donderdag 21 mei 2009

Echte Avontureneilanden.


Ik ga op zoek naar verhalen. En, als ik een verhaal gevonden heb stop ik die verhalen weer in overzichtelijke doosjes of maak er speciaal een nieuw doosje voor. Een zo'n doosje is de Club voor Avontuurlijke Meisjes en Jongens. De Club voor Avontuurlijke Meisjes en Jongens is een kinder-variant van de Explorers Club in New York. Een echte club van mannen en vrouwen die de hoogste bergen hebben beklommen, de noordpool over hebben gelopen of de aarde al een paar keer hebben rond gevaren. Ik heb me laten vertellen dat zelfs een paar van hun leden over de maan hebben gelopen. No kidding. Natuurlijk ben ik geen lid dus heb ik ook geen kijkje kunnen nemen. Lijkt me geweldig. Ik stel me voor dat de muren volhangen met oude en nieuwe foto's van helden en hun ontdekkingen.


Prachtig natuurlijk. Daar heb ik gewoon wat mee. En dan natuurlijk niet om dat ook te gaan doen. Voor iedereen die mij een beetje kent zal dat vanzelfsprekend zijn. Ik reken mijzelf wel actief lid van het Gilde der Armchair Adventurers.


In het kader van de Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens wilde ik een spannend reisavontuur maken. Iets met een grote zeekaart. Ik had al iets soortgelijks voor mijn twee jongens bedacht; een zeereis naar de Slagroomijsberg. In ons gezellige duikbootje maakte we, voor het slapengaan, geweldige avonturen mee. Ik had van te voren een zeekaart gemaakt van de route, en iedere keer verzonnen we weer ter plekke nieuwe avonturen. De duizend zeevisjes in het kapotte schip, De Enge Rotsen. De ijsbeer die enorm de weg kwijt was. Het ging maar door. Samen op reis. Met zijn drietjes.


Net op het moment dit ik echt ervoor ging zitten, kondigde vriend Henk aan (die overigens wel echt lid is van de Explorers Club) dat hij met zijn zeilboot uit Nederland zou vertrekken voor een ondekkingstocht die nooit meer zou eindigen. Een never ending story. Naar de eilanden die Boudewijn Bȕch niet had bezocht.


En daar was mijn haakje. Een reis langs eilanden!


In de eerste instantie leek het mij geweldig om te vragen of Henk het boek wilde schrijven, hij had immers al een aantal boeken geschreven over zijn zee avonturen, maar hij had alle tijd nodig om zijn reis voor te bereiden. Logisch natuurlijk. Als ik drie weken wegga heb ik al een week nodig voor de voorbereiding. Laat staan als je nooit meer zou terugkomen. En misschien was het ook beter om een auteur te vinden die vaker voor kinderen had geschreven. En gelukkig liep ik die ook tegen het lijf. Laat Henk maar schrijven over zijn eigen avonturen en overdenkingen.


En een jaartje later had ik mijn boek. Over Avontureneilanden. En Henk zeilde van Echte Avontureneiland naar Echte avontureneiland. Ik volg zijn website en af en toe ligt er iets in de post. Souvenirs van Echte Avontureneilanden.


Op de foto een handgekleurd kaartje met postzegel van Tristan da Cunha. Per Henkpost ontvangen. Een vulkaaneiland met ongeveer 300 inwoners. Nog een wonder dat ze überhaupt souvenirs hebben. Maar om die ene mafkees die langskomt toch nog iets te kunnen verkopen hebben ze een kopietje gemaakt van een landkaartje van het eiland. En die gewoon ingekleurd met kleurpotloden, postzegeltje erop en hoppa. Klaar is Kees. Nou. Helemaal goed natuurlijk. En net zoals de ontdekkertjes in het Avontureneilanden boek heb ik natuurlijk ook een avonturenkoffer om herinneringen en souvenirs in te verzamelen. Dus hoppa, in mijn avonturenkoffer!


Patz


PS. Voor degene die ook de avonturen van Henk de Zeezeiler willen volgen: Henk zijn scheepsjournaal

Geen opmerkingen:

Een reactie posten