foto: Mijn eigen echte begin; met een koffer vol vage verhaalconcepten leurde ik langs uitgevers...
Iedereen barst van de ideeën en
plannen. Op één of
andere manier is dat voor heel veel mensen niet zo'n ding. Maar toch
zit er blijkbaar een enorme kloof tussen plannen en uitvoer. Het
merendeel van alle geweldig en wellicht wat minder geweldige plannen
komt er uiteindelijk toch niet van. Het is druk op het kerkhof van onuitgevoerde plannen.
Die kloof intrigeert mij mateloos. Hoe
komt het dat zo weinig plannen uiteindelijk worden uitgevoerd?
Ik zit al jaren in een vriendenclubje.
Ooit begonnen als een improvisatie-theater-club komen we nog
regelmatig bij elkaar om bier te drinken en commentaar op het leven
te geven. Al meer dan 20 jaar vliegen hier ook de plannen en ideeën
over de tafel. Big Brother? Hadden we al bedacht. De lijst van ideeën
die wij al aan de kroegtafel besproken hadden voordat het succes
oogste is lang. Nooit deden we ook maar een poging om ze uit te
voeren.
Wat brengt mensen ertoe om een plan
echt uit te gaan voeren? Zijn de mensen die wel hun plannen uitvoeren
genieën en supermensen? Ik denk het niet. Want een heleboel plannen zijn helemaal niet zo groot als de plannen van Apple oprichter Steve Jobs of Walt Disney. Het gaat ook om die lekkere bakker op de hoek of die sportschouder. Die hebben vast ook ooit op zo'n punt gestaan. Waarom hebben
die hun plan wel echt ten uitvoer gebracht?
Het leuke van het vriendenclubje is
juist dat het zo divers is. De ene ontwerpt huizen, de ander bouwt
snelwegen en weer iemand anders staat voor de klas. Allemaal
verschillende mensen met verschillende achtergronden. Alle plannen
die we ooit bedachten hadden eigenlijk niks te maken met de
achtergronden of de dromen van de bedenkers. Uiteindelijk was er geen enkele motivatie om de plannen ten uitvoer te brengen. Laat staan dat ze zouden slagen.
Ik denk dat je eigenlijk een stapje
terug moet doen. Dat een plan onderdeel moet zijn van je grote
passie. Niet zomaar een dingetje, niet zomaar een goed plan of goed
idee, het moet eigenlijk -en nu ga ik misschien wat vaag doen- de
reden zijn waarom je hier rondloopt.
Sinds ik een jaar of 7 geleden met mijn
verhalenbedrijf begon heb ik het gevoel dat ik hiervoor op aarde ben.
Dat er eigenlijk geen alternatief is. Wellicht gaat mijn plan een
andere richting op dan ik oorspronkelijk had bedacht, het lijkt er steeds op
dat ik wind mee heb. Ondanks dat ik nog steeds keihard moet werken
(want dat hoort er ook bij) en vaak genoeg op mijn bek ga, vallen de
meeste dingen naar me toe in plaats van dat dingen van me af vallen.
Zelfs het 'op mijn bek gaan' lijkt altijd een goede reden te hebben. Ik kan
me alleen maar bedenken dat dat komt omdat ik doe wat ik moet doen.
Dat het de perfecte combi is van mijn 'kunnen' en mijn passies (wat
ik graag wil). Dat ik deze berg beklim omdat ik gemaakt ben om deze
berg te beklimmen.
Misschien moet je eerst eens heel goed
gaan bedenken wat nu precies jouw berg is. Wat jouw sportschool is,
wat jouw bakkerwinkel is. Ik heb er 40 jaar over moeten doen tot ik
er achter kwam, maar iedere stap die ik in de 40 jaar genomen heb was
lijkt een opstapje te zijn geweest naar precies die beklimming. Toen ik het eenmaal wist natuurlijk.
De kunst is dus te gaan ontdekken wat
jouw berg is. Wellicht dat dan het plan en de uitvoer wat
vanzelfsprekender zal zijn.
Patz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten