik dus. Met Johan tegenover me. Ook op de grond. Met om ons heen de moodboards en plaatjes die ik gemaakt had van Groentestein. Twee verhalenvertellers met twinkels in hun ogen. Vol vuur vertelde ik hem alles wat ik wist over de Wonderbaarlijke Dagboeken van Gregor Groentestein.
De eerste deur sloeg die dag voor mij dicht. Want hoe leuk de meeting ook was; hij had helemaal niks met Groentestein.
En het gaf ook niet. Want dit was pas de eerste deur. En het was gelukt om mijn verhaal te vertellen aan Nijenhuis. En stiekem was dat sowieso al geweldig. Want voordat die deur keihard dichtsloeg had ik hem wel weten open te krijgen.
Even diep ademhalen en weer verder. Want de reis is natuurlijk de beloning. En de film die straks van Groentestein gemaakt gaat worden slechts het alibi om op reis te gaan!
4:
Het uitzicht veranderd continu.
Ik ben er altijd vanuit gegaan dat Gregor Groentestein een live-action film zou gaan worden. Een film met acteurs dus. Geen teken- en geen animatiefilm. Gregor is namelijk in mijn hoofd een echt jongetje. Met echte-jongetjes problemen en gedachtes. Dat hij tijdens het hele verhaal ook met tot leven gewekte wezentjes van groenten aan het ronddollen is zag ik als een minor thing. Iedereen uit de filmwereld die ik gesproken heb in het kader van mijn queste om Groentestein tot leven te wekken in film of tv zuchtte bij de gedachte dat er groentegriezels rondliepen in het verhaal. Niet omdat het niet leuk zou zijn, maar omdat het technisch gezien een enorme uitdaging zou gaan worden. Nagenoeg iedereen had het over een mix tussen echte acteurs en door de computer tot leven gewekte wezentjes. Niet alleen maakt dat het maken van een film veel ingewikkelder, ook veel duurder. Heel veel duurder als je het goed wil doen.
Dan ben ik nog van het experimenteren. Stop kinderen in een pak en ga kijken hoe dat er uit gaat zien. Kijken of de lulligheid daarvan een extra effect geeft. Maar filmproducenten zijn niet zo van het experimenteren. Experimenteren is namelijk duur. En heel erg duur als je het goed wil doen.
Het project leek in een kleine impasse terecht te komen tot ik plots een filmproducent tegen het lijf liep die een zaadje in mijn kop plantte. Wat als we Groentestein helemaal in computeranimatie zouden gaan produceren?
Zoals ik in een eerdere entry al zei; Het verhaal van Groentestein kent twee lagen. Het jongetje dat grappige groentewezens tot leven wekt en het verhaal van een jongetje zich niet helemaal thuis voelt in deze wereld. Dat dat eerste gedeelte in animatie kon worden uitgevoerd zag ik wel voor me, ik had moeite met verhaal twee in animatie. Emotie. Zou het publiek zich kunnen gaan binden met die gekke nerd Gregor.
Toch besloot ik eens een verkenning te gaan doen in de wereld van animatie. Ik ging op zoek naar emotie in animatie. Ik keek stapels films. Bekende en onbekende. En kwam bergen emotie tegen.
De twijfel blijft. Maar ik weet nu wel dat het mogelijk is.
Steeds verder ontwikkelen de beelden zich rond een verfilming van Groentestein. Een reis vol voortschrijdend inzicht. En zo horen reizen ook te zijn namelijk. Leren en om je heen kijken. Want het uitzicht verandert continu.
5:
No Hurry.
Zoals ik al eerder concludeerde; voor film- en tvtrajecten moet je geen haast hebben. Heeft even een jaartje of wat geduurd voor ik de onrust uit mijn lijf kreeg, inmiddels heb ik de ervaring (ook door meerdere film- en tvtrajecten) dat haast een onnodige factor is. Het is een langzaam proces, met vele gesprekken waarin je iedere keer weer een stap vooruit gaat, maar soms ook een paar stapjes achteruit moet maken. En als je je eenmaal realiseert dat het 'all in the game is' in plaats van je er over op te winden, is er eigenlijk niets meer aan de hand.
Wat ik inmiddels ook al doorheb is dat er never 1 partij is die groen licht geeft. Het is een uitgebalanceerde puzzel waarbij ieder puzzelstukje belangrijk is. Er is pas groen licht als alle puzzelstukjes groen licht geven. En zelfs dan kan het zomaar gebeuren dat toch plotseling een puzzelstukje een tijdje verder besluit om toch nog rood licht te geven. Ambassadeurs van plannen kunnen zomaar vertrekken en dan moet je eigenlijk weer opnieuw beginnen.
Het mooie is, dat ik er inmiddels de lol wel van kan inzien. Want ik geloof heel erg in het principe dat als iets moet gebeuren het gewoon gaat gebeuren. En dat als het niet moet gebeuren het dan ook niet gaat gebeuren. Its that simple.
Ik kan jullie wel melden dat er beweging in deze droom zit. Meerdere 'klinkende' puzzelstukjes hebben aangegeven geïnteresseerd te zijn in het tot leven brengen van onze held Gregor. Wel een beetje jammer dat ik er natuurlijk nog niks over mag zeggen, aan de andere kant blijft het wel spannend zo.
En da's natuurlijk ook best belangrijk. Dat het spannend blijft. Het is namelijk niet voor niets dat 'The Journey' belangrijker is dan de eindbestemming.
6:
Er is pas een film als er een film is.
En plots zat ik afgelopen week samen met mijn uitgever aan tafel met twee filmproducenten over een verfilming van Groentestein. En, na een prettig gesprek gaven ze aan een voorstel te willen gaan doen. Natuurlijk, om er maar eens een Cruiffiaanse spreuk tegenaan te gooien, 'er is pas een film als er een film is', we zijn nog nooit zo dicht bij verfilming van Groentestein geweest dan nu. En dat is natuurlijk geweldig nieuws.
Tegelijkertijd maak ik me ook een beetje zorgen. Want inmiddels ben ik er ook wel achter dat verfilming concessies maken betekent. Dat het verhaal de veilige haven van het verhalen*laboratorium zal moeten verlaten en papa Patz niet meer voor 100% voor zijn kindje Groentestein zal kunnen zorgen. Maar goed. Op een dag vliegen ze uit. Mijn verhalenkindjes...
7:
Er mag gedanst worden.
En plots lag daar een filmcontract voor de verfilming van Gregor Groentestein voor mijn neus. Nou ja, het is eigenlijk een verfilming-optie. Concreet heeft de filmproducent dan een jaar de tijd om uit te vogelen en uit te zoeken of het verhaal verfilmbaar is, of er geld kan worden opgehaald op het concept etc etc. Dus eigenlijk kan er nog van alles gebeuren. Zoals ik in de vorige entry al zei; 'er is pas een film als er een film is'.
Maar toch, er mag gedanst worden. Want een aantal grote uitdagingen hebben we wellicht achter de rug (wellicht, ik moet natuurlijk nog onderhandelen -dikke kans dat de filmproducent dit leest namelijk- :-).
Maar...Geen stap 2 zonder stap 1. En stap 1 hebben we blijkbaar nu genomen. Het voelt een beetje aan alsof we hoofdstuk 1 van het Groentestein filmavontuur achter de rug hebben.
De hoogste tijd voor hoofdstuk 2!
8:
In een mooi restaurantje in Brussel.
In een mooi restaurantje in het centrum van Brussel zijn we aan de eerste contractbespreking begonnen. Naast mij mijn uitgever Joost en voor ons onze Belgische filmvrienden die de klus moeten gaan klaren. Het blijft een raar moment; natuurlijk wil je gewoon zo snel mogelijk de handtekening zetten, aan de andere kant weet ik inmiddels dat je een handtekening maar 1 x kan zetten. Het is dus wel van belang dat je een handtekening zet onder een optimaal contract. Een contract waar je later geen spijt van gaat krijgen.
Mooi om te horen dat de Belgische filmvrienden graag zien dat ik betrokken ga worden bij de ontwikkeling van het script van de Groentestein film. Natuurlijk ga ik dat script niet schrijven, ik zou niet weten hoe, maar wil wel zo dicht mogelijk op het proces zitten. Niet alleen om er zeker van te zijn dat er een mooi en goed script komt maar ook omdat ik deze reis graag wil maken.
Ook bij de production design, een moeilijke term voor 'zo gaat de film er uit zien' zal ik mijn steentje moeten bijdragen. Ook dat gaat al een geweldig avontuur worden. Ik verheug me er enorm op.
Weer een stap verder. Er moet een scenario komen, we moeten gaan nadenken over hoe de film er gaat uitzien en er moet geld binnengehaald worden. Veel geld. En dat zou ook nog wel eens even kunnen gaan duren.
Geduld Patz. Geduld.
9:
De handtekeningen zijn gezet.
Een grote stap is gezet. Een grote moeilijke deur is opengegaan. Het filmcontract is ondertekend. En we gaan gelijk internationaal; de producent, een mooie Vlaams/Waalse combinatie van twee samenwerkende producenten die de boel gaat optuigen richten hun pijlen op Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië.
En dan nu het volgende avontuur. De volgende fase. Het script moet geschreven, de characters moeten worden ontwikkeld, het geld moet worden opgehaald en de film moet worden gemaakt. Want achter deze deur zitten weer een vers aantal nieuwe deuren. We hebben slechts het eerste hoofdstuk van dit avontuur er op zitten.
Maar toch reden om even diep adem te halen. Want het eerste hoofdstuk is toch een belangrijke.
De hoofdrolspelers van het eerste hoofdstuk; (van links naar rechts); Mark Mertens,(producent en regisseur Skyline Entertainment), Joost van den Ossenblok (Uitgever A.W.Bruna/Arbeiderspers Uitgevers), Joop Boezeman (Algemeen directeur A.W.Bruna/Arbeiderspers Uitgevers), Arnauld de Battice (Directeur AT-Anim productions) en Patz.
10:
De eerste resultaten!
Bang! En plots zie ik Gregor Groentestein (in de film Victor Veggiestein) en zijn vriendje Peenmans voor me. De handtekening onder het filmcontract een paar maanden geleden is plots echt een ding aan het worden.; de character designers in Gent en Brussel zijn keihard aan de slag gegaan...
Mag ik jullie -enorm trots- voorstellen aan de filmversies van Gregor en Peenmans?
To be continued...
