Tranen van Perfectie

Onlangs hoorde ik een quote van een collega-verhalenverteller. Hij had zich op een congres laten ontvallen dat het bedrijf waar hij voor werkte (dat inmiddels een internationale groei doormaakt) 'bewust niet de beste wilde zijn...'.

Een quote die mijn wenkbrauwen een tikje omhoog lieten gaan. Zeer waarschijnlijk (en hopelijk) miste ik de juiste context waarin deze opmerking werd gemaakt.

Mensen die mij goed kennen weten dat perfectionisme niet iets is wat me natuurlijk afgaat. Ik ben eerder voor de grote lijnen. Voor grote snelle stappen. Maar heb wel altijd enorme bewondering gehad voor perfectionisme. Sterker nog, ik denk dat perfectionisme de enige mogelijke weg is.

Afgelopen week bezocht ik ‪La Sagrada Família in Barcelona. Deze moderne kathedraal, oorspronkelijk ontworpen door de architect Gaudi, staat al sinds het begin van de bouw in 1882 in de steigers en zal pas rond 2026 klaar zijn. Dat heeft alles te maken met het feit dat de kathedraal gebouwd word met giften van bezoekers. Maar er is nog een reden.

Het lijkt bij de bouw van een kathedraal te horen. Neem maar eens de Notre Dame in Parijs waar ze bijna 180 jaar aan hebben gebouwd.

Tijd heeft niet of nauwelijks een rol gespeeld bij de bouw van deze geloofsmonumenten. Ook budget was daardoor geen issue, als er genoeg geld was ging men eenvoudigweg verder met de bouw. Vakmanschap, liefde voor hun geloof en wellicht prestige voor het instituut vormde het fundament voor deze gebouwen. Een combinatie van factoren die we tegenwoordig nauwelijks meer tegenkomen.

Een paar dagen geleden liep ik dus ‪La Sagrada Família binnen. En mijn adem stokte.

Het was een bombardement van indrukken. Alles was perfect.

Mijn ogen vlogen van detail naar detail. En voor het eerst in mijn leven schoot ik vol van een gebouw.

Ik zocht naar een verklaring van mijn tranen. Het was bijna een religieuze ervaring om ergens naar te kijken waar alles aan klopte. Tot aan de details.

Het was een ultieme uiting van perfectionisme. Het had niets met smaak te maken; het was pure vakmanschap. Van deuren tot aan een liftkoker. Van licht tot aan het materiaal. Alles was precies zoals het moest zijn.

Niet voor niets is er een gezegde; 'god zit in de details'. Want ondanks dat ik geen religieus mens ben voelde ik dat de optelsom van al die dingen wel zoiets als 'god' moest zijn. Wat dat ook betekende.

Ik ontdekte dat dat precies het gevoel is dat ik nastreef. Perfectie door liefde en vakmanschap bij elkaar op te tellen.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik er nog lang niet ben en ik besef me dat ik voor perfectie tegen heel veel goede en kundige mensen zal moeten aanleunen.

Maar voor mij is dat wel de weg. De enig mogelijke weg. Niet de grootste, maar gewoon de beste willen zijn. Omdat ik nu eenmaal graag tranen van geluk in mijn ogen wil krijgen van wat er uit mijn handen vandaan komt in plaats van internationale groei te ambiëren. 

Patz


PS. Het doet geen goed recht maar neem even een kijkje; http://www.sagradafamilia.cat/sf-eng/docs_instit/images.php