De Volgende Stap.

Heeft u even?

Laten we dan even een paar jaar terugspoelen...

Eigenlijk was het ergens in 2005 dat ik voelde dat ik niet blij ging worden met wat ik deed. Ik maakte reclamecampagnes voor behoorlijk zichtbare merken en verdiende daar lekker mee. Maar toch, echt blij zou ik er niet meer van worden. Mijn ding werd, hoe zal ik het zeggen, een baan. Een baan waar je met frisse tegenzin naar toe ging en opgelucht weer naar huis van kwam.

Ik had geen idee waaraan het lag. Het werk kon mij niet meer boeien.

Toen kreeg ik de kans om naar een leuker reclamebureau te verhuizen. Het was leuk omdat het bureau gespecialiseerd was in communicatie gericht aan kinderen en jeugd. En daar had ik wat mee. De mensen waren leuk en verfrissend. Dit was wellicht de stap die ik nodig had.

Maar na een half jaar begon het weer te rommelen in mijn kop. En weer wist ik niet waaraan het lag. Waren het de collega's? Was het mijn baas?

Ik was even lost. Weer met tegenzin naar mijn werk. Balen in de file. Irritaties over collega's. Dit was dus ook niet de oplossing. Voor het eerst werd ik me bewust van het feit dat ik opzoek moest gaan. Dat ik een reis moest maken. Op zoek naar datgene wat ik echt wilde gaan doen. En de eerste stap van die reis was ontslag nemen. Zonder echt goed na te denken over de gevolgen. Of ik ging op reis, of ik zou, net zoals honderdduizenden anderen, me voortaan naar het werk moeten slepen, en uit te kijken naar de weekenden of de vakantie.

Ik nam dus die stap. En doordat ik die stap nam moest mijn vrouw en twee kinderen met me mee gaan. Ik was kostwinnaar en was gewend aan een behoorlijk loon. Dat gooide ik overboord. Alle zekerheden waren weg. Maar wij waren op reis. Op reis naar iets beters.

Soms heb je wel eens dat dingen tegenzitten. Maar soms heb je het gevoel dat alles meezit. Dat je op een golf zit. Nu denk ik te weten dat het niks te maken heeft met meezitten. Nu denk ik dat als je op het juiste pad zit er vanzelf bruggen over rivieren (lees uitdagingen) vallen. Dat gebeurde ook in mijn situatie. Net toen het eruit zag dat ik gewoon maar weer voor een reclamebureau aan de slag moest vanwege mijn hypotheek kreeg ik de gelegenheid om parttime en freelance te gaan werken bij een joint venture van de KPN en Endemol met de werknaam Xie. Het opzetten van een digitale tv zender. Als creatief, maar ook als techneut en marketeer. Een andere wereld. Een ander perspectief.

Ik ging praten. Over mijn vaardigheden, over mijn passies. Tegen iedereen die het wilde horen. En ik kreeg er inzichten voor terug. In die tijd kwam ik er achter dat ik verhalen wilde vertellen. En ik begon concepten te bedenken die verhalen als basis hadden. Bedacht een rare naam. Ik kon niet schrijven, ik kon niet vormgeven (hooguit schetsen maken),maar ik kon wel verhalen verzinnen. En ik wist hoe ik met vormgevers en schrijvers moest werken en hun te motiveren. En ik wist voldoende van marketing om een plan te bedenken waarmee er ook geld kon worden verdiend aan die verhalen.

Dus Patz ging op pad. Met een oude koffer vol verhaalconcepten gegarneerd met koffie- en vanillegeuren, antieke kompassen en zeekaarten.

Mijn eerste doel; uitgevers. En ik ging zaaien. Leuren. Afspraken forceren. En het lukte. De uitgevers hadden geen idee wat ze er bij moesten voorstellen dus lieten ze me langskomen. Kreeg ik een kwartier dat in de meeste gevallen uitliep tot een uur. Of twee uur. Want verhalen vertellen kon ik als de beste.

De reacties waren heel enthousiast. Maar eerst natuurlijk geen vervolg. Maar ik had geen haast. Als je zaait kan je nooit gelijk oogsten. Weer vielen er bruggen. De ene uitgever kon niks met mijn concepten maar belde andere uitgevers. En toen zat ik opeens met drie uitgevers voor mijn neus. Ik presenteerde de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken bij Unieboek. Ze keken elkaar aan alsof ik iets raars had gepresenteerd. Wat bleek: die ochtend hadden ze te horen gekregen dat het nieuwe thema van de kinderboekenweek 'Zeer Geheim' zou zijn. En dat ze juist hadden besproken dat ze iets groots wilde doen. Boem! Weer een brug die over een rivier viel.

En zo was ik niet meer die rare man met een koffer vol plannen maar die man met dat leuke product. En ik maar doorgaan met zaaien.

Toen mijn werkzaamheden in Aalsmeer bij de vrienden van Xie eindigden viel er weer een brug en kon ik voor een jaar aan de slag bij Eckky, een online kids game/community. Geen haast dus.

En na de speurpuzzel van het Ministerie van Zeer Geheime Zaken, kwam de eerste vakantie Avonturenkoffer. Het oogsten was een beetje begonnen. En zo was ik niet meer die man met die plannen, niet meer die man met dat leuke product, maar die man met die leuke productEN. De bruggen bleven vallen, ik ging fulltime aan de slag met het Circus en tekende een prachtdeal bij AWBruna.

Zakelijk gezien had ik een milestone bereikt. Ik kon mijn eigen broek ophouden met de inkomsten van het Circus. Ik moest me nu gaan afvragen wat ik nu echt wilde met het Circus. Ik deed wat ik leuk vond. Maar wel lekker op een zolderkamer. Maar zat er niet meer potentie in CircusPatz? Moest ik niet verder gaan met zaaien? Moest ik niet mijn ambities (omhoog) bijstellen?

De afgelopen maanden heb ik daarover zitten nadenken. En heb daar mooie gesprekken over gehouden met leuke mensen. Zaaien. En inzichten geoogst.

En gisteren kwam ik tot de conclusie dat ik verder wil met CircusPatz. Dat CircusPatz moet uitgroeien tot een nieuw, authentieke variant van studio100 of Disney. Me niet te laten beperken door mijn verhalen alleen nog maar in boek- en spelvorm te laten uitgeven. Aim at the stars! Waarom geen films, musicals, whatever?

Dus ik heb een nieuwe missie. Naast prachtige verhalen op de markt te brengen CircusPatz te laten groeien tot een waanzinnig leuk bedrijf. Samen met leuke mensen en partners. Die het allemaal doen omdat dit is wat ze echt leuk vinden. Hoe ik dit ga doen? Nog geen flauw idee. Misschien dat ik daarvoor in de nabije toekomst eens bij u aanklop.

U hoort nog van me!

Patz