Ik schrijf dit stukje op het terras van een overdekte speeltuin. Terwijl mijn twee jongens aan het spelen en rennen zijn zit ik achter mijn laptopje. Ik schrijf dit stukje niet alleen hier, ik kan het straks ook op mijn blog zetten. Ik stuur en ontvang tegelijk wat mailtjes en lees ook de laatste ontwikkelingen van de revolutie in Egypte. Allemaal vanaf een plekje op een terras.
Egypte. Het bewijs dat een leider in dienst is van zijn volk. En dat als een volk hartstochtelijk een andere leider wil hebben krijgt ze dat ook voor elkaar. Ook als het gaat om minder democratischere systemen.
Een kleine organisatie als Wikileaks brengt megamachten in verlegenheid. Verdienmodellen storten in elkaar. Steeds meer mensen zoeken naar geluk. En dit keer niet in de vorm van nog meer vakantie, een mooiere auto en een duur horloge, ook hoor ik steeds meer kreten als 'delen' en 'teruggeven' om mij heen. Geven om te geven, in plaats van het geven om te nemen.
Mijn vader zou dit jaar 91 zijn geworden. Als ik nadacht over de ontwikkelingen die hij allemaal heeft meegemaakt (de auto als bezienswaardigheid tot regelmatige vluchten naar de ruimte met de spaceshuttle) had ik altijd het gevoel dat in mijn leven ik niet van dat soort sprongen zou meemaken. Inmiddels denk er er totaal anders over. De sprongen in mijn tijd zijn en zullen vele malen groter zijn.
We leven namelijk in wonderbaarlijke tijden. We zitten midden in een enorme renaissance zonder dat we het doorhebben. Alles lijkt vanzelfsprekend. Maar met de snelheid van het licht veranderen de dingen om ons heen.
En daar zit ik dan. Op het kantelpunt van twee tijden. Mijn website te updaten, mailtjes te versturen en het nieuws te lezen terwijl mijn kinderen om mijn heen aan het spelen zijn. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Patz
