donderdag 13 augustus 2009

Vakantie Avonturen deel 1: Je hebt geen vallende ster nodig om een wens te mogen doen.


De nachtlucht boven onze Frans vakantieverblijf was een stuk mooier dan de nachtlucht boven Utrecht. Uren heb ik samen met mijn jongens en vrouw naar de sterrenhemel zitten staren.

Julius, mijn oudste zoon was vooral gefixeerd op vallende sterren. Hij heeft namelijk nog al wat wensjes. En zijn Oma-die-geen-oma-genoemd-wil-worden had hem verteld dat hij maar veel naar de lucht moest staren om vallende sterren te zoeken. '1 vallende ster = 1 wens die uitkomt'.

Ik geloof ook in wensen. Maar volgens mij heb je daar geen vallende ster voor nodig. 'ja, hoor' zei Julius, 'voor deze wens heb je wel een vallende ster nodig'.

Ik zit ook vol met wensen. Het zijn een soort van plaatjes van waar je wil zijn. Wie je wil zijn. Wat je om je heen wil hebben. Ik denk alleen dat je daar geen vallende sterren voor nodig hebt om ze voor elkaar te krijgen. Ik denk dat je -naast het feit dat je er zelf hard voor moet werken- vooral aan iedereen moet vertellen wat je wensen zijn. En aan zoveel mogelijk mensen. Want die zouden wel eens een schakel kunnen zijn in het vervullen van die wensen.

'nee papa, voor deze wens heb ik echt een vallende ster nodig'.

Na een lange avond sterren-staren, waarbij Lucas dacht minstens 3 vallende sterren gezien te hebben (om zijn oudere broer te pesten) en Julius helemaal niks kon ik hem overtuigen om in ieder geval zijn wens te vertellen.

'Ik zou zo graag een sterren-steen willen hebben, en daarvoor heb je nou eenmaal een vallende ster voor nodig'.

Ja. Daar zat wat in.

De volgende dag liep ik alleen door een stadje bij ons in de buurt. Ik was er nog nooit geweest. En eigenlijk was ik ook helemaal niet van plan om daar naartoe te gaan. Je kent het wel. Net even een andere afslag genomen. Toch gestopt om even een broodje kopen.

Midden in het dorpje was een museum. Lekker lullig. Het bleek eerder een winkel te zijn want op alle tentoongestelde dingen zat een prijsje. Dinobotjes. Fossielen. En, een vitrine met steentjes.

Allemaal in doosjes. Met prijskaartje en vindplaats erbij. Helemaal leuk dus.

Je raad het al. Tussen de steentjes zaten twee doosjes met piepkleine deeltjes van een meteoriet. Neergekomen in de woestijn. In 2002.

Voor Julius kwam zijn wens dus uit. Niet door een vallende ster, maar doordat hij het aan mij had verteld. En doordat ik die middag dat dorpje in liep. Om een broodje te kopen.

3 opmerkingen: