Soms is fictie leuker dan de realiteit: Papa had vroeger een aap.

Papa, had jij vroeger een aapje?

Mijn kinderen zouden inmiddels beter moeten weten om zo'n vraag op die manier te stellen. Het betrof een oude foto, gemaakt op de boulevard van Benidorm, 35 jaar geleden. Kleine Patz, compleet met old skool Adidas shirt en een uit Afrika gesmokkelde gedrogeerde aap in zijn handen. Lekker naief. Toen het nog kon zeg maar.

Natuurlijk kon ik het niet laten om hun versie van het verhaal op te pakken. Daar zat natuurlijk een veel beter verhaal in dan de zielige realiteit.

'Ja, heb ik jullie dat nooit verteld?' (mijn vrouw rolde inmiddels met haar ogen). Mijn kinderen, compleet met buurmeisje keken me met grote ogen aan.

'Dat was papa's aapje. Oempie. Was eigenlijk meer een soort van broertje'

Maar hoe kwam je aan dat aapje papa?

'Opa en oma hadden dat aapje meegenomen uit Indonesië. En zoals jullie weten zijn papa's broer en zussen best wel een paar jaar ouder dan papa. Dus kreeg papa van opa en oma een aapje. Als een soort klein broertje.'

Maar wat is er met dat aapje gebeurd papa?

'Dat aapje werd maar groter en groter. Dat kwam natuurlijk van het goede eten hier in Nederland. Op een dag stak bij bijna een kop boven papa uit. Leek het op zo'n grote chagrijnige gorilla die we wel eens in de dierentuin hebben gezien. Die altijd met zijn rug tegen de ruit van de kooi zit. Nou, toen hebben we hem weer teruggebracht naar Indonesië. Maar ja. Dat hielp dus mooi niet.'

Hielp het niet?

'Nee, want hij kwam gewoon weer terug. Zelf. Op een dag ging de bel en...ja hoor, Oempie stond weer voor de deur.'

Mijn kinderen keken we inmiddels een beetje argwanend aan.

'Dus opa weer met Oempie naar Indonesië. En daarna weer naar huis. En drie weken later? Oempie weer voor de deur. Hij klom gewoon iedere keer weer op een bananenboot naar Nederland. Oempie had helemaal geen zin om daar een beetje in de jungle bladeren te eten natuurlijk. En zo hebben we Oempie wel 10 x naar Indonesië gebracht. Oma en Opa werden er helemaal gek van natuurlijk. Iedere keer moest opa vrij nemen van zijn werk. En iedere keer weer met Oempie aan zijn hand naar Indonesië gaan om oempie terug te brengen.'

En toen?

'Op een dag kwam Oempie niet meer terug. Maar ja. Je weet het natuurlijk nooit. Misschien staat Oempie op een dag wel weer voor de deur.'

Een week later zat ik mijn jongste zoon te lunchen. De bel ging en hij liep naar de deur om te kijken wie het was. Ik hoor hem de deur open doen en hij begint te praten. Ik kan niet horen waar het over gaat maar dan gaat de deur weer dicht en hij komt weer naar binnen en gaat om zijn stoel zitten en eet weer verder. 'Wie was dat?' vroeg ik.

'Het was Oempie, maar ik heb hem weer teruggestuurd naar Indonesië' antwoordde mijn zoon met een strak gezicht. 'Daar heb ik geen tijd voor hoor, om hem terug te brengen. Ik moet over 10 minuten weer naar school...'

Patz

ps. De realiteit: Het schijnt nog steeds te gebeuren. Elk jaar weer krijgt de stichting AAP vele meldingen over apenfotografie in vakantielanden. Veel mensen zijn zich niet bewust van het dierenleed dat achter die leuke vakantiefoto's schuilt. Wist u bijvoorbeeld dat de meeste dieren drugs krijgen om ze tijdens hun 'werk' rustig te houden? Tanden worden afgezaagd, klauwen uitgetrokken, ze worden geslagen of uitgehongerd. Als dank voor hun diensten worden ze, tegen de tijd dat ze volwassen worden, ingewisseld voor een jonger exemplaar. Ze worden afgedankt, doorverkocht of krijgen een spuitje.