vrijdag 29 mei 2009

Google Maps en de Zoektocht naar het Beste Restaurant van de wereld.

Ik kom de laatste tijd veel in de omgeving van Barcelona. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat Barcelona één van mijn lievelingssteden is geworden maar ook omdat mijn enorm goede vriend en raadsheer Ferd vlak bij Barcelona is gaan wonen. Dit keer stond het maken van een roadmovie op het programma. Een roadmovie door onze ogen dan. Want voor klooien met een videocamera was het te warm...


Gewapend met zonnebrand, een fles water en Ferd zijn onafscheidelijke I-phone met Google Maps vertrokken we naar het noorden. Na een mooie dag (waar ik later vast nog meer over ga vertellen) besloten we op zoek te gaan naar het Beste Restaurant van de wereld.


En hiermee bedoel ik niet dat we trek hadden, of gewoon wat restaurants gingen uitproberen en er een leuk thema aan wilde vastknopen. Nee, we zouden letterlijk het beste restaurant van de wereld gaan bezoeken.


Niet alleen komen van over de hele wereld miljonairs en culinaire pelgrims hier naartoe om te proeven van de toverkunsten van de geniale topchef Ferran Adria, gemiddeld moet je ook nog 3 jaar van te voren reserveren. Dus van spontaan even binnenlopen om een hapje te gaan eten zou geen sprake zijn. En dat gaf ook niet. We wilde gewoon die tent wel eens zien.


Doordat ik in het kader van 'Het geheim van de Chefs' (CircusPatz eerste verhalenboek voor volwassenen)de afgelopen maanden met veel plezier ondergedompeld ben geweest in de wereld van Nederlandse topchefs wist ik vriend Ferd wel wat over het restaurant (met de naam El Bulli) en de werkwijze van de chef Ferran Adria te vertellen. Nagenoeg iedere chef die in het boek aan het woord kwam noemde wel zijn naam. Zijn smaken en bereidingswijze waren uniek in de wereld. De kenners waren het er allemaal over eens, dit was het beste restaurant van de wereld.


Met hulp van Google Maps reden we dwars door het natuurgebied van Cap de Creus. Van smal hobbelig teerweggetje naar kapot smal teerweggetje en van kapot smal teerweggetje naar grindpad. En van grindpad naar kapot grindpad. Met af en toe een hek. Of loslopende koeien. Onze fantasie sloeg op hol.

zou de weg doorlopen?

Dit restaurant moest wel heel bijzonder zijn!

Wat nou weg. Wat nou A1 locatie. Het beste restaurant was alleen bereikbaar via een grindpad door de bergen. Met de wilde zee om de bergen heen. Terecht natuurlijk! Moeite moest je doen om het te bereiken!


Het was ook wat teleurstellend toen we erachter kwamen dat dit niet de normale weg was naar El Bulli, maar dat het slechts een wat onhandig (maar wel prachtige) route was. Met dank aan Google Maps (just making a mental note; gebruik Google Maps niet als je echt ergens snel moet wezen). Na een paar uur te hebben rondgehobbeld door de wildernis kwamen we op de normale weg naar Montjoi.


En, voordat we het wisten zagen we een klein bordje langs de weg met El Bulli erop. We hadden het smaken-walhalla bereikt!

Het viel wat tegen.


Allereerst was het gesloten. De culinaire goden waren nieuwe gastronomische wonderen aan het uitdenken. En dat doen ze ongeveer de helft van het jaar. De andere helft is het restaurant open.


Daarnaast hadden we een soort culinair-bedevaart-pretpark verwacht. Een gastronomisch Lourdes. Waar de kookboeken van El Bulli te koop zouden zijn. En Tshirts. Niks. Geen souvenirshop. Geen jachthaven. Geen heliport. Gewoon een restaurant. Naast een strandje met een charmant maar vervallen vakantieparkje.

El Bulli zag er simpel uit. Met een kleine parkeerplaats. En een kastje met een gelig briefpapiertje erin waar de openingstijden en een telefoonummer om te reserveren op stonden. Het was niet moeilijk voor te stellen dat El Bulli oorspronkelijk (en dan heb ik het over 20 jaar geleden) een mini golf parkje was.


En, los van Ferd en Patz, was er geen enkele pelgrim te bekennen.

Dan maar koffie bij de buren van El Bulli...


Gelukkig hadden de buren van El Bulli (het vervallen vakantieparkje) best behoorlijke espresso. En daar kwamen we tot de conclusie dat het eigenlijk juist wel goed was zo. Niks culinaire kathedraal. Geen commercieel geneuzel. Gewoon een restaurant, maar dan wel met het beste eten van de wereld.

Patz


PS. Het eerste verhalenboek voor volwassenen van CircusPatz: 'Het geheim van de Chefs' komt in november uit en bevat inspirerende culinaire verhalen, vondsten en wetenswaardigheden van 12 Nederlandse topchefs. Dat u het weet :-).


donderdag 21 mei 2009

Echte Avontureneilanden.


Ik ga op zoek naar verhalen. En, als ik een verhaal gevonden heb stop ik die verhalen weer in overzichtelijke doosjes of maak er speciaal een nieuw doosje voor. Een zo'n doosje is de Club voor Avontuurlijke Meisjes en Jongens. De Club voor Avontuurlijke Meisjes en Jongens is een kinder-variant van de Explorers Club in New York. Een echte club van mannen en vrouwen die de hoogste bergen hebben beklommen, de noordpool over hebben gelopen of de aarde al een paar keer hebben rond gevaren. Ik heb me laten vertellen dat zelfs een paar van hun leden over de maan hebben gelopen. No kidding. Natuurlijk ben ik geen lid dus heb ik ook geen kijkje kunnen nemen. Lijkt me geweldig. Ik stel me voor dat de muren volhangen met oude en nieuwe foto's van helden en hun ontdekkingen.


Prachtig natuurlijk. Daar heb ik gewoon wat mee. En dan natuurlijk niet om dat ook te gaan doen. Voor iedereen die mij een beetje kent zal dat vanzelfsprekend zijn. Ik reken mijzelf wel actief lid van het Gilde der Armchair Adventurers.


In het kader van de Club van Avontuurlijke Meisjes en Jongens wilde ik een spannend reisavontuur maken. Iets met een grote zeekaart. Ik had al iets soortgelijks voor mijn twee jongens bedacht; een zeereis naar de Slagroomijsberg. In ons gezellige duikbootje maakte we, voor het slapengaan, geweldige avonturen mee. Ik had van te voren een zeekaart gemaakt van de route, en iedere keer verzonnen we weer ter plekke nieuwe avonturen. De duizend zeevisjes in het kapotte schip, De Enge Rotsen. De ijsbeer die enorm de weg kwijt was. Het ging maar door. Samen op reis. Met zijn drietjes.


Net op het moment dit ik echt ervoor ging zitten, kondigde vriend Henk aan (die overigens wel echt lid is van de Explorers Club) dat hij met zijn zeilboot uit Nederland zou vertrekken voor een ondekkingstocht die nooit meer zou eindigen. Een never ending story. Naar de eilanden die Boudewijn Bȕch niet had bezocht.


En daar was mijn haakje. Een reis langs eilanden!


In de eerste instantie leek het mij geweldig om te vragen of Henk het boek wilde schrijven, hij had immers al een aantal boeken geschreven over zijn zee avonturen, maar hij had alle tijd nodig om zijn reis voor te bereiden. Logisch natuurlijk. Als ik drie weken wegga heb ik al een week nodig voor de voorbereiding. Laat staan als je nooit meer zou terugkomen. En misschien was het ook beter om een auteur te vinden die vaker voor kinderen had geschreven. En gelukkig liep ik die ook tegen het lijf. Laat Henk maar schrijven over zijn eigen avonturen en overdenkingen.


En een jaartje later had ik mijn boek. Over Avontureneilanden. En Henk zeilde van Echte Avontureneiland naar Echte avontureneiland. Ik volg zijn website en af en toe ligt er iets in de post. Souvenirs van Echte Avontureneilanden.


Op de foto een handgekleurd kaartje met postzegel van Tristan da Cunha. Per Henkpost ontvangen. Een vulkaaneiland met ongeveer 300 inwoners. Nog een wonder dat ze überhaupt souvenirs hebben. Maar om die ene mafkees die langskomt toch nog iets te kunnen verkopen hebben ze een kopietje gemaakt van een landkaartje van het eiland. En die gewoon ingekleurd met kleurpotloden, postzegeltje erop en hoppa. Klaar is Kees. Nou. Helemaal goed natuurlijk. En net zoals de ontdekkertjes in het Avontureneilanden boek heb ik natuurlijk ook een avonturenkoffer om herinneringen en souvenirs in te verzamelen. Dus hoppa, in mijn avonturenkoffer!


Patz


PS. Voor degene die ook de avonturen van Henk de Zeezeiler willen volgen: Henk zijn scheepsjournaal

maandag 18 mei 2009

zaaien



En zo hebben de kids in het Maritiem Museum in Rotterdam een pracht van een speurtocht gekregen. En in ruil hiervoor heb ik aan een boel kinderen het laatste CircusPatz boek 'hoe jij de wonderbaarlijke avontureneilanden ontdekte' kunnen laten zien en wat kunnen vertellen over de Vakantie Avonturenkoffer.

Kinderen konden in het Maritiem Museum in Rotterdam opzoek naar hun eigen Avontureneiland. Door middel van 10 'verstopte' vitrines met spulletjes uit het boek en een avonturenkaart met vragen gingen de kids op zoek naar hun eigen Avontureneiland. Dat het werkte bewijst een koffer vol ingevulde landkaarten. Want natuurlijk viel er ook wat te winnen; de leukste zelfverzonnen eilanden maakten kans op een Vakantie Avonturenkoffer. Niet alleen konden kinderen (en ouders) opzoek naar de avontureneilanden, ook las de auteur Krista Izelaar een paar dagen voor in het museum.

Het mes snijd zo aan heleboel kanten; het Maritiem Museum heeft een mooie speurtocht gekregen, en ik heb twee producten kunnen voorstellen aan een boel kids en, stiekem is dit misschien wel het belangrijkste, heeft die expo/speurtocht er volgens mij ook toe geleid dat de hele boel nu bij Boekhandel Donner staat, waar een harde koppeling is met sales. En Donner is zo blij dat ze misschien wel vaker zoiets met CircusPatz gaan doen.

Ik bedoel maar. In de eerste instantie zou je denken dat een expo/speurtocht niks zou doen voor de verkoop van je boek. Maar het kan zomaar tot gevolg hebben dat een grote boekwinkel zijn etalage volzet met mijn boeken. En dit misschien wel vaker wil gaan doen met CircusPatz.

Zonder zaaien geen oogst.

Patz

zondag 17 mei 2009

De weg kwijtraken in een boek...


Ik heb wat met tuinen. Niet van die kleine, Nederlandse lapjes grond achter- of voor je huis, nee meer van die enorme, uit te kluiten gewassen, en met veel te veel geld ontwikkelde 18de eeuwse gecultiveerde bossen. Waar koningen rondliepen. Waar iedere bocht een verassing in petto heeft.

Mijn vader sleepte me vroeger van tuin naar tuin. Vanaf dat ik een jongetje van een jaar of 6 was. Van de kasteeltuinen aan de Loire tot botanische tuinen in Portugal. En iedere keer was het alsof ik in een sprookjeswereld was beland. Mijn ogen werden gevoed met doolhoven, priëlen en kastelen, mijn hersentjes deden de rest en maakte er magische werelden van.

En dat gevoel heb ik nog steeds. Magische plekken zijn het. En ik zie tot mijn grote vreugde dat mijn jongens er ook dol op zijn.
Er zijn bergen verhalen gebaseerd op deze tuinen en doolhoven. Alice in Wonderland is er eentje van. Een magische, surrealistische wereld van waar je niet weet wat je nu weer gaat tegenkomen. Een boze kaarten koningin of een drugsrokende rups.

Afgelopen vakantie liep ik rond door een prachtige tuin in de Lot in Frankrijk. Marqueyssac. Omsloten door meerdere kastelen was het alsof ik in een decor liep regelrecht uit Lord of the Rings. De jongens rende van links naar rechts en regelmatig waren we ze kwijt. Hier een labyrint, daar een romantisch kerkje. En hier nam ik de beslissing om wat met dat gevoel te doen. Een labyrint boek, gebaseerd op een magische tuin vol geheimen, puzzels, hints en verhalen. Een boek vol keuzes; ga ik naar links, ga ik naar rechts. En het mooiste; je moet de weg in het verhaal kwijt kunnen raken...

Naar de tekentafel!

Patz

vrijdag 15 mei 2009

Mag ik jullie voorstellen aan Acke Vaerle?

Afgelopen herfst was ik voor een weekje in zweden. Het land van verhalen en verhalenvertellers. Ik raakte aan de praat met een zweed en vertelde hem wat ik deed: Inspiratie opdoen voor nieuwe verhalen. Nadat hij mij had aangehoord wilde hij dat ik kennismaakte met de familie Vaerle. Hij wilde niet vertellen waarom, daar zou ik zelf wel achter komen. Hij dus gelijk bellen en voor ik het wist zat ik samen met een collega verhalenmaker achterin een busje opweg naar het huis van de familie Vaerle. Op een prachtige plek, aan de rand van een bos zoals je die alleen nog maar aantreft in Zweden stond een prachtig groot pippi langkous huis met een aantal gebouwtjes er bij.

Om een lang verhaal kort te maken, daar maakte ik kennis met de vijftienjarige Acke. Een typsch nerdjongetje die al vanaf zijn zesde iedere dag in zijn dagboeken schreef. Het meest opmerkelijke was het feit dat de dagboeken helemaal niet over hem gingen maar zijn alter ego Gregor.

Hij nam me mee naar een van de bijgebouwen waar hij zijn eigen werkkamer had en liet mij zijn kast vol dagboeken zien. Het waren in totaal 128 dagboeken. Volgeschreven met de avonturen van de opmerkelijk uitvinder Gregor.

Zijn ouders wilde absoluut niet dat ze zouden worden uitgegeven, maar nadat we een paar keer waren teruggekomen kregen we toestemming om de verhalen te lezen. En dat hebben we gedaan. We kopieerde bijna alle boeken en met koffers vol gekopieerde verhalen gingen we terug naar Nederland. Wekenlang las een vertaler de verhalen voor.

Alleen onder de absolute belofte dat Acke (want zo heeft hij niet echt) onbekend zou blijven mochten we de dagboek bewerken en uitgeven. Een half jaar later zijn we erin geslaagd om een aantal dagboeken samen te voegen en er een Buitengewoon Opmerkelijk jeugdboek van te maken. En vandaag hebben we de bewerking inclusief correcties van het eerste boek afgekregen. Een waanzinnige klus.

Over een paar maanden, om precies te zijn in oktober 2009 zal het eerste dagboek verschijnen onder de titel 'De buitengewoon opmerkelijke dagboeken van Gregor Groentestein'. En we zijn er beretrots op dat we dat voor elkaar hebben gekregen.

Patz

donderdag 14 mei 2009

Tringgg!: heb je misschien ook iets voor de kinderboekenweek?



Vanmiddag lekker in het zonnetje aan de muntthee op terras met Niels, gaat mijn telefoon. Grote boekhandel aan de lijn: Of ik ook iets had voor de kinderboekenweek. Nou dat komt erg goed uit; laat het Circus dan net met een nieuw boek uitkomen;
de Buitengewoon Opmerkelijke dagboeken van Gregor Groentestein
.
Of ik dan ook een etalage daarvan kon doen. En een leuke actie.

Ja. Natuurlijk.

'Gaat dat boek ook over spannende eilanden en ontdekken?'

uuh. Nee. Het gaat over een uitvinder van 12 die moordlustige groentegriezels tot leven wekt omdat al zijn vrienden hem in de steek hebben gelaten en zijn ouders hem 3 maanden alleen in huis laten omdat zijn vader overspannen is zodat hij gewoon zijn gang kan gaan. Om de mislukte groentegriezels (wezens gemaakt van groenten) weg te werken organiseert hij buurt etentjes om het bewijsmateriaal van zijn experimenten te laten verdwijnen.

'Oh...'

En het is geschreven door een ietswat vreemd zweeds jongetje van 15 die al vanaf zijn zevende iedere dag het dagboek bijhoud van zijn alter ego Gregor Groentestein. Volgens mij denkt hij ook af en toe dat hij echt die avonturen heeft meegemaakt.

'...............Kun je me daar iets van mailen?'


Patz

Moooi!


Doordat er in het Eilandavontuur (kort voor Hoe jij de Wonderbaarlijke Avontureneilanden ontdekte) zoveel rete-mooie-visuals te vinden waren was het promotie artwork natuurlijk een peuleschil! Check Check! (beter zien? FF klikken op het plaatje!)

Patz

Selexys Donner gaat de Avontureneilanden ontdekken...



Afgelopen maandag de hele dag bezig geweest om de grote etalage van Donner te 'ver-avontureneilanden'. Was wel weer een ervaring om de hele dag in een etalage te staan en met draadjes te pielen (die net ff buiten je bereik hangen). Al zeg ik het zelf; het resultaat mag er zijn!.

Binnen op de kinderboekenafdeling een vitrine met spulletjes, die weer van de expositie in het Maritiem Museum Rotterdam afkomstig waren. Posters opgehangen. Helemaal goed dus. Mensen van Donner waren enorm behulpzaam. Leuk om weer in een boekhandel aan de slag te zijn. Zijn toch wel magische plekken...




Trotse Patz

woensdag 13 mei 2009

Een blog?

Kan mij het schelen; naast een handvol sociale netwerken ook maar aan een blog begonnen. Waarom? Mijn Hyves kan alleen maar bekeken worden door mensen die ik als 'hyvesvriendje' heb geadopteerd. Mijn Twitter; daar kan ik eigenlijk tw weinig woorden op kwijt. Net zoals mijn hyves eigenlijk.

Dus waarom geen blog op de website van mijn bedrijfje CircusPatz? Goede vraag (ik zit vol met goede vragen ;-). Dat gaat nou weer net ff te ver. Sommige dingen zeg ik graag gewoon als Patz van der Sloot. En niet als Patz, circusdirecteur van CircusPatz.

Nou ja. En een blog is zo aangemaakt. En weg te halen als het niet bevalt.


Patz