Ik heb iets met mensen die alles hebben achtergelaten om in een nieuw land opnieuw te beginnen. Achter die gebruinde landgenoten die een camping, een bed &breakfast of een klein landhuis-hotel runnen zijn natuurlijk prachtige verhalen te vinden, vol avontuur, wanhoop en vaak ook succes. Hoe het eerst geweldig was, hoe het daarna moeilijk werd, hoe zwaar de kinderen het in het begin hadden, hoe de verbouwing hun huwelijk bijna had geruineerd maar ook ook blij ze nu zijn dat ze het gedaan hebben.
Zo kwamen we in onze vakantie terecht bij een prachtig verbouwd restaurant. Helemaal in the middle of nowhere. En we waren nog net op tijd voor de lunch. Tot onze verbazing werd het prachtige restaurant gerund door een Nederlands stel. Vrouw in de keuken, man met een tikje gebrekkig frans in de bediening.
Het eten was prima. Diepe respect voor iedereen die als Nederlander een restaurant begint in Frankrijk. Een restaurant waar note bene iedere klant Frans was.
We verbleven een weekje in hetzelfde dorp als waar mijn franse schoonmoeder de helft van het jaar woont. En, omdat ze daar franse les geeft aan Nederlanders die daar zijn gaan wonen is ze nogal op de hoogte. Op de hoogte van wat er allemaal speelt bij al die Nederlanders die daar campings, wijnboerderijen, en hotels runnen. Wij dus enthousiast vertellen over onze ontdekte helden van het restaurant.
'O, die man van het restaurant heeft vorig jaar nog in de lokale krant gestaan'.
Mooi. Dat konden we ons voorstellen. We hadden er niet voor niets prima gegeten. Mijn schoonmoeder ging verder:
'Die man was bij de plaatselijke Lidl betrapt met het stelen van twee boodschappentassen met ganzenlever'.
Wat?
'Ze hebben hem laten gaan omdat het de eerste keer was'
En opeens veranderde het verhaal. En veranderde ook onze beleving. Hij was inderdaad een beetje raar. Een beetje schrikkerig. Leek zo uit een sketch van Jiskefet te zijn gelopen. De fransen waren ook een beetje lacherig. Ik heb zelfs gezien dat een biefstukje tot 2 keer toe terug naar de keuken moest. En inderdaad, zo geweldig was het eten ook niet.
'Lidl zei je?'
Maar wat een verhaal. Wat zat er allemaal voor leed achter. Hoe kon die man zijn gezicht nog laten zien? En waarom stal hij? En waarom bij Lidl? Was het een wanhoopsdaad?
Maar ook; verkopen ze bij de Lidl ganzenlever? Klopt het verhaal wel? Heeft het echt in de krant gestaan? Had mijn schoonmoeder het echt zelf gelezen of had ze het gehoord? Misschien wel verzonnen door een jaloerse mede-nederlander. Die met een mislukte wijnoogst zat. Of een leeg landhuis-hotel.
Mooi is dat. Zo'n verhaal-cadeau. Heb nog dagenlang zitten fantaseren. Heb zelfs op het punt gestaan om er weer naar toe te gaan. Om het te vragen. Maar uiteindelijk besloten om het zo te laten. Om mijn eigen fantasie het af te laten maken. Want misschien heb ik daar wel een pracht van een roman te pakken.
Patz
