Ik kom de laatste tijd veel in de omgeving van Barcelona. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat Barcelona één van mijn lievelingssteden is geworden maar ook omdat mijn enorm goede vriend en raadsheer Ferd vlak bij Barcelona is gaan wonen. Dit keer stond het maken van een roadmovie op het programma. Een roadmovie door onze ogen dan. Want voor klooien met een videocamera was het te warm...Gewapend met zonnebrand, een fles water en Ferd zijn onafscheidelijke I-phone met Google Maps vertrokken we naar het noorden. Na een mooie dag (waar ik later vast nog meer over ga vertellen) besloten we op zoek te gaan naar het Beste Restaurant van de wereld.
En hiermee bedoel ik niet dat we trek hadden, of gewoon wat restaurants gingen uitproberen en er een leuk thema aan wilde vastknopen. Nee, we zouden letterlijk het beste restaurant van de wereld gaan bezoeken.
Niet alleen komen van over de hele wereld miljonairs en culinaire pelgrims hier naartoe om te proeven van de toverkunsten van de geniale topchef Ferran Adria, gemiddeld moet je ook nog 3 jaar van te voren reserveren. Dus van spontaan even binnenlopen om een hapje te gaan eten zou geen sprake zijn. En dat gaf ook niet. We wilde gewoon die tent wel eens zien.
Doordat ik in het kader van 'Het geheim van de Chefs' (CircusPatz eerste verhalenboek voor volwassenen)de afgelopen maanden met veel plezier ondergedompeld ben geweest in de wereld van Nederlandse topchefs wist ik vriend Ferd wel wat over het restaurant (met de naam El Bulli) en de werkwijze van de chef Ferran Adria te vertellen. Nagenoeg iedere chef die in het boek aan het woord kwam noemde wel zijn naam. Zijn smaken en bereidingswijze waren uniek in de wereld. De kenners waren het er allemaal over eens, dit was het beste restaurant van de wereld.
Met hulp van Google Maps reden we dwars door het natuurgebied van Cap de Creus. Van smal hobbelig teerweggetje naar kapot smal teerweggetje en van kapot smal teerweggetje naar grindpad. En van grindpad naar kapot grindpad. Met af en toe een hek. Of loslopende koeien. Onze fantasie sloeg op hol.
zou de weg doorlopen?
Wat nou weg. Wat nou A1 locatie. Het beste restaurant was alleen bereikbaar via een grindpad door de bergen. Met de wilde zee om de bergen heen. Terecht natuurlijk! Moeite moest je doen om het te bereiken!
Het was ook wat teleurstellend toen we erachter kwamen dat dit niet de normale weg was naar El Bulli, maar dat het slechts een wat onhandig (maar wel prachtige) route was. Met dank aan Google Maps (just making a mental note; gebruik Google Maps niet als je echt ergens snel moet wezen). Na een paar uur te hebben rondgehobbeld door de wildernis kwamen we op de normale weg naar Montjoi.
En, voordat we het wisten zagen we een klein bordje langs de weg met El Bulli erop. We hadden het smaken-walhalla bereikt!
Het viel wat tegen.
Allereerst was het gesloten. De culinaire goden waren nieuwe gastronomische wonderen aan het uitdenken. En dat doen ze ongeveer de helft van het jaar. De andere helft is het restaurant open.
Daarnaast hadden we een soort culinair-bedevaart-pretpark verwacht. Een gastronomisch Lourdes. Waar de kookboeken van El Bulli te koop zouden zijn. En Tshirts. Niks. Geen souvenirshop. Geen jachthaven. Geen heliport. Gewoon een restaurant. Naast een strandje met een charmant maar vervallen vakantieparkje.
El Bulli zag er simpel uit. Met een kleine parkeerplaats. En een kastje met een gelig briefpapiertje erin waar de openingstijden en een telefoonummer om te reserveren op stonden. Het was niet moeilijk voor te stellen dat El Bulli oorspronkelijk (en dan heb ik het over 20 jaar geleden) een mini golf parkje was.
En, los van Ferd en Patz, was er geen enkele pelgrim te bekennen.
Dan maar koffie bij de buren van El Bulli...
Patz
PS. Het eerste verhalenboek voor volwassenen van CircusPatz: 'Het geheim van de Chefs' komt in november uit en bevat inspirerende culinaire verhalen, vondsten en wetenswaardigheden van 12 Nederlandse topchefs. Dat u het weet :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten