vrijdag 2 januari 2015

Het gaat een geweldig jaar worden dat 2015.



Het afgelopen jaar was een druk en spannend jaar voor CircusPatz. Een jaar vol ontmoetingen en mooie gesprekken. Maar ook van last minute change-of-plans. Zo was er een grote filmproducent die wilde investeren in CP. De gevolgen zouden groot zijn; de focus zou op film en televisie komen te liggen. De gesprekken waren een rollercoasterride die uiteindelijk toch stukliepen. Ook verkocht ik definitief de filmrechten van Gregor Groentestein en Petit Jules, een verhaalconcept dat het nog niet eens tot een boek had gehaald.

Maar er waren ook donkere wolken aan de CP horizon; er was een verkeerde verhouding tussen de energie die in het Circus ging zitten en de inkomsten. Het Circus was een avonturenbootje met een klein lek. Langzaam stroomde het bootje vol. Zonder actie zou het bootje uiteindelijk zinken.

Waar het aan lag was onduidelijk. Dat kwam ook omdat we eigenlijk een onduidelijke koers aan het varen waren. Ik werkte aan film, televisie, maakten concepten voor andere bedrijven en verkocht onze boeken. Alles ging met heel veel plezier. Dat wel. Maar het lek kon wel op 5 verschillende plekken zitten.

In de zomer van 2013 plantte de biografie van Steve Jobs, oprichter van Apple een zaadje in mijn hoofd. Apple maakte geweldige producten. Maar hij had een probleem; zijn prachtige producten werden in winkels verkocht die geen idee hadden hoe ze de producten van Apple konden verkopen. De verkoop stagneerde.
Jobs wist het antwoord. Het was enorm ambitieus en iedereen verklaarde hem voor gek; hij opende zijn eigen Applewinkels. Plekken die bemand werden door Apple fans. Plekken die optimaal waren ingericht om Apple producten te verkopen. Het werden de best lopende winkels met de hoogste omzet per vierkante meter in de wereld.

Ik kreeg een kriebel in mijn buik van dit verhaal. Maar CP was zeker geen Apple en ik was zeker geen Steve Jobs. Daarnaast wist ik helemaal niet meer zo goed wat CircusPatz was. Maken we film? Maken we spullen voor anderen? Of maken we net als Apple zelf producten?

2014 was ook het jaar van heel veel art & craft markten en beurzen. Ik haalde mijn record; vanaf augustus stond ik nagenoeg ieder weekend wel op een markt of beurs.
En daar leerde ik iets moois; mensen vonden de spullen van CP echt geweldig. 40 markten en beurzen deden me realiseren dat CP toch echt consumentenmerk was. 40 markten en beurzen waren nodig om me te laten zien wat we echt waren; we maken spullen waar mensen blij van worden. Die de wereld net wat avontuurlijker maken.

Dat inzicht gaf mij een nieuwe poolster om op te koersen; de producten zijn het goud van CP. Die koers bracht mij ook bij het lek in het avonturenbootje; de verkoop bracht te weinig op om te overleven. De verkoop steeg te langzaam. Ook waren er te weinig producten. Het leek er een beetje op dat we steeds minder producten hadden in plaats van dat we er steeds meer kregen. Logisch, mijn aandacht lag helemaal niet meer bij het ontwikkelen van nieuwe spullen om te verkopen. De poolster was gevonden maar ik kon geen oplossing bedenken. Ook al hadden we het lek gevonden, ik kreeg het niet geplakt.

Steeds weer kwam ik op hetzelfde punt uit, het zou te lang duren om het lek te dichten. Het bootje zou uiteindelijk toch zinken, hoeveel energie ik er ook in zou steken. De poolster gaf inzichten en een koers, maar ook nu was er geen oplossing.

Het antwoord was eigenlijk wonderbaarlijk simpel. Het zaadje van Jobs ontkiemde in een klein plantje.
In onze eigen marktkraam of beursstand waren onze eigen producten en vooral onze eigen sfeer de baas. De verkoop was ook altijd verbazend goed. Dat was altijd al het probleem geweest; wij verkochten wonderbaarlijk goed, de winkels verkochten een stuk minder. Wij plaatsen het in een wonderbaarlijk en avontuurlijke context, de winkels zetten het tussen allemaal andere producten. Producten die meestal veel bekender en populairder waren dan onze spulletjes. Met alle gevolgen van dien.

Het was tijd voor een groot plan. Want hier lag de oplossing. Voor de hand liggend maar zo ambitieus dat ik er toch de zenuwen van kreeg; CircusPatz moest zich richten op eigen winkels.
Dit plan was misschien wel net zo ambitieus als 6 jaar geleden. Toen ik van reclamemaker verhalenmaker wilde worden zonder enige ervaring of netwerk.
Toen mensen mij voor gek verklaarde.
Ik kan me nog herinneren wat ik tegen mezelf zei toen ik ontslag nam en CircusPatz begon.
‘Diep ademhalen en doen Patz. Gewoon doen.’

En kijk me nu eens zitten.

Deze nieuwe koers had allerlei gevolgen. Want zo’n plan zou ik onmogelijk zelf kunnen uitvoeren. Te weinig kennis, te weinig geld. Gek genoeg lag hier het antwoord.
Inderdaad kon ik het nooit zelf uitvoeren. Inderdaad kon ik zelf CP niet groot maken.
Ik had hulp nodig. Ik had investeerders nodig. De groei moest sneller. Er moesten sneller nieuwe spullen komen. Ik moest de boer op. Mensen meekrijgen met mijn plan om een wonderbaarlijke keten van avontuurlijke speelgoedwinkels te beginnen met eigen spulletjes. Mensen overtuigen; een plek waar ik al eens eerder was geweest. Een plek waar ik me goed thuis voel.

Eind november waren de eerste gesprekken. Ik hing mijn nieuwe ambitie aan de grote klok. En niemand keek me raar aan. Niemand zei dit keer ‘moet je dat wel doen?’.

Natuurlijk maak ik kleine stapjes. Die winkels zullen er in 2015 waarschijnlijk nog niet zijn. Eerst moeten er investeerders bij. Eerst moeten we onze assortiment veel groter maken. Dan zullen we shop-in-shop ‘winkels’ gaan openen; mooie plekken in mooie winkels waar we ons zo optimaal mogelijk kunnen presenteren. Dan rollen we verder. Natuurlijk blijven we films bedenken. Maar uiteindelijk zijn we speelgoedmakers die met hun verhalen en spullen het leven wonderbaarlijker en avontuurlijker maken.

Het gaat een geweldig jaar worden dat 2015.

‘Diep ademhalen en doen Patz. Gewoon doen.’

Patz van der Sloot